বাৰ্ধক্য

অই অবি দেখোন হঠাৎ লগ পালো যে! মনে মনে এনেকৈ আহি গুচি যাৱ। ব'ল আজি মোৰ ঘৰত থাকিবি। জু-তিনিআলিত এনেকৈ অবিনাশক লগ পায় মনটো ভাল লাগি গ'ল।
নাই জৰুৰী কাম এটাতহে আহিবলগা হ'ল, আজিয়েই উভতিব লাগিব, বেলেগ কেতিয়াবা আহিলে যাম দে তোৰ তালৈ। আচলতে ক'বলৈ গ'লে দেউতাৰ গাটো আজিকালি ভালে নাথাকে প্ৰায়েই, মায়ে অকলে চম্ভালিব নোৱাৰে। গতিকে তোক লগ পালো যেতিয়া একেলগে ইয়াতে ক'ৰবাত দুপৰীয়া সাঁজটো খাই মই ওলাই দিওঁ।
বৰতাৰ আকৌ কি হ'ল? অৱশ্য যোৱা বছৰ গাঁৱলৈ যাওঁতে যেতিয়া সিহঁতৰ ঘৰলৈ পাক এটা মাৰিছিলো তেতিয়া বৰতায়ে কৈছিল গাটো আজিকালি ভালে নাথাকে বুলি। আচলতে বৰতাই ডায়েবেটিছত ভুগি থকা আজি ১৫ বছৰৰ বেছি হ'ল এতিয়া গাটো অলপ বেয়া হৈ থকাটো স্বাভাৱিক। কিন্তু এতিয়া আকৌ কি হ'ল? কছোন ক ভাল কৈ ক। ব'ল তেন্তে ক'ৰবাত বহি লৈ কথা পাতো।
সম্পূৰ্ণ এটা বছৰৰ পিছত অবিনাশক লগ পায় মনটো ভাল লাগি গ'ল। ভালকৈ কথা পতাৰ লগতে দুপৰীয়াৰ সাজো খায় লোৱাৰ উদ্দেশ্যে জু-তিনিআলিৰ "ভোট জলকীয়া"তে সোমালো। অসমীয়া আহাৰ দুই প্লেট দিবলৈ কৈ আমি কথা পতাত লাগিলো। ঘৰৰ দুই এটা খবৰ লোৱাৰ পিছত অবিনাশে কৈ যাবলৈ ধৰিলে বৰতাৰ কথা।
তই যোৱাবছৰ আমাৰ ঘৰলৈ যাওঁতে দেউতাৰ গা অলপ বেয়া আছিল। কিন্ত এতিয়া একেবাৰে ভাল নহয়। শাৰিৰীক মানসিক দুয়োতাই বেয়া বুলি ক'ব লাগিব। সৰু ল'ৰা ছোৱালীৰ নিচিনা হৈ গৈছে। নিজেই একোৱেই কৰিব নোৱাৰাৰ দৰে। দেখাত কিন্ত সুস্হ, খোৱা বোৱাতো একো সমস্যা নাই, টোপনিও ভাল।
তেন্তে সমস্যাটোনো ক'ত? মোৰ উৎকণ্ঠা বাঢ়ি যাবলৈ ধৰিছে।
আগতে যিজন বৰতা বুলি ক'লে ত‌হঁ‍‌‍‍‌ত ভয়ত কপি থাক, যি দেউতাৰ কাৰণেই আমি পঢ়াশুনা কৰাৰ নিচিনা কিন্তু সেই দেউতাৰে আজিকালি সকলোলৈকে ভয়। অকলশৰে থাকিবলৈ ভয়, ঘৰৰ মানুহ কেইটা বাদ দি বেছি মানুহৰ সমাগমত থাকিবলৈ ভয়। যদিও খোৱা বোৱাত ঠিকমতেই কৰে তথাপিও খোৱা বস্তুবোৰ দি খাবলৈ ক'ব লাগিব ন'হলে নাখাই। মুঠতে দেউতাৰ লগত কোনোবা নহয় কোনোবা থাকিব লাগে। দিনত মায়ে অকলে চম্ভালে কিবা এটা কৰি কিন্তু ৰাতি মই নাথাকিলে মা দেউতা দুয়োৰে টোপনি খতি। ডাক্তৰক কওঁতে কৈছে এইবোৰ দৰৱৰ কাৰণে হৈছে। ডায়েবেটিছ ৰ শক্তিশালী দৰৱৰ কাৰণে কথাবিলাক পাহৰিবলৈ লৈছে। আগতে দেউতাৰ ৰঙা চকু দেখিয়ে গম পাইছিলো কিবা এটা যে নকৰিবলগীয়া কাম কৰিছোঁ। এতিয়া সেই মনেমনে বহি থকা মানুহজনক দেখি দুখ লাগে অ'। সহজতে মাতিবলৈ সাহস নকৰা ব্যক্তিজনক মুখৰ আগতে ভেঙুচালি কৰিবলৈও কুণ্ঠাবোধ নকৰা হ'ল। মানে অকল আমি দেখি থকা মানুহজন আছে বাকী যেন নিজৰ ভাবশক্তি সকলো শেষ। কেতিয়াবা এনেকুৱা লাগে যে চিঞঁৰি চিঞঁৰি দেউতাক ক'ম আগৰ নিচিনাকৈ ৰঙাচকু দেখুৱাবলৈ, গালি পাৰিবলৈ সেইবোৰ কৰিলেই ভাল লাগিব। এনেকৈ থাকিলে সহ্য নহয়। কথাখিনি কৈ থাকোতে অবিনাশে নিজৰ চকুলোক কোনোমতেহে ধৰি ৰাখিছিল।
বৰদেউতাৰ কথাবোৰত মোৰো দুখ লাগিছে। কিন্তু উপায় নাই বয়সে যাক যি অৱস্থালৈ লৈ যায়। আমি এতিয়া এনেকুৱা বয়সে বা ক'লৈ লৈ যায়। আমাৰ বা কি হয়! বাৰ্ধক্যক সকলোৱে মানি ল'ব লাগিব। সেইখিনি মনতহে ভাবিব পাৰিলো তাক কিবা এষাৰ ক'ম বুলিও ক'ব নোৱাৰিলো।