সদায় ধৰি শোৱাৰ দৰে নিজৰাই গিৰিয়েক অমলৰ হাতখনত ধৰি ওপৰলৈ মুখখন দি বিছনাত পৰি থাকিল। বিয়া হোৱাৰ দিন ধৰি তাই এনেকৈয়ে শোৱে। টোপনি যোৱাৰ পিছত হয়তো হাতখন এৰ খাই যাব পাৰে, সাৰ পালে আকৌ ওচৰলৈ আহি ধৰি লয়হি। গিৰিয়েকে বিয়াৰ প্ৰথম দুদিনমান দিগদাৰ পাইছিল। কাৰণ সৰুৰেপৰা খড়াকৰ ঘৰত থাকি ডাঙৰ হোৱা ল’ৰা অমল। সাধাৰণতে অকলেই শুৱে, কেতিয়াবা ঘৰত আলহী বেছি হ’লেহে খুড়াকৰ কোনোবা এটা ল’ৰা তাৰ লগত শুবলে আহে। তথাপিও গাত কেনেবাকৈ হাত-ভৰি লাগে বুলি মাজত গাৰু এটা দি লয়। কিন্তু আজিকালি এইটো তাৰো অভ্যাসত পৰিণত হ’ল। বৰঞ্চ তাই হাতখনত নধৰিলেহে বেয়া লাগে। নিজৰা দুদিনমানৰ কাৰণে মাকৰ ঘৰলৈ গ’লেই অমলৰ কিবা খালী যেন লাগে আৰু তাই ঘৰত থাকিও যদি শুবৰ সময়ত হাতখন নধৰে তেতিয়া তাৰ বুজিবলৈ নাথাকে যে আজি কোদোৰ বাঁহত কিবা জুই লাগিছে। সেইদিনা যদি অমলে নিজেই হাতখন আগবঢ়াই নিদিয়ে তেন্তে কি হ’ব সেইখিনি চাগে কোনোবা কোনোবাই নোকোৱাকৈয়ে অনুমান কৰিব পাৰিছে।
সাতবছৰৰ আগতে নিজৰাৰ ককায়েকে যিখন হাতত তাইৰ হাতখন চিৰ জীৱনৰ কাৰণে গতাই দিছিল, আজিকোপতি সেই হাতখনৰ ভৰষাতে তাই জীয়াই আছে।সাতবছৰ হৈছেহে আৰু বহুত দূৰ যাবলে আছে তেওঁৰ লগত বুলি অমলৰ হাতখন নিজৰাই আৰু অলপ টানকৈ মুঠি মাৰি লয়।
আঠবছৰ বয়সতে দেউতাকক হেৰোওৱা নিজৰাৰ কাৰণে তাইৰ ককায়েক নিৰৱেই দেউতাকৰ দৰে আছিল। নিজৰাতকৈ সাতবছৰৰ ডাঙৰ নিৰৱে যেন দেউতাকৰ দায়িত্বসমূহ বিনদিধাই শিৰত তুলি লৈছিল।
@@@@
’হৰধৰ মোমায়েৰে ককায়েৰক ল’ৰা এটাৰ খবৰ দিছিল। নিৰৱেও খবৰ-খাতি কৰি গম পাইছে ল’ৰাটো বোলে বেয়া নহয়।’ নিজৰাই মামাকৰ ঘৰৰপৰা আহি পাই কলৰ পাৰত হাত-ভৰিকোইটা ধুবলৈ আহোতে মাক পিছে পিছে আহি থাকোতেই তাই গম পাইছিল তেনেকুৱা কিবা এটা ক’বলৈকে যে আহিছে। কাৰণ তাই মোমায়েকৰ ঘৰতে ঘুনুক-ঘানাককৈ কথাটো শুনি আহিছিল।
বিএৰ লাষ্টৰ চেমিষ্টাৰটো দি নিজৰা গহপুৰত থকা মোমায়েকৰ ঘৰলৈ গৈছিল দুদিনমান থকাকে।মোমায়েকৰ জীয়েক কৰৱী আৰু তাই একেবয়সৰে, সেয়ে দুইজনীয়ে লগ পাবলৈ উদবাউল হৈ থাকে। তাতে এইটো বয়সত সমবয়সীয়া কাৰোবাক ক’বলৈ বহুত কথাই থাকে।ইঁহত দুইজনী লগ হ’লেও সেই একেই ফুচফুচীয়া কথাৰ অন্তই নপৰে। অৱশ্যে নিজৰা হায়াৰ চেকেণ্ডাৰী পৰীক্ষা দায়েই মামাকৰ ঘৰলৈ যোৱা, সেয়ে এইবাৰ বিএটো দি যাঁও বুলি কঁওতে মাকেও মানা নকৰিলে। দুদিনমান ফুৰি-চাকি আহক বুলি নিৰৱৰ লগতে পঠিয়াই দিলে।
তাইক লৈ নিৰৱৰ বৰ চিন্তা। ভাল ল’ৰা এটা চাই বিয়াখন দিব পাৰিলে আজৰি। সৰুৰেপৰা ডাঙৰ কৰা ভনীয়েকৰ বিয়াৰ কথা ভাবিলে তাৰ বুকুখন কঁপি উঠে। আজিকালি যিহে দিন-কাল, হ’ল বুলি যিকোনো ল’ৰাৰ লগত দিঁও বুলিয়েই দিবও নোৱাৰি। কিন্তু এদিন হ’লেও ছোৱালীক এঘৰলৈ উলিয়াই দিবই লাগিব। সেয়ে আলেঙে আলেঙে সি নিজৰালৈ উপযুক্ত পাত্ৰ চাই নথকাও নহয়। ইফালে মাকক জোঁৱাই-বোৱাৰী চব লাগে। মাকৰ মতে নিজৰালৈ ল’ৰা বিচাৰি থাকোতেই নিৰৱৰ বিয়াখন পাতিবলৈ জোৰ দি আছে। এনেও তাৰ ছোৱালী ঠিক হৈয়ে আছে। ছোৱালী ঘৰেও ল’ৰা ঘৰৰ মানুহ যোৱালেহে বাট চাই আছে। কিন্তু নিৰৱেহে পিছুৱাই আছে। তাৰ ডাঙৰ দায়িত্ব হ’ল নিজৰা, তাৰপিছতহে সি তাৰ কথা চিন্তা কৰিব।
ডিব্ৰুগড় ইউনিভাৰ্চিটিৰপৰা জুল’জীত এম.এ.চি কৰি সি আৰু চাকৰি নিবিচাৰিলে, সৰুসুৰাকৈ টিউচন কৰা আৰম্ভ কৰিলে। প্ৰথম দুবছৰ ঘৰৰপৰাই কৰিছিল, কিন্তু লাহে লাহে ল’ৰা-ছোৱালী বেছি হৈ অহাত সোণাৰি টাউনতে ৰুম এটা ভাড়াত লৈ টিউচন আৰম্ভ কৰিলে।আজিকালি সি টিউচনৰপৰা আজৰিয়েই নাপায়। তথাপিও সময়-সুবিধা মিলাই নিজৰাক মোমায়েকৰ ঘৰত থৈ নিজেও দুদিন থাকি আহিল। শিৱসাগৰৰপৰা গহপুৰলৈ আহি আচলতে দুদিনত ভাগৰ নপৰে। কিন্তু উপায় নাই অকলশৰীয়া মাকক এৰি সি বেছি দিন থকাৰ কথা ভাবিবই নোৱাৰে।মোমায়েকৰ ঘৰলৈ যাঁওতেই ল’ৰা জনৰ খবৰ পালে।ঢলপুৰলৈ বিয়া হোৱা ডাঙৰ মোমায়েকৰ জীয়েক ৰিণিৰ ঘৰৰ ওচৰৰে বোলে। পেটে পেটে কথাটো শুনি সন্তোষ পালেও সি ভনীয়োকক নোসোধাকৈ একো ক’ব নোৱাৰে। তাইৰো পছন্দ-অপছন্দৰ কথা আছে।
ডাঙৰ মোমায়েকৰ চিন্তা-ধাৰাবোৰ অলপ পুৰণি কলীয়া। তেঁওৰ মতে চৰুক সুধি ভাত বনোৱাৰ দৰকাৰ নাই। ল’ৰা ভাল যেতিয়া কথা আগবঢ়াব লাগে।নিৰৱে মোমায়েকৰ এই কিছুমান স্বভাৱটো একেবাৰে দেখিব নোৱাৰে। তেওঁৰ কাৰণেই আজি সৰু মাহীয়েকৰ না জল মা থল অৱস্থা। সেই সময়ত যদি মোমায়েকে নিজৰ অহংকাৰ বাদ দি বেলেগৰ কথাত গুৰুত্ব দিলেহেঁতেন আজি মাহীয়েক বহুত সুখত থাকিলহেঁতেন।সেয়ে সি মোমায়েকৰ ঘৰৰপৰা আহি মাকৰ লগত আলোচনা কৰাৰ লগতে আৰু চিনাকি মানুহকো সুধোতে সকলোৱে ভাল বুলি কোৱাত নিজৰাক সুধি কথা আগবঢ়োৱাৰ কথা ভাবিছে।
’কি হ’ল তই একো ন’কলি যে?’ কলৰ পাৰত হাত-ভৰি ধুই থকা নিজৰাক আকৌ এবাৰ সুধিলে। আচলতে তাই প্ৰথমবাৰতে মাকে কোৱা কথাষাৰ শুনিছিল যদিও উত্তৰ দিবলৈ মন যোৱা নাছিল। তাই কৰৱীৰ মুখত ল’ৰাটোৰ কথা শুনি আহিছে। তাই বোলে তাক ভালকৈয়ে চিনি পায়। ৰিণি বাৰ ঘৰৰ কাষতে তাৰ ঘৰ, ল’ৰাটো ভাল কিন্তু দেখাত ইমান ভাল নহয়। তাইৰ কাৰণে দেখাতোত ইমান কথা নাহে, যদিহে তাই কাৰোবাক তাইৰ হিয়াখন দি ন’থলেহেঁতেন।
’কথাটো এবাৰ ভাবি চাবি। ভাবি ককায়েৰক ক’বি’। মাকে তাইক কথাকেইটা কৈ কলৰপাৰতে সৰি পৰি থকা তামোল দুটা বুটলি, আন্ধাৰ হোৱাৰ আগতেই পাণ দুখনমানো চিঙি আনিবলৈ আগবাঢ়িলে।
নিজৰা বৰ সমস্যাত পৰিলে। কথাবোৰ যিমান ভাবিলে সিমানেই তাইৰ মোমায়েকৰ ঘৰলৈ কিয় গৈছিল যেন লাগিছে। নোযোৱা হ’লেতো একোৱেই নাছিল। ইফালে ককায়েকৰ কথা, সিফালে মানসৰ মৰম। বিছনাত শুই কথাবোৰ ভাবি ভাবি নিজৰাই তাইৰ অকমাণি ফোনটো উলিয়াই মানসলৈ এটা এছ এম এছ কৰে ’পাৰিলে কাইলৈ সময় উলিয়াই ফোন কৰিবা কথা আছে’।
মোমায়েকৰ কাষৰ ঘৰৰ ল’ৰা মানসক কৰৱীয়ে চিনাকি কৰি দিছিল নিজৰাক হায়াৰ চেকেণ্ডাৰী দি যোৱাবাৰ। সেই প্ৰথম চিনাকিতে ল’ৰাটো কিবা এটা ভাল লাগি গৈছিল। কিন্তু তেতিয়া ইটোৱে সিটোক চকুৱে চকুৱে কথা কওঁতেই গ’ল। তেনেকৈয়ে দেখোন কিবা এটা ভাল লাগি গৈছিল। আৰু মানুহ নথকাৰ সুযোগ লৈ মৰা চকুটিপটোৱে তাইৰ হিয়াখন খুচি থৈ যায়। সেই ভাললগাবোৰ তাই কাকো বুজাব নোৱাৰে আনকি কৰৱীকো।
সম্পূৰ্ণ তিনিবছৰৰ মূৰত মানসক লগ পাই তাইৰ মৰমবোৰ উজাৰি আহিছিল। মোমায়েকৰ ঘৰলৈ যোৱাৰ চলেৰে নিজৰাৰ প্ৰধান উদ্দেশ্য আছিল মানসক লগ কৰাৰ।তাই পাকে প্ৰকাৰে কৰৱীক যিমান মানসৰ কথা সুধিব বিচাৰিছিল তাই সিমান কথাটোৰ পৰা ফালৰি কটা যেন অনুভৱ হৈছিল কৰৱীৰ। শেষত সেইদিনা সন্ধিয়ালৈ মানস নিজেই কৰৱীহঁতৰ ঘৰলে আহিছিল। ইমান বছৰৰ মূৰত নিজৰাই মানসক দেখি ইমান স্ফূৰ্তি পাইছিল কিন্তু ককায়েক থকাৰ কাৰণে সেইবোৰ প্ৰকাশ নকৰিলে।
কৰৱীয়ে যোৱাবাৰ আঁহোতেই নিজৰাৰ মনৰ কথা ধৰিব পাৰিছিল, সেয়ে এইবাৰ তাইক অলপ ইংগিত দি থ’লে মানসৰ লগত বেছি হলি-গলি নকৰিবলৈ।
গাৰু তলত থৈ দিয়া ফোনটো দুবাৰ এনেকুৱাকে ভাইব্ৰেট হ’ল যে শুই থকা নিজৰাৰ মূৰটো কিবা জিনজিনাই যোৱা যেন লাগিল। লগে লগে ফোনটো উলিয়াই দেখে মানসৰ মেচেজ এটা ’কাইলৈ ফোন কৰিম এতিয়া শুই যোৱা।'
@@@@
নটামান বজাত মাকৰ লগত পুৱাৰ আহাৰ সাজৰ তৈয়াৰী কৰি থাকোতেই লেগিংচৰ ইলাষ্টিকডালৰ খোচনিতে ভৰাই থোৱা মোবাইল ফোনটো ভেতভেত কৰি উঠোতেই য’ৰে কাম ত’তে পেলাই লৰালৰিকৈ শুৱনি কোঠা পালেহি। ফোনটো ভতভতাই উঠোতেই তাই অনুমান কৰিছিল কাৰ ফোন হ’ব পাৰে।
’অ কোৱা, কিয় ফোন কৰিবলৈ কৈছিলা’ নিজৰাই ফোনটো ৰিচিভ কৰোতেই সিফালৰপৰা মাত আহিল।
’শুনা না বহুত ডাঙৰ কথা আছে।’
’কোৱা আকৌ।’
’মোলে ঘৰত ল’ৰা চাইছে।’
’অ ভাল হে, বিয়া হৈ যোৱা।’
’প্লীজ মানস ধেমালি নকৰিবা।’ তাই মাতটো থোকাথোকি কৰি ক’লে।
’মই একো ধেমালি কৰা নাই। ল’ৰা চাইছে বিয়া হৈ যোৱা।’মানসে এইবোৰ কি কৈছে তাই বুজি নাপায় আকৌ এবাৰ সুধিলে। সি এইবাৰ তাইক টানকৈয়ে শুনালে। মানসৰ কথাত নিজৰাৰ চিঞৰি চিঞৰি কান্দিবৰ মন গ’ল। পৰহি লগ পাই অহা ল’ৰাটো ইমান সলনি হৈ গ’ল যে!তাই তাক চিঞৰি চিঞৰি ক’বৰ মন গ’ল তাইক যে এইবাৰ সি আজীৱন ভালপোৱাৰ প্ৰতিশ্ৰুতি দিছিল।তাইৰ গালে-মুখে চটিয়াই থোৱা যোৱা মৰমৰ ৰঙসোপা ইমান সি ইমান সোনকালে মোহাৰি পেলাব পাৰিলেনে!আৰু ঘৰলৈ অহাৰ আগদিনা সন্ধিয়া সময়ত তাৰ মৰমবোৰ সহ্য কৰিব নোৱাৰি তাই তাৰ বুকুৰ মাজত লেতুসেতু হৈ সোমাই পৰোতে কুৰ্তাৰ ফাকেৰে সোমাই যোৱা মানসৰ হাতখনক তাই বাধা নিদিয়া হ’লে...
’নিজু, কালি কিবা ভাবিলিনে’ মাকজনী কেতিয়া আহি নিজৰাৰ পিছফালে ৰৈ আছিল গমেই নাপালে। তাই লৰালৰিকৈ চকুপানীখিনি চূৰ্ণীৰ আগটোৰে মুচি মাকৰ ফালে ঘূৰিলে
’অ অঅ ভাবিলো মা’
’ব’ল তেন্তে ককায়েৰৰ লগত দুটামান কথা পাতো’ মাকে তাইৰ বাহুতে লাহেকে থপৰিয়াই ওলাই আহিল। তাইও মাকৰ পিছে পিছে বাট ল’লে।
ককায়েকে ইতিমধ্যে খাবলৈ আৰম্ভ কৰিছেই, তাইও গৈ ককায়েকৰ কাষতে বহিলগে। ককায়েকে তাইক দেখি কথাটো নিজেই উলিয়ালে
’মায়ে তোক কৈছে চাগে কথাবোৰ এতিয়া তোৰ ওপৰত কথা।তোৰ মতামত জনাবি’
’মোৰ একো আপত্তি নাই, তঁহতে যি ভাল দেখ’ বুলি নিজৰাই পতাপত কথাকেইটা শেষ কৰি নিজৰ ৰুম পালেহি। তাই ককায়েকক কি সতে ক’ব যে দুদিনতে এটা ল’ৰাই যে তাইক মৰমৰ চলেৰে হিয়াখন ভাঙি-চিঙি থৈ গ’ল। এতিয়া নিজৰাই কেনেকৈ নেদেখা-নুশুনা ল’ৰা এটালৈ চিৰদিনৰ কাৰণে গুচি যাব। তাই কথাবোৰ ভাবি হুকহুকাই কান্দি উঠিল। ভুলটো তাইৰে! অচিনাকি ঠোৰা তাইয়ে লগাই লৈছিল
@@@@
’ল’ৰাই কি কৰে’ বিয়া খবৰ কৰিবলৈ অহা কোনোবাই মাকক সুধি আছে।
’ফাৰ্ণিচাৰৰ দোকান আছে। কেও কিছু নোহোৱা ল’ৰা। খুড়াকৰ ঘৰত ডাঙৰ হোৱা ল’ৰা। এতিয়া ঘৰ বনাই অকলে থাকে।’
’হঁওক দিয়া একো লেঠা-পিঠা নোহোৱা, ভাল হ’ব।ভালে এনেও ভালক পায়।’ কথাকেইষাৰ কৈ মানুহকেইগৰাকী যাবলৈ ওলাল।
ভিতৰৰপৰা শুনি থকা নিজৰাৰ আকৌ চকুপানী ওলাই আহিল। তাই এতিয়াও সহজ হ’বই পৰা নাই। সেইদিন ধৰি মানসৰ একো খবৰো নাই। মানুহ কেনেকৈ ইমান নিৰ্দয় হ’ব পাৰে।
@@@@
’দৰা আহিল, দৰা আহিল।’ কোনোবা সৰু ল’ৰা-ছোৱালীকেইটামানে চি়ঞৰি চিঞৰি বাহিৰলৈ দৌৰ মাৰিলে। খবৰটো পাইয়ে নিজৰাৰ বুকুখন ধান বনাদি বানিলে।কোন মূৰ্হূততনো তাইক ডাংকোলা কৰি হোমৰ গুৰিলৈ লৈ গ’ল গমেই নাপালে।নাচাওঁ বুলিয়েই ল’ৰাৰ মুখখন নোচোৱাকৈ বিয়াত বহা নিজৰাৰ সেইসময়ত কি হ’ল জানো যেতিয়া ককায়েকে তাইৰ হাতখন অমলৰ হাতত দি কন্যাদান কৰিলে। সেইসময়কণত তাইৰ অমলৰ মুখথখন চাবলৈ খুব মন গ’ল। ওৰণিৰ ফাকেৰে চাওঁ বুলিও চাব নোৱাৰা নিজৰাই অতীতৰ সকলো কথা পাহৰি সুখে-দুখে অমলৰ লগত একেলগে থকাৰ প্ৰতিশ্ৰুতি ল’লে মনতে।
@@@@
’নিজু, নিজু’ বুলি গিৰিয়েকে সৰু সৰুকৈ দুবাৰ মাতোতেই চিলমিলকৈ টোপনি যোৱা নিজৰা খপজপকৈ উঠি বিছনাৰ কাষতে থকা লাইটটো জলাই দিলে।তাই উঠোতেই অমলে বাহিৰলৈ যোবাৰ ইংগিত দিলে। তাইও বিছনাৰপৰা উঠি গৈ হুইল চেয়াৰখন আনি অমলক বহুৱাই লাহে লাহে বাথৰুমলৈ লৈ গ’ল।
সিঁহতৰ সংসাৰখন একেবাৰে সুখতে চলি গৈ আছিল।অমল যে ইমান ভাল হ’ব, তাইৰ প্ৰতিটো কথাই বুজি পাব নিজৰাই কেতিয়াও ভাবিবই পৰা নাছিল। বিয়াৰ পিছত সি তাইক জোৰ কৰি এম.এ কৰিবলৈ আইডলতে এডমিছন দিয়ালে। তাই ধুনীয়াকৈ পাছো কৰিলে। কৰবাত চাকৰি কৰা কথাও কৈছিল তাইহে বৰ এটা মন নকৰি গিৰিয়েকৰপৰা দোকানৰ কামবোৰকে এটা-দুটাকৈ শিকি লৈ যিমান পাৰে সহায় কৰিবলৈ ধৰিলে।মুঠতে এখন ক’তো ঘূণে নধৰা সংসাৰ।
চবৰে দিন সমানে নাযায়। এদিন গিৰিয়েকে গা ধুই থাকোতে বাথৰুমত পৰিল আৰু সেইটোৱে সিঁহতৰ সংসাৰলৈ কাল হৈ আহিল। বাথৰুমত পৰিয়ে মানুহজনৰ কুৱাড্ৰিপ্লেগীয়া পেৰেলাইচিচত পৰিল য’ত মানুহজনৰ হাতৰপৰা ভৰিলৈকে কাম নকৰা হ’ল। তেতিয়াৰপৰা অমলৰ হুইল চেয়াৰৰ অবিহনে চলা-ফুৰা বন্ধ।ঘৰৰ দোকানৰ সকলো কামেই এতিয়া নিজৰাই চম্ভালে।মাজে মাজে অমলৰ কাৰণে নিজৰাই ভোগা কষ্টবোৰ দেখিলে তাৰ নিজকে দোষী দোষী লাগে।এতিয়া তাৰ এনেকিৱা লাগে নিজৰাৰ শিৰৰ সেন্দুৰকণৰ কাৰণেহে সি জীয়াই আছে। সেই কথা নিজৰাক ক’লে তাই খঙতে তাক অলপ সময়ন কাৰণে নমতাকৈও থাকে।সি তাইৰ লগৰ আছে সেইটোৱেই বহুত, তাইৰ কাৰণে সেইটোৱে সাহস। সন্তানহীন নিজৰাৰ আজিকালি অমলেই কেচুৱাৰ নিচিনা, তাক লৈ দুখ নকৰে।নিজৰা অমলৰ লগত বহুত সুখী।ইমান ভাল ল’ৰা এটা চাই দিয়াৰ কাৰণে তাই ককায়েকক কি বুলি ধন্যবাদ দিব ভাবিয়েই নাপায়। বাকীখিনি তাই তাইৰ ভাগ্য বুলি ধৰি লৈছে । কিবা দুৰ্কপালত পৰি অমলে হাত-ভৰি চব হেৰুৱালে, কিন্তু তাই অমলক কেতিয়াও হেৰুৱাব নিবিচাৰে।ককায়েকে গতাই দিয়া হাতখনত ধৰি নিজৰা আগুৱাই যাব আৰু অমলকো আগুৱাই নিব।
অমলক বাথৰুমৰপৰা আনি বিছনাত শুৱাই আঠুৱাখনৰ ভিতৰত মহ-চহ সোমাইছে নেকি এবাৰ পৰীক্ষা কৰি লাইটটো নুমুৱাই তাইৰ বাওঁহাতখনৰে অমলৰ সোঁহাতখন ধৰি টোপনি যাবলৈ চেষ্টা কৰিলে।সেইখনেই হাত তাইৰ আজীৱন লগৰী। সেই হাতখনে তাইৰ স্পৰ্শ অনুভৱ কৰক বা নকৰক তাইটো কৰে, তেনেকৈয়ে অমলৰ হাতত ধৰি নিজৰা আগুৱাই যাব লাগিব।যৌৱনৰ কিবা প্ৰৰোচনাত পৰি প্ৰথম প্ৰেমত ব্যৰ্থ হৈ অমলৰ মুখখন নোচোৱাকৈয়ে বিয়াত বহা নিজৰাই বুজিছে এতিয়া সঁচা প্ৰেম কি। এইবোৰেই প্ৰেম যাক নজনা নুশুনাকৈ নিস্বাৰ্থভাৱে ভাল পাই পেলোৱা হয় আজীৱন লগত থকাৰ প্ৰতিশ্ৰুতিৰে।
