'মাটি পেঞ্চিল এডাল দিম, আমলখি এটা দিবা' হাতৰ মুঠিটোৰে অকণমানকৈ ওলাই থকা আমলখিটো দেখি সেমেনা-সেমেনিকৈ মূৰটো খজুৱাই খজুৱাই কাষৰ বেঞ্চখনত বহি থকা ল'ৰাটোৱে নতুনকৈ দ্বিতীয় শ্ৰেণীলৈ অহা ছোৱালীজনীক সুধিলে।
'কিমান দীঘল পেঞ্চিলডাল চাব লাগিব তেতিয়াহে দিম।' সি যিমান মৰমত কথাকেইটা সুধিছিল সিমান দমত যিহে চকু পকাই তাই তাক সুধিলে সি অলপ সময়ৰ কাৰণে তভক মাৰিলে। তথাপিও আমলখিটোৰ লোভ সামৰিব নোৱাৰা বেচেৰাটোৰ এতিয়াই যে মুখৰ পানী পৰিবহি সেইটো ধুৰূপ। কোনোমতে বাহিৰ ওলাবলৈ ধৰা পানীখিনি মুখৰ ভিতৰলৈ 'চুচুচু....'বুলি দীঘলকৈ টানি আমলখি, শিলিখাৰ ৰসেৰে কেহেৰাজ বৰণ ধৰা চাৰ্টৰ পকেটটোৰপৰা এডাল পেঞ্চিল উলিয়াই ফলিখনৰ ওপৰতে থৈ তাইলৈ চালে।
'অহহম ন'হব এইডাল বহুত চুটি মোৰ আমলখিটো এইডালতকৈ ডাঙৰ' বুলিকৈ হাতৰ মুঠিটো অলপ ঢীলা কৰি তাৰ ফাকটোৱেদি আমলখি তিনিটা দেখুৱাই আকৌ মুঠিটো বন্ধ কৰি সিফালে মুখ কৰিলে।
'এইজনী যে তিনিটা আমলখি থকাৰ কাৰণে ইমান ফুটনি, নতুন ছোৱালী নোহোৱা হ'লে দিলোহেঁতেন ভালকৈ' যিহে দন্দুৰী ভালকৈ দিয়াটো দূৰৰে কথা একো সুধিবই নোৱাৰি সেইজনীক। আমলখি এটা খোৱাৰ স্বাৰ্থত আকৌ সি বেগটো খুচৰিলে। তিনিটা খাপ থকা দীঘলীয়া পিঠিবেগটো যিটো 'বেকপেক' বুলি কয় গোটেইকেইডাল চেইনেই বেয়া। কিবা এটা বিচাৰিবলৈ চেইনডাল খোলাৰ দৰকাৰেই নাই। জীপডাল চেইনৰ মাজতে ৰাখি মেলা মুখখনেদি কিতাপ-বহীকেইখন কোনোমতে নপৰাকৈ থৈছে। দুফালে খোলখাই থকা এটা ফালেদি হাতখন ভৰাই আৰু পেঞ্চিল আছে নেকি বিচাৰি থাকোতে এডাল একদম নতুন ব্যৱহাৰ নকৰা পেঞ্চিল এডালেই পালে। পেঞ্চিলডাল উলিয়াই আনোতে মাটি পেঞ্চিলৰ নতুন নতুন গোন্ধটো আৰু তাৰ আঙুলিটো অকণমান বগা বগা পেঞ্চিলৰ গাত লাগি থকা পাউদাৰ অকণমান লাগি আহিল।
নতুন মাটি পেঞ্চিলডাল দেখি তাইৰ মুখখন উজলি উঠিল মানে এইডালৰ বিনিময়তহে তাইৰ আমলখিকেইটাৰ এটা তাক দিব পাৰি। মাটি পেঞ্চিলডাল তাইক দিবলৈ লৈও ৰৈ আছে মানে দিবলৈও মন যোৱা নাই ইমান নতুন পেঞ্চিলডাল। মাকে চাগে তাৰ পুৰণা চুটি হৈ অহা পেঞ্চিলডাল দেখিয়েই এইডাল চাগে বেগত ভৰাই দিছিল। তথাপিও আমলখিৰ লোভটো সামৰিব নোৱাৰি তাইৰ ফালে পেঞ্চিলডাল আগবঢ়াই দিলে।
'এনেকে ন'হব হাতে হাতে দে' বুলি টেপেককৈ তাই মাত মাতিলে। তাইৰ মানে তাৰ ওপৰত বিশ্বাস নাই, এইজনী কম ছোৱালী নহয় দেই। এতিয়া হাতে হাতে দিবলৈ কৈছে। মানে এখন হাতেৰে তাই আমলখি দিব আনখন হাতেৰে পেঞ্চিল ল'ব। আমলখি পেঞ্চিল সলনা-সলনি কৰি থাকোতেই পৰিৱেশ অধ্যয়ণৰ বাইদেউ আহোতে খৰখেদাকৈ নিজৰ বস্তুকেইটা লৈ নিজৰ জেগাত বহিলগৈ। বাইদেউ আহি পঢ়াবলৈ আৰম্ভ কৰিলে যদিও সি আমলখিটো একামোৰ নমৰাকৈ থাকিব নোৱাৰিলে।
বেগৰ ভিতৰলৈ মুখখন সোমোৱাই খেচেককৈ একামোৰ মাৰি চাৰ্টৰ পকেটত আমলখিটো ভৰাই কিতাপত চকু দিলে। আমলখিটো বহুত সময় হাতৰ মুঠিত থকাৰ কাৰণেই চাগে গৰম হৈ আমলখিৰ চালখনত ঘাম লাগি তেল লগাৰ নিচিনা হৈ গৈছিল।
আমলখি মাটি পেঞ্চিলেৰে গঢ়ি উঠা সিহঁতহালৰ সেই বন্ধুত্বৰ জৰীডাল যে যুগ-যুগান্তৰ এনেদৰেই থাকিব কোনে ভাবিছিল। সেই অহংকাৰী দন্দুৰী ছোৱালীজনী আৰু শান্ত-শিষ্ট ল'ৰাটো।
সেইদিনা আমলখিটোৰ কাৰণে নতুন মাটি পেঞ্চিলডাল দি থৈ আহি মাকৰ চেকনিৰ কোবত ক'লা হৈ যোৱা কলাফুলকেইটা উলিয়াই পিছদিনা স্কুল যাবলৈ যে তাৰ কিমান লাজ লাগিছিল। আৰু লগতে যদি সেই দন্দুৰীজনীৰ চকু পৰে হ'লেই। চিঞঁৰি চবেই শুনাকৈয়ে সুধি দিব পাৰিলে 'ভৰিত এইবোৰ কি হ'ল'। সি যি ভাবি আহিছিল সেইটোৱেই হ'ল সেইজনীয়ে তাক দেখি আমলখি এটা তাইৰ স্কাৰ্টৰ পকেটৰপৰা উলিয়াবলৈ ধৰোতেই তাৰ কলাফুল দুটাত চকু পৰাত যিহে 'অই এইয়া ভৰিত কি হ'ল বুলি' চিঞঁৰ মাৰিলে। সি পিঠিত লৈ অহা বেগটো পিঠিৰপৰা উলিয়াই মুখখনলৈ টানি আনি মুখখন ঢাকি একেলৰে শ্ৰেণীকোঠা পালেহি। কোনোবাই দেখিলেনেকি ভাবি তাৰ এধেনিমান হিয়াখনি এতিয়াও ধান বনাদি বানি আছে।
***
সেই অকণমানি লাজুকুৰীয়া শান্ত-শিষ্ট ল'ৰাটোৰ স্বভাৱ সলনি ন'হল। এতিয়াও তাৰ বহুত মানুহ দেখিলে হাৰ্টবিটৰ গতিবেগ বেছি হৈ আহে। আৰু সেই সাহসী, দন্দুৰী ছোৱালীজনী তাইও একে থাকিল। কেতিয়াও ক'তো হাৰ নমনা ছোৱালীজনীক সি সেইদিনা প্ৰথমবাৰৰ কাৰণে কন্দা দেখিছিল যিদিনা তাইৰ সাহসী হিয়াখন মিছা মৰমৰ হিয়া এখনৰ কবলত পৰিছিল। সেইদিনা সি তাইক সাহস দিবলৈ ভাষা বিচাৰি পোৱা নাছিল। সেইদিনাই শান্ত-শিষ্ট খঙত কঁপি উঠা তাই দেখিছিল।
***
নমি দ্বিতীয় শ্ৰেণীলৈ পাঁওতে দেউতাকৰ নতুন ঠাইলৈ ট্ৰেন্সফাৰ হোৱাৰ হেতুকে গোটেই পৰিয়ালটোকে লৈ আহিছিল। আৰু নমিক নতুন ঠাইৰ ঘৰৰ ওচৰতে এল পি স্কুল এখনত নাম লগাই দিছিল। সেই স্কুলতে প্ৰথম দিনাই আমলখি মাটি পেঞ্চিলৰ সলনা-সলনি কৰি নমি ৰিণ্টুৰ বন্ধুত্বই গঢ় লয়। কেইদিন পিছত গম পালে ৰিণ্টুৰ ঘৰ নমিহঁতৰ ঘৰৰপৰা দুঘৰ পাৰ হৈয়ে। যিখন ঘৰৰ বগৰীগছডাল সেই ঠাইলৈ প্ৰথম আহোতেই নমিৰ চকু পৰিছিল। আৰু দাংকাতি নমিয়ে অহাৰ দিনাই ওলাই গৈ সিহঁতৰ ঘৰৰপৰা সেইখনঘৰ কিমান দূৰত হিচাপটো কৰি আহিছিল।
এই বন্ধুত্বত কিমানে যে সন্দেহৰ চকুৰে চাইছিল ঠিক নাই। লোকৰ কাৰণে সিহঁতৰ ঘৰৰ ডাঙৰবিলাকৰ মাজতো কাজিয়া লগাৰ উপক্ৰম হৈছিল। সিহঁতহালেহে কোনোমতে বুজাই-বঢ়াই ৰাখিছিল। মাক দুজনীয়ে এই অৱশ্যে এই সন্দেহ সঁচা হ'লেও বেয়া নাপালেহেঁতেন অন্ততঃ ঘৰৰ ল'ৰা-ছোৱালী ঘৰতে থাকিব।
***
ৰিণ্টু বৰ বেছি উচ্চাকাংক্ষী নাছিল। পঢ়া-শুনাত যদিও মেধাৱী তথাপিও কিবা এটা পোৱাৰ হেপাহত কিবা এটাক হেৰোৱাই দৌৰি থকা মানুহ সি নহয়। এগ্ৰী এম.এছচি ৰিণ্টুৱে চাকৰি নোপোৱাৰ দুখতো বহি থকা নাছিল, দেউতাকৰ খেতিত যিমান পাৰে সহায় কৰিছিল আৰু এতিয়া এজন সফল খেতিয়ক হিচাপে পৰিচিত। আজিকালি কিবা নহয় কিবা খেতি-বাতি সন্দৰ্ভত সি য'তে ত'তে গৈয়েই থাকিব লাগে। লাজকুৰীয়া ল'ৰাটো আজিকালি মিটিঙত ভাষণ দিবলৈ লাজ নকৰে। তথাপিও মানুহৰ জুমৰ মাজত প্ৰথমতে অলপ আপচোচ কৰে। আনহাতে নমি সম্পূৰ্ণ ওলোটা উৰাৰ হেঁপাহ নমৰালৈকে যেন উৰিয়েই থাকিব। কাম এটা কৰিম বুলি ভাবিলে নকৰাকৈ থাকিব নোৱাৰা ছোৱালীজনী। তাই আকৌ ৰিণ্টুৰ স্বভাৱটো একেবাৰেই ভাল নাপায়। মেট্ৰিক পাছ কৰিয়েই গুৱাহাটীলৈ পঢ়িবলৈ আহোতে ৰিণ্টুকো লগ লৈ চাইছিল কিন্তু সি কোনোপধ্যেই মান্তি হোৱা নাছিল। তথাপিও সিহঁতৰ বন্ধুত্বত দূৰত্ব অহা নাছিল। পঢ়া-শুনাতকৈ সামাজিক কামত ঘূৰি ফুৰি ভালপোৱা নমিয়ে গুৱাহাটী আহিয়েই কিবা-কিবি এনজিঅ' দুটামানৰো সদস্য হৈ সমাজ সেৱা কামটো লাগি থাকিল। তেতিয়াই তাই যে হৃদয়হীন ল'ৰাৰ প্ৰেমত পৰি হাবু-দুবু খাব কোনেনো ভাবিছিল। তথাপিও তাই ভাঙি নপৰিল, জীৱনৰ শিক্ষা হিচাপে লৈ নিজৰ কামত আগবাঢ়িল।
***
'নমি বহুত সমাজৰ কামত ঘূৰিলি এতিয়া নিজৰ ঘৰখন সজোৱাৰ কথা ভাব' ৰিণ্টুৱে এদিন তাই ঘৰলৈ আহোতে কৈ চাইছিল।
'কিয় তোক চাগে মাহঁতে ক'বলৈ দিছে নহয় জানো' অকণো সলনি নোহোৱা নমিয়ে টেপচকৈ মাতিলে।
'নহয় চা, মইও কেইমাহমানৰ পিছত ল'ৰা বা ছোৱালী কাৰোবাৰ বাপেক হ'ম। মোৰ ল'ৰা ছোৱালীয়ে তোৰ বিয়া নোহোৱাকৈয়ে তোক জেঠাই বুলি মাতিলে ভাল পাবি জানো? তোকতো জেঠাইয়ে মাতিব যিহেতুকে তই মোতকৈ সাতদিনৰ ডাঙৰ।' তাৰ কথা শুনি তাই তাক মাৰিহলৈ খেদি আহিল যেন সিহঁত এতিয়াও সেই প্ৰাথমিক বিদ্যালয়ৰ ল'ৰা ছোৱালীকেইটাহে।
***
মিটিং এখনৰপৰা আহি ঘৰ পাঁওতে ৰাতি নটাই বাজিল। আজিকালি ৰিণ্টুৱে এইবোৰৰপৰা আহৰিয়েই নাপায়। আহিয়েই ঘৈণীয়েক, মাক-দেউতাকৰ লগত একেলগে ভাতকেইটা খায় সিহঁতৰ হোৱালৈ নোৰোৱাকৈয়ে উঠি আহিল। দিনটোৰ ভাগৰে তাক টিভিটোও চাবলৈ নিদিলে একেবাৰে বিছনাখনলৈহে টানি আনিলে। শুবলৈ বুলি লঁওতেই তাৰ ফোনটো বাজি উঠিল। এনে সময়তনো কোনে আমনি কৰে বুলি নধৰো বুলি ভাবিও ফোনৰ স্ক্ৰীণত নমিৰ নামটো দেখি নধৰাকৈ নোৱাৰিলে। তাইৰ ফোন যদি সি নধৰে সেইখন কি হ'বগৈ ঠিক নাই।
'অই শুন না মই প্ৰেমত পৰিছো' সি ফোনটো ৰিচিভ কৰোতেই সিফালৰপৰা অহা বাক্যকেইটা তাৰ কাণখনত একেবাৰে খুন্দিয়াই থৈ গ'ল। 'কি কৈছ' বুলি কথাকেইটা ভালকৈ শুনিবলৈ কাণখনত কেৰা আঙুলিটো সোমোৱাই ঘটঘটকৈ লৰাই ল'লে।
'কি নুশুন নেকি মই প্ৰেমত পৰিছো আৰু তাৰ লগতেই বিয়া হ'ম। সেইবাৰ ঘৰ যাঁওতে তই যে কৈছিলি মোৰ ঘৰ এখন পাতিবলৈ। এতিয়া পাতিম বুলি ভাবিছো। তাই মাহঁতক ক'বি' বুলি ফোনটো কাটি দিলে। কি যে হ'ব এই ছোৱালীজনীৰ! এনেকৈনো কোনোবাই কথা কয়নে তাতে ইমান এটা ডাঙৰ কথা। এতিয়ানো মই খুড়া-খুড়ীক কি বুলি ক'ম। সি কি কৰিব ভাবি নাপায় ঘৈণীয়েক শুবলৈ অহালৈ বাট চাই থাকিল।
বাচন-বৰ্তনকেইটা ধুই থৈ চাদৰৰ আচলত হাতখন মচি মচি ৰিণ্টুৰ ঘৈণীয়েক ৰিমা সিহঁতৰ ৰূমত সোমালহি।
'হেৰি শুনিছা, নমিয়ে ফোন কৰিছিল তাই হেনো বিয়া পাতিব খুড়া-খুড়ীক ক'বলৈ দিছে' ৰিণ্টুৰ কথাকেইটা শুনি একো নামাতি ঘৈণীয়েকে ফণিখন লৈ আইনাখনৰ ওচৰত বহিলগৈ। যিমানেই সিহঁত বন্ধু নহঁওক ৰিণ্টুৰ ঘৈণীয়েকৰ সিহঁতৰ বন্ধুত্বকলৈ অলপ ঈৰ্ষা নোহোৱাও নহয়।
'বিয়া পাতিব খুজিছে যোৱা লাগি-ভাগি ধুম-ধামেৰে পাতি আহাগৈ।' ঘৈণীয়েকৰ উত্তৰত একো নামাতি সি ইফালে মুখ কৰি শুই থাকিল। সি জানে ৰিমাই যে নমিক বেয়া নাপায়, তথাপিও মাইকী মানুহৰ এইবোৰ স্বভাৱ থাকেই বুলি এইটোও সি গম পায়। শুবলৈ বুলি বাগৰ সলালেও তাৰ মনত এটা চিন্তাই কুৰুকি থাকিল 'এইবাৰ বা তাই কেনেকুৱা ল'ৰা পাল্লাত পৰিছে!'
***
'হেল্ল নমি, খুড়া-খুড়ীক কোৱাৰ আগতে তই ল'ৰাটোৰ বিষয়ে অলপ মোক কছোন' ৰিণ্টুৱে নমিক পিছদিনা পুৱা ফোন কৰিলে।
'ৰ মই এতিয়া ঘৰ গৈ আছো বাছত, আজি সন্ধিয়া তোক লগ কৰি সকলো ক'ম।' বুলি ফোনটো কাটি দিলে।
আজি ৰিণ্টু বৰ বিশেষ কাম নাই কাৰণে ঘৰতে আছে। তাৰ সন্ধিয়াটোলৈ বহুত বেলি যেন লাগিছে। অৱশেষত সেই ক্ষণটো আহিল। নমি সিহঁতৰ ঘৰলৈ আহিয়ে তাক ড্ৰইংৰূমত বহুৱাই দুৱাৰখন মাৰি দিলে। আজি যে সি ৰাতি শুৱাৰ সময়ত ভাৰ্যাদেৱীৰপৰা এক আধ্যা নুশুনাকৈ যে শুব নোৱাৰিব সেইটো খাটাং হ'ল। তথাপিও এইজনীৰ পাল্লাত পৰিল যেতিয়া সহজে এৰ খাব নোৱাৰে।
'এইখন চা' মোবাইলৰ ফটো গেলাৰীৰপৰা এখন ফটো বাচি নমিয়ে ৰিণ্টুক দেখুৱালে। চানগ্লাচ সহিতে এটা বগা মৰম লগা ল'ৰা আৰু কাষতে নমি।
'ইমান ধুনীয়া ল'ৰাটো আৰু তোতকৈ যে সৰু যেন লাগিছে, এইটো মানে তোৰ হ'বলগা দৰা। চানগ্লাচৰ সৈতে আৰু চালিয়া লাগিছে অই' ফটোখন দেখিয়ে সি তাইক জোকাও বুলিয়েই অলপ বেছিকৈয়ে কৈ দিলে।
কিন্তু তাৰ কথাত কোনো গুৰুত্ব নিদি তাই কৈ গ'ল
'চানগ্লাচযোৰে তাক চালিয়া বনাই দিয়ে কিন্তু খুলিলে গম পাবি। আৰু সি কেতিয়াও সেইযোৰ নুখুলো তাৰ জন্মৰে লগৰী হৈ আহিছিল সেইযোৰ। জন্মগতভাৱে সি দৃষ্টিহীন আৰু তাকে মই বিয়া পাতিম। কথাবোৰ শুনি তোৰ আলপ আচহুৱা লাগিব, গতিকে তই ধৈৰ্য ধৰি কথাবোৰ শুনি নিজক বুজাবি তাৰ পিছত মা-দেউতা ক'বি। তই ঠিকেই কৈছ তাক মোতকৈ সৰু যেন লাগিছে। হয়, সি মোতকৈ দুবছৰৰ সৰু। মনত আছেনে তোৰ, আগতে মৌচাকত, পিছলৈ প্ৰান্তিকত কবিতা লিখা ল'ৰা এজনৰ প্ৰেমত পৰিছিলো? সেইজনেই সি অন্তৰীপ দুৱৰা। ইমান ধুনীয়া কবিতা যে লিখে তাৰ কবিতা তোক প্ৰায়ে মই পঢ়ি শুনাইছিলো। এদিন এনজিঅ'ৰ মিটিং এখনত শিৱসাগৰলৈ যাওতে তাক লগ পাইছিলো য'ত তাক নিৰ্দিষ্ট বক্তা হিচাপে আমন্ত্ৰণ কৰি আনিছিল। তাৰ নামটো মিটিংখনত ঘোষণা কৰোতে মোৰ চিনাকি যেন লাগিছিল, পিছত গৈ ভালদৰে চিনাকি হ'লো। বৰ্তমান সি বি বৰুৱা কলেজৰ অসমীয়া বিভাগৰ লেকচাৰাৰ লগতে সামাজিক কাম সমূহতো নিয়োজিত। অন্ধ ল'ৰা-ছোৱালীবোৰৰ কাৰণে সি কাম কৰে। নাজানো কেতিয়া কেনেকৈ তাৰ প্ৰেমত পৰিলো, এতিয়া ঠিৰাং কৰিছো তাৰ লগতেই বিয়া পাতিম। তোক ক'ম বুলি ভাবি আছিলো যদিও তই বা কি ভাব সেয়ে ক'বলৈ সাহ হোৱা নাছিল। কিন্তু নিজকে বুজালো তাৰ লগত বিয়া হোৱাৰ সপোন দেখিবলৈ সাহ কৰিব পাৰো যেতিয়া ঘৰত কিয় ক'ব নোৱাৰিম। সেয়ে আজি ঘৰলৈ গুচি আহিলো। প্ৰথমতে তোক ক'লো, কাইলৈ ঘৰত ক'ম খালী তই মোৰ লগত থাকিবি মাহঁতক বুজাবলৈ।' কথাখিনি কৈয়ে তাৰ উত্তৰলৈ বাট নাচাই তাই দুৱাৰখন খুলি ৰূমৰপৰা ওলাই গ'ল। সি বহাতে বহি থাকিল। তাইৰ কথাখিনি একেৰাহে ৰিণ্টুৰ কাণত বাজি থাকিল।নমিৰ মাক-দেউতাকক কাইলৈ বুজোৱাৰ আগতে আজি ৰাতি ৰিণ্টুৱে নিজকে বহুত বুজাব লাগিব।
***
আজি নমিৰ বিয়া। তাই কোৱাৰ দিয়ে আজিকালি বিয়াৰ দৰে বাহ্যিকতাৰে অতিৰঞ্জিত নকৰাকৈ কেৱল দৰকাৰী নিয়ম নীতিৰে বিয়াখন পাতিছে। নমিজনীক কইনাৰ সাজত বৰ ধুনীয়া লাগিছে আৰু সৰুতেই সিহঁতৰ মাজত হোৱা চুক্তি অনুসৰি ৰিণ্টুৱে তাইক কোচত উঠাই আনি হোমৰ গুৰিত বহোৱাই দিলেহি।
প্ৰথমতে নমিৰ মাক-দেউতাকক বুজাবলৈ অলপ কষ্ট হৈছিল। শেষত দুয়ো তাইৰ সিদ্ধান্তত মান্তি হৈছিল। সহজতেনো মান্তি কেনেকৈ হ'ব? একমাত্ৰ সন্তান নমি। গতিকে যিমান হ'লেও এনেকুৱা এটা ল'ৰালৈনো জানি-বুজি কেনেকৈ বিয়া দিয়ে। কিন্ত নিজৰ সিদ্ধান্তত অলৰ-অচৰ নমিৰ যুক্তিয়ে তেওঁলোকক সৈমান হ'বলৈ বাধ্য কৰালে।
'মই দুটা চকুৰে দেখো নহয়, গতিকে ইমান কিহৰ চিন্তা।' এইবোৰ আছিল তাইৰ কথা।
এই ছোৱালীজনী সঁচাই বৰ সাহসী আৰু মহান। আনে নকৰা কাম কৰি ভালপোৱা, আনে যোৱা বাটে নোযোৱা এইজনী ছোৱালী, তাইৰ জীৱনৰ ইমান এটা ডাঙৰ সিদ্ধান্ত কি সাহসেৰে লৈছে! হোমৰ গুৰিত দৰাৰ কাষত বহি থকা নমিৰ ওৰণিখনৰ তলেদি ওলাও নোলাওকৈ উলাই থকা কপালৰ উজ্জল সেন্দুৰৰ ফোটটো চাই চাই ৰিণ্টুৱে কথাবোৰ ভাবি থাকিল।
