আন্ধাৰ (Darkness)

'বিলত তিৰেবিৰাই পদুমৰ পাহি অই.......' গানটো গাইয়ে তাই লৰালৰিকৈ হেড্ বাইদেউৰ ওচৰলৈ গ'ল। ইমান দেৰি হ'ব বুলি জনা হ'লে তাই গানটো গাবলৈ নাথাকিলেই হেঁতেন কিন্তু উপায় নাই চাৰ-বাইদেউহঁতে ইমান জোৰ কৰাৰ পিছত নোগোৱাকৈ কেনেকৈ থাকিব। আগতে বিদ্যালয় সপ্তাহৰ বঁটা বিতৰণী অনুষ্ঠান দিনতে শেষ হৈ যায় কিন্তু এইবাৰ সকলোৱে ছাত্র ছাত্ৰীয়ে নেৰা নেপেৰাকৈ লগা কাৰণে সাংস্কৃতিক সন্ধ্যাৰো আয়োজন কৰিছে সেয়ে অলপ দেৰি হৈছে।

 'বাইদেউ মই নাথাকো যাওঁগে, আন্ধাৰো হৈ আহিছে আৰু মোৰ গাঁৱলৈ যোৱা বেলেগ ল'ৰা-ছোৱালী নাই গতিকে বেছি দেৰিলৈকে থাকিলে মোৰ ভয় লাগিব' সুগন্ধিয়ে গৈ হেড বাইদেউক ক'লে। কিন্তু হেড বাইদেউয়ে তাইক ঘৰলৈ যাবলৈ দিবলে মন কৰা নাই কিয়নো তাই বৰ ভাল গান গাই আৰু ইমান মনোমোহা কণ্ঠ যে শুনিলে শুনি থাকিব মন যায়, সেয়ে অনুষ্ঠানৰ সামৰণি মাৰিবলৈও তাইৰ কাৰণে এটা গানৰ প্ৰগ্ৰেম  থৈ দিছে।

'একো নহয় দিয়া সুগন্ধি আজি তুমি আমাৰ ঘৰতে থাকি দিবা, ঘৰলৈ মই খবৰ পঠাই দিম' বুলি কৈ বাইদেউ নিজৰ কামত লাগিল। কথাটো শুনি সুগন্ধিয়ে হেড বাইদেউৰ ওপৰত ক'বলৈও সাহস গোটাব পৰা নাই কিন্তু ঘৰখনৰ অৱস্থা যিহে তাই ন'গলে কিযে হ'ব! হেড বাইদেউৱে অলপ অচৰপকৈ জানে যদিও বৰ বিশেষ নাজানে সুগন্ধিৰ ঘৰৰ কথা। নাই তাই যেনেকে হ'লেও যাবই লাগিব ঘৰলৈ, বাইদেউৱে যদি বেয়া পাই কাইলৈ দেখা যাব। কাইলৈ পুৱা এনেও মাক হেড বাইদেউৰ ঘৰলৈ আহিবই কাম কৰিবলৈ, গতিকে কিবা গণ্ডগোল হ'লে তাই গম পাই যাব আৰু তাৰপিছত ভাবিব কি কৰে।

কথাবোৰ মনতে পাগুলি তাই বাইদেউক আৰু একো নকৈ চাইকেলখন লৈ ওলাই গ'ল। ইফালে আন্ধাৰ হ'বলৈও বেছি দেৰি নাই কোনোমতে মাছৰ বজাৰখন পাৰ হৈ পথাৰখন পাৰ হ'ব পাৰিলেই তাই নিজৰ গাঁওখন পাব। তাৰপিছত দেৰি হ'লেও চিন্তা নাই গাঁৱৰ চিনাকি মানুহ পাই যাব কোনোবাই তাইক ঘৰলৈকে আগবঢ়াই দিব পাৰিব। কথাবোৰ ভাবি ভাবি তাই যিমান পাৰে সিমান জোৰকৈ পেডেল ঘূৰাবলৈ ধৰিলে। আঁতৰৰপৰাই মাছৰ বজাৰত ধিমিক ধামাককৈ জ্বলি থকা চাকিবিলাক তাইৰ চকুত পৰিল মানে সন্ধ্যা লাগিলেই। তাইৰ এতিয়াহে মনত পৰিল মাকে কোৱা কথাটোলৈ, কিন্তু তাইহে বেছি ওস্তাদি মাৰি তিনি বেটেৰী টৰ্ছটো ঘৰতে থৈ আহিল। যিমান হ'লেও তাই এতিয়া নৱম শ্ৰেণীৰ ছাত্ৰী লাজ বুলি কথা এটা আছে নহয়, হ'ল বুলিনো দিনৰ পোহৰতে সেই মস্ত টৰ্ছটো লৈ আহিব পাৰি নেকি আৰু প্ৰৱালে দেখিলে কি ক'ব। দশম শ্ৰেণীৰ ছাত্র প্ৰৱালৰ কথা মনত পৰাৰ লগে লগে তাইৰ মুখখনে লাজতে বৰণেই সলাই পেলালে, মিচিকিয়া হাঁহি এটাও ওলাই গ'ল। কৰবাৰ পৰা এজাক শীতল বতাহেও তাইক চুমি যেন জোকাই থৈ গ'ল। কি যে হয় আজিকালি প্ৰৱালক দেখা পালে!

ইসৰাম তাই এইবিলাক কি কৰিছে পোহৰ হৈ থকা হ'লে মানুহে তাইক দেখি অকলে হাঁহি থকাৰ কাৰণে পাগল বুলি ক'লেহেঁতেন। প্ৰৱালক দেখা পালে তাইৰ কিবা হাত ভৰিবিলাক ঠাণ্ডা পৰি যায় বুকুখনৰ ঢপঢপনিও বেছি হয়। কিয় যে ইমান মৰম লাগে ল'ৰাটো তাই নিজেই নাজানে। প্ৰৱালৰ কথা ভাবি ভাবি আহোতে কেতিয়া মাছৰ বজাৰ পাৰ হৈ পথাৰখন পালেহি তাই গমেই নাপালে। ঘটংকৈ শব্দ হৈ চাইকেলখন ৰৈ যাওঁতেহে তাই দিঠকলৈ ঘূৰি আহিল।

'এইখনৰ আকৌ এতিয়াহে চেইন পৰিবলৈ পালে মানে বিপদ আহিলে চব একেলগে আহে' বুলি ভোৰভোৰাই তাই চাইকেলখনৰ চেইন উঠোৱাত লাগিল। পুৰণাও হৈছে নহয় তাতে তাই যিমানহে ঘূৰাই ফুৰাই, ছেকেণ্ডহেণ্ড হেড বাইদেউৰ ছোৱালীজনীৰ আছিল তাই নচলোৱা হোৱাৰ পিছত এনে পৰি থকাতকৈ তাইকে দি দিলে। হেড বাইদেউজনী এনে ভালেই খংটো উঠিলেহে ভয় লাগে। কেনেবাকৈ যদি প্ৰৱালৰ প্ৰতি থকা দুৰ্বলতাৰ কথা গম পায় সুদাই নেৰিব তাইক, সুগন্ধিৰ ঘৰ আৰু প্ৰৱালৰ মানে হেড বাইদেউৰ ঘৰৰ অৱস্থা আকাশ পাতাল পাৰ্থক্য। কিন্তু কেনেকৈনো গম পাব, কথাটো দেখোন তাইৰ বাদে কোনোৱে নাজানে আনকি প্ৰৱালেও। অহ্ কোনোমতে চেইনডাল উঠিল এতিয়া আৰু ৰ'বলৈ নাই ধাই ধাই যাব লাগে বুলি পেডেল ঘূৰালে।

আন্ধাৰ লাহে লাহে নামি আহিছে আৰু গোটেই পথাৰখনক যেন এইমূহুৰ্ততে গ্ৰাসহে কৰি পেলাব। ৰাতি দিন হৈ থাকিব প্ৰকৃতিৰ নিয়মানুসাৰে, তাইৰ জীৱনতহে পোহৰৰ ৰশ্মি কেতিয়া পৰে ঠিক নাই। এই চৈধ্য-পোন্ধৰৰ বয়সতে ইমানবোৰ বোজা বব লগা হৈছে আগলৈবা আৰু কত কি আছে। আন্ধাৰ যিমান হৈ আহিছে তাইৰ গাঁৱখন বেছি দূৰ যেন অনুভৱ হৈছে, আৰু অলপ দূৰ গ'লেই পাবগৈয়ে বুলি নিজকে সান্তনা দি আহি থাকোতে দেখিলে ৰাস্তাটোৰ কাষতে কিবা এটা পৰি আছে। আন্ধাৰে মুন্ধাৰে আঁতৰৰপৰা ধৰিব পৰা নাই যদিও মানুহ বুলিয়েই অনুমান কৰি আহি ওচৰ পাই দেখিলে তাই যিটো ভয় খাই আছিল সেইটোৱে হ'ল মদাহী দেউতাক লাং খাই পৰি আছে হুঁচ একেবাৰেই নাই। আজি যে তাই ঘৰত নাই দেউতাক ওলাই আহিবলৈ সুবিধা পালে আৰু এতিয়া এই অৱস্থা। কি কৰিব তাই একো ভাবি নাপায় মূৰ তুলি চাওতেই দেখিলে টৰ্ছ মাৰি কোনোবা সিহঁতৰ গাঁৱৰফালৰ পৰাই আহি আছে। কোন ধৰিব নোৱাৰিলেও কোনোবা চিনাকি হ'ব বুলি বহি থাকিল কিয়নো এনেকৈ দেউতাকক এৰি থৈও যাব নোৱাৰে আৰু ইফালে তাই অকলে লৈ যাবও নোৱাৰে। তাইৰ কেতিয়াবা নিজৰ ওপৰতে খং উঠে কি আগৰ জনমত কিবা পাপ কামেই কৰিছিল নেকি। টৰ্ছৰ পোহৰটো ওচৰ পাওঁতেহে মাক বুলি মণিব পাৰিলে, দেৰি হোৱাৰ কাৰণে তাইকে বিচাৰি আহিছিল নে দেউতাককে তাই গম নাপালেও মুঠতে মাকে দুয়োকে একেলগে লগ পালে।

'এতিয়া কি কৰ? এই মদাহীক লৈ শান্তি নোহোৱা হৈছে, মৰিনো নাথাকে কিয় জানো এটা গ'লেও শান্তি হ'ব।' মাকৰ মুখত একেটা কথাই শুনি শুনি তাইৰ কাণ পকি গৈছে। উপায়টো নাই মাকৰো অকলে ঘৰেই চম্ভালিব নে মানুহকেই। লোকৰ ঘৰে ঘৰে কাম কৰি ঘৰ চলি থকা মাকৰ খীনাই শুকাই জেং খৰি নিচিনা হৈ যোৱা শৰীৰটোৰে যে ইমানখিনি টানিব পাৰিছে।

'দাদা নাই নেকি তাকেই পঠাব পাৰিলিহেঁতেন' নোসোধো বুলিও তাইৰ মুখেদি ওলাই গ'ল। ককায়েকৰ কথা শুনি মাকৰ যেন জ্বলা জুইত ঘিউহে ঢালিলে 'ক'ত যাব ভঙুৱা, ঘৰতে ভাং খাই বহি আছে আৰু একো কাম বন নাইয়ে।' এটা মদাহী, এটা ভঙুৱা আৰু মানসিকভাৱে অসুস্হ ককাক আছেই। এই গোটেইবোৰকে চম্ভালোতে মাক জীয়েকৰ অৱস্থা কাহিল হয়, ইমান বেয়া ভাগ্য লৈ এই পৃথিৱীলৈ আহিব লাগে নে সুগন্ধিৰ ভাবিলে কেতিয়াবা কৰবালৈ গুচি যাবলৈ মন যায়।

ককায়েকে আধাতে স্কুল বাদ দি কাম কৰিবলৈ যোৱাৰ নামত গোটেই দিনতো ভাং খাই পৰি থাকে। দেউতাকৰ চাকৰি এটা আছিল পিছে থাকিলে কি হ'ব মদেই মানুহটোক শেষ কৰিলে, মদৰ জালত ক'ত কি ফুৰে ঠিক নাই কাৰণে মাকে জীয়েকে ঘৰতে বন্ধ কৰি থৈ দিয়ে কিন্তু আজি মাকে ককাকৰ লগত লাগি থাকোতে, জীয়েক নথকাৰ সুযোগ লৈ মদ খাবলৈ গৈ পৰি আছে ৰাস্তাত। মাকে জীয়েকে কোনোমতে মানুহটোক থিয় কৰাই কেকো জেকোকৈ আনি ঘৰ পোৱালেহি। সুগন্ধি পঢ়া-শুনাত ভাল, ঘৰত পঢ়াৰ পৰিৱেশ নাই যদিও যি পাৰে পঢ়িবলৈ চেষ্টা কৰে বাকীখিনি স্কুলতে পঢ়ে, পঢ়া-শুনা কৰি ভাল কিবা এটা কৰিবলৈ মন তাইৰ, ভাল গানো গাই সেয়ে স্কুলৰ সকলো শিক্ষক শিক্ষয়িত্ৰীৰে মৰমৰ। মাকে কেতিয়াবা কয় আমাৰ নিচিনা মানুহৰ মন থাকিলেওনো কি কৰিব পাৰিবি তথাপিও যিমান পাৰি চেষ্টা কৰাত কি যায়। হেড বাইদেউজনীয়েও বৰ মৰম কৰে সেয়ে আজি অবাধ্য কৰি অহাৰ ইচ্ছা নাছিল যদিও উপায় নোহোৱাত আহিল। হেড বাইদেউৰ কথা মনত পৰোতে আকৌ প্ৰৱালৰ মুখখন মনত পৰি গ'ল। ইমান ধুনীয়া, ভদ্ৰ, পঢ়া-শুনাতো চোকা ল'ৰাটোলৈ তাইৰ কিয় জানো কেইদিনমানৰ পৰা বেলেগ কিবা অনুভৱ হয়, যিটো ভাল লগা ভাবিলে ভাবি থাকিবলৈ মন যায়, আচলতে বয়সটোৱেই এনেকুৱা। কিন্তু প্ৰৱালে দেখোন তাইলৈ ঘূৰিও নাচায়, ক'তনো চাব সিঁহতৰ ঘৰত কাম কৰা বাইৰ জীয়েকক আৰুনো কি বেলেগ দৃষ্টিৰে চাব। ঠিকেই হেড বাইদেউৱে তাইক মৰম কৰিলে বুলিয়েই তাই কিয় পাহৰি যায় যে মদাহী দেউতাক, ভঙুৱা ককায়েক, মানসিকভাৱে অসুস্হ ককাকৰ সৈতে তাইৰ ঘৰৰ অৱস্থা।

ভাগৰত লেবেজান সুগন্ধি প্ৰৱালৰ কথা মনত পৰোতে যিমান প্ৰাণ পাই উজলি উঠিছিল ঘৰৰ অৱস্থাটোৱে পথাৰখনক আন্ধাৰে গিলাৰ দৰে তাইৰো ভাৱবোৰক গিলি থ'লে। কি যে দুৰ্কপাল সুগন্ধিৰ, ভাল লগা মূহূৰ্তবোৰো নিজৰ মতে উপভোগ কৰিবলৈ শক্তি নাই সকলোবোৰৰে শেষত যেন আন্ধাৰ নামৰ ৰাক্ষসটোহে ৰৈ থাকে তাইলৈ।

সন্তান

নাগেৰা, খোল-তালৰ শব্দ ভাঁহি আহিছে ওচৰৰ নামঘৰৰপৰা, অলপ পিছতেই নাম প্ৰসংগ আৰম্ভ হ'ব। গোটেইখন খোলে-তালে, চাকি-বন্তিয়ে মুখৰিত হৈ উঠিছে জন্মাষ্টমী। সৰু সৰু ল'ৰা-ছোৱালীবিলাকক দেখিবলৈ যে ইমান মৰম লগা হৈছে সকলো ৰাধা কৃষ্ণৰ ৰূপত। বৃন্দাবন যেন লাগিছে পৰিৱেশটো।

বিনিৰ ঘৰতো উখল-মাখল পৰিৱেশ, বিনি আৰু তাইৰ আঠমহীয়া ভায়েকো ৰাধা কৃষ্ণ ওলাই নামঘৰলৈ যাব। বিনিক লৈ চিন্তা নাই ভায়েকৰ কাৰণেহে দিগদাৰ, বৰ অশান্তি পাই সি কাপোৰ খোলা মেলা কৰি থাকিলে কিন্তু বিনিয়ে নেৰে যেনেকৈ হ'লেও সিহঁত দুয়ো ৰাধা কৃষ্ণৰ নিচিনাকৈ ওলাবই। ইমানদিনৰ পৰা কৈ থকা হেতুকে মাকে দুয়োলৈকে ৰাধা কৃষ্ণৰ কাপোৰ আৰু যি যত লাগে আগদিনাই বজাৰ কৰি থৈ দিছে।

বিনিৰ গাত তত্ নাই ৰাধা হ'ব লগতে এইবাৰ ভায়েকো থাকিব। আগৰ কেইবাৰ লগৰবিলাকে ভায়েক ভনীয়েকক লগত লৈ আনে আৰু তাই অকলে মাক-দেউতাকৰ লগত যায় কম দুখ লাগে নেকি তাইৰ। এইবাৰ তাইও দেখুৱাই দিব ভায়েকৰ লগত গৈ। মাকে ঘৰত জন্মাষ্টমীৰ আয়োজন কৰাৰ পৰা ভায়েকৰ লগত লাগিব লগা হোৱাৰ কাৰণে তাইৰ খবৰ ল'বলৈ আহৰি পোৱা নাই। অৱশ্যে তাইক লৈ চিন্তা নাই বুজি পোৱা হৈছে কথাবিলাক নিজেই নিজৰ কামখিনি কৰিব পাৰিব সেয়েহে মাকে আজিকালি বৰ বেছি তাইৰ লগত লাগি নাথাকে। তাইৰ মাজে মাজে ঠেঁহ নলগাও নহয় ভায়েক হোৱাৰে পৰা বোলে মাক-দেউতাকে তাইক মৰম নকৰা হৈছে। কিন্তু ভায়েকৰ হৃদয় জুৰোৱা হাঁহিটোৱে, তাৰ কোমল কোমল আঙুলিকেইটাৰ পৰশে তাইৰ সকলো ঠেঁহ পেছ নোহোৱা কৰি পেলাই।

ঘৰৰ জন্মাষ্টমীৰ কাম-বন কৰি ল'ৰাক উলিয়াই মেলি সাজু কৰোতেহে মনত পৰিল দুপৰীয়াৰ পৰা ছোৱালীজনী দেখা নাই দেখোন। ইমান সময় মাকৰ মনলৈকে অহা নাছিল, লগৰ ল'ৰা ছোৱালীৰ লগত ঘৰৰ তলতে থকা বুলি ভাবিছিল। বেলকনীলৈ ওলাই আহি তলত আছে নেকি চালে তাইৰ লগৰ কাকো নেদেখিলে। তেতিয়াহে লক্ষ্য কৰিলে কাম কৰা ছোৱালী জীনাও নাই দেখোন। জীনাৰ ফোনটোলৈ কল কৰোতে দেখিলে তাইৰ ফোনটো ঘৰতে আছে। বিনিৰ মাকৰ বুকুখন ঢিপিংকৈ মাৰিলে দুইজনী নোহোৱা হ'ল যে, নামঘৰলৈ ওলাই যোৱা দেউতাকৰ লগতো থাকিব পাৰে বুলি সন্দেহ কৰি খবৰ ল'লে কিন্তু তেওঁৰ লগতো যোৱা নাই। ইফালে বিনিয়ে জন্মাষ্টমীত পিন্ধিবলৈ অনা কাপোৰ তেনেকৈয়ে বিছনাতে পৰি আছে। লগৰ ছোৱালীৰ ঘৰত থাকিব পাৰে বুলি কেইবাঘৰতো খবৰ ল'লে কিন্তু ক'তো নাই। তেন্তে গ'ল কলৈ নাই বুলিয়েই নোহোৱা হ'ল যে আজিকালি যিহে দিনকাল পৰিছে, কিবা এটা ভাবি মাক চাদৰ ওপৰলৈ গ'ল। চাদৰ কোণা এটাত ধিমিক ধামাককৈ অহা জলি থকা মমডাল মাকৰ চকুত পৰিলে আৰু তাৰ কাষতে বিনি জীনা দুইজনী বহি থকা দেখা পোৱাতহে মাকৰ জীৱটো ঘূৰি আহিল। এনেকৈ বহি থকাৰ কাৰণটো কি জানিবলৈ সিহঁতৰ ওচৰলৈ যোৱাৰ আগতেই জীনাই আগতেই বিনিৰ মাকৰ ওচৰলৈ দৌৰি আহি ক'লেহি ' চাওকচোন বাইদেউ বিনিক মই টানি টানি ভিতৰলৈ নিব পৰা নাই, দুপৰীয়াৰে পৰা সুধি আছে কৃষ্ণই মোমায়েক কংসক কিয় আৰু কেনেকৈ মাৰিলে। মই ভালকৈ নাজানো কাৰণে ক'ব পৰা নাই আৰু নোকোৱালৈকে বোলে মোক ঘৰৰ ভিতৰলৈ যাব নিদিয়ে। আপোনাক সুধিবলৈ যাওঁতে বোলে ভাইটিক শুৱাই থকা কাৰণে পিছত ক'ম  বুলি পঠাই দিলে।' তেতিয়াহে বিনিৰ মাকৰ মনত পৰিল ভায়েকক শুৱাই থাকোতে তাই কিবা এটা সুধিবলৈ গৈছিল পিছত ক'ম বুলি তাইক ঘূৰাই পঠালে আৰু সেইটো কথাত ঠেঁহ লাগি চাগে এতিয়া জীনাৰ লগত লাগি আছে।

বিনিৰ মাকৰ কিয় জানো এনেকুৱা লাগিল ল'ৰাটো হোৱাৰ পৰা যেন তাইৰ প্ৰতি গুৰুত্ব অলপ হ'লেও কমি গৈছে।  জন্মৰ তিনি দিনৰ পৰাই যিজনী ছোৱালীক নিজৰ বুকুৰ মাজত ৰাখি নিজৰ পেটৰ সন্তানৰ দৰে ডাঙৰ দীঘল কৰিছিল এতিয়া সেইজনী ছোৱালীকে সঁচা মাতৃত্বৰ আনন্দত মতলীয়া হৈ আঁতৰাই পঠাইছে নেকি বাৰু? কথাটো ভাবি বিনিৰ মাকৰ নিজৰ ওপৰতেই ধিক্কাৰ জন্মিল, নাই নজনাকৈ যদি মৰমৰ ভাগ বাটোৱাৰা হৈ গৈছিল এনেকুৱা মাৰাত্মক ভুল তেওঁ কোনোপধ্যেই আৰু হ'বলৈ দিব নোৱাৰে। দুয়ো সন্তান তেওঁৰ বাবে সমান ইয়াৰ মাজত নিজৰ পৰৰ কোনো শব্দক আহিবলৈ দিব নোৱাৰে বুলি ঠেঁহ ধৰি থকা ৰাধেমা আৰু কানাই দুয়োকে ধুনীয়াকৈ সজাই পৰাই নামঘৰলৈ লৈ গ'ল।

A glimpse of Arunudoi (Orunodoi)

RIMJHIM BORTHAKUR

 
In the middle of 19^th century, the American Baptist missionaries brought a modern press to Assam. The press was not brought only for business purpose but to spread Christianity among Assamese people too and they established a press in Sivasagar district of Assam in 1841. Before starting a glorious history of print media in Assam they were engaged in written and translating the Assamese book into the English and vice-versa. (Arunodoi, 1983)

In 1845 the missionaries had decided to publish the first Assamese monthly paper in the general meeting of Sivasagar Baptist and it was a historic decision for Assamese print media. In January 1846 the missionaries were able to create a new era to the Assamese journalism world and published the first edition of Arunodoi from Sivasagar. The first editor of Arunudoi was Dr. Nathan Brown.

The word 'Arunodoi' has its roots in the Sanskrit language. It comprises of ‘Arun’ and ‘Udoi’. 'Arun' means the 'sun' and 'Udoi' stands for 'rising', hence "Sun Rise" in English. The Missionaries may have correctly envisioned the future of the magazine while naming it "Arunudoi, as it turned out to be the rising sun of glorious journalism history of Assam.

The first tagline was ‘The Arunodoi, a monthly paper, devoted to religion, science, and general intelligence'. It was printed and published by Oliver Thomas Cutter at Baptist Missionary printing press situated on the bank of Dikhow river. American missionaries were the pioneer of Assamese journalism.

Arunodoi had two forms, one was a newspaper and other was magazine or 'store of knowledge'. The size of the magazine was approximately 27x18cm and the number of pages was between 8 & 16.

According to Dr. Maheswar Neog ‘Many of us do not know or do not venture to know or do not get to hear that Arunodoi had two forms, newspaper, and magazine.' Both forms were circulated at least more than eight years i.e till 1854. The editors of this newspaper were Dr. Nathan Brown, A.H Danforth, S.M Whiting, William Ward, E.W.Clerk, Smt. Susan R Ward, A.K.Garney. Though the main aim of the magazine was to spread Christianity, but it also published current affairs, Science, Astrology, History, and trivia. It opened a way for Assamese people to know about the western world. Ananda Ram Dhekialphukan, Hemchandra Barua, Nidhi Linai Pharowal were three notable Assamese authors at that time. M

There is the difference of  opinion among the scholars regarding the lifespan of Arunodoi. No one is sure of the exact time of its demise, for some scholars, it was closed in 1880 and for other authors, the magazine's publishing ended when the printing press was sold in 1883.

  

*sources: Axomiya sahityar Rooprekha by Dr. Maheswar Neog, Wikipedia. 

সাগৰ ভালপোৱা ছোৱালীজনী (২)

সাগৰৰ ওপৰত তাইৰ বিৰাতেই খং দেউতাকক লৈ গ'ল আৰু ঘূৰাই নিদিলে। আজিকালি সাগৰৰ বুকুত মুকুতাৰ সলনি তাই দেউতাকক বিচাৰি ফুৰে জানোচা বিচাৰি পাইয়ে। নাই নাপায় বিচাৰি তাৰ সলনি সাগৰৰ ঢৌবোৰে তাইক গালে মুখে কোবাই থৈহে যায় যেন দেউতাকক বিচৰা কাৰণে সাগৰখনে ভাল পোৱা নাই। কিন্তু মাজে মাজে দেউতাক আহে বগা দীঘল মাছটোৰ পিঠিত উঠি যিটো তাইৰ আটাইতকৈ ভাল লগা মাছ। তাইৰ ইমান মন যায় দেউতাকৰ কোলাত উঠিবলৈ। আগতে তাইক দেউতাকে একোলা ন'ললে কিবা ভালেই নালাগে এতিয়া যে কিমান দিন হ'ল দেউতাকক লগ পোৱা নাই আৰু নাপাইয়ো চাগে।

সেইয়া দেউতাক আহিছে আৰু তাইক হাত বাউল দি মাতি আছে। তাই যাব আৰু দেউতাকক লৈ আহিব সাগৰৰ মাজৰ পৰা কিন্তু তাই যাব পৰা নাই দেখোন, তাই যিমান পাৰে দেউতাকৰ ওচৰলৈ যাব বিচাৰিছে সিমানেই কিহবাই টানি ধৰিছে। টনা আজোৰা কৰি থাকোতে হঠাৎ তাইৰ চকুদুটা মেল খাই গ'ল আৰু দেখিলে মাকে জোৰকে তাইক সাবতি ধৰি শুই আছে। মানে এইটোও সপোনেই! তাইৰ চিঞঁৰি চিঞঁৰি কান্দি দিবৰ মন গ'ল।

কিয় তাইক আমনি কৰি জোকাই থাকে সাগৰখনে আগতে মুকুতাবিলাক দেখুৱাই এতিয়া দেউতাকক দেখুৱাই মাতি থাকে। আইতাকক তাই কৈছে বদমাছ সাগৰখনৰ কথা আইতাকে কৈছে এতিয়া বোলে তাইৰ দেউতাক আকাশত তৰা হৈ আছে। এতিয়াৰ পৰা দেউতাকলৈ মনত পৰিলে আকাশখনলৈ চালেই হ'ল। কিন্তু ইমানবোৰ তৰাৰ মাজৰপৰা দেউতাকক কেনেকৈ চিনিব? আটাইতকৈ বেছি জিলিকি থকা তৰাটিয়েই বোলে তাইৰ দেউতাক। আইতাকে কোৱাৰ পিছৰপৰাই তাই আকাশলৈ চাই দেউতাকৰ কথা মনত পৰিলেই। এনেকৈয়ে কণমানিজনী এদোপ দুদোপকৈ ডাঙৰ হৈ আহিছে মাক আইতাকৰ মৰমত। এতিয়া তাই অলপ বুজা হৈছে দেউতাকৰ কথা সুধি মাক আইতাকক আমনি নকৰে।

নিজৰ সপোনৰ পৃথিৱীত থকা ছোৱালীজনীক ঘৰৰ ওচৰৰে স্কুলখনতে মাকে নাম লগাই দিছে আৰু তাইৰ স্কুলত মতা নাম থ'লে 'সাগৰিকা'

ফেচবুকৰ সাঁথৰ

ঘনশ্যাম মানে আমাৰ ঘন কাইটিৰ পুতেকে কাইটিক এইবাৰ এটা নতুন মোবাইল দিছে। আগৰটোত বোলে গান চান একো শুনিব নোৱাৰি, ফটোও উঠিব নোৱাৰি সেয়ে পুতেক এইবাৰ ঘৰলৈ আহোতে 'ইস্মাৰ্ট ফোন' নে কি সেইটো লৈ আহিছে। মোবাইলটো বোলে বৰ ভাল আঙুলিৰে অকল চুই দিলেই হ'ল মানে  আজিকালি ল'ৰা ছোৱালীবোৰে লৈ থকাৰ নিচিনা। সেইটোত বোলে ফেচবুক নে কি সেইখনো আছে মুঠতে এইবাৰ কথাই নাই আৰু কাইটিৰ। আমাৰ কাইটি আগতে ইস্মাৰ্ট আছিল নে নাই গুৰুত্বপূৰ্ণ কথা নহয় কিন্তু এইবাৰ যে ইস্মাৰ্ট হ'বই সেইটো নিশ্চয়কৈ ক'ব পাৰি।

দিন হাজিৰা কৰা কাইটিৰ পুতেকৰ চাকৰিটো হোৱাৰ পিছত দিন ভাললৈ আহিছে। পুতেকৰ মতে দেউতাকে এতিয়া হাজিৰা কৰাৰ প্ৰয়োজন নাই কিন্তু কাইটিয়ে অতীজৰে পৰা কৰি অহা কামটো এৰিব পৰা নাই। সেয়ে আগৰ নিচিনাকৈ ন'হলেও কেতিয়াবা ওলাই যায় দা খন হাততে লৈ। আচলতে কাইটিৰ এতিয়া পইচাৰ অভাৱ নাই পুতেকে মাহিলী কিবা এটা পঠোৱাৰ উপৰিও ঘৰ দুৱাৰো বেচ ধুনীয়া কৰিলে। কিন্তু এনেকৈ ওলাই গ'লে মানুহবিলাকক লগ পাই মনটোও ভাল লাগে আৰু কাইটিকো গাঁৱৰ মানুহে বিচাৰে। এতিয়া কথা হ'ল কেইদিনমানৰ পৰা কৈ আছে পুতেকক ভাল মোবাইল এটা লাগে আগৰটো বোলে বেয়া হৈছে। পুত্ৰইও দেউতাকৰ কথামতে অলপ দামী মোবাইল এটা লৈ আনিছে।

'মোবাইলটোৰ দেখোন একো বুটনেই নাই, কেনেকৈ কাম চলিব এইটোৰে' আচলতে এনেকুৱা মোবাইল বেলেগৰ হাততহে দেখিছে কিন্তু নিজেই আজিলৈকে চুই পোৱা নাই সেয়ে এনেকুৱা প্ৰশ্ন উঠাটো স্বাভাৱিক। বেলেগৰ হাতত দেখিলেও সেই একেটে প্ৰশ্নই মনলৈ আহি থাকে কাইটিৰ।পুতেকে কোৱা মতে অলপ সময় লাগিব শিকিবলৈ।

মোবাইলটো পাই হ'লে তেওঁৰ বৰ স্ফূৰ্টি, ফটো দুখনমানো উঠি ল'লে পুতেক আৰু ঘৈণীয়েকৰ লগত। ফটোকেইখন ধুনীয়া হৈছে কেমেৰাটো খুব ভাল, ঘৈণীয়েকক যে ইমান মৰম লাগিছে। এনেও সাদৰি মানে কাইটিৰ মানুহজনী মৰম লগাই, কাইটিয়ে ফটোখনত আজি আৰু অলপ ধুনীয়া দেখিলে। কাইটিকহে অলপ ক'লা ক'লা লাগিছে, লাগিবৰে কথা ৰ'দত কম কাম কৰে নেকি বেলেগে কোৱাৰ আগতে নিজেই গম পালে ফটো চাই।হ'লেও সাদৰিজনীৰ লগত নিজক দেখি আকণমান লাজো পালে।কি চাই জানো সাদৰিয়ে তেওঁক ভাল পাইছিল। ভাল পালেটো পালেই এদিন তেওঁ ব'ল বুলি কওঁতেই কানি-মুনি সন্ধিয়া ঘন কাইটিৰ চাইকেলৰ কেৰিয়াৰত সাদৰি আহি তেওঁৰ ঘৰ পাইছিলহি। ধেততেৰি কথাবোৰ মনত পেলাই থাকোতে পুতেকৰ চকুৱে চকুৱে পৰাত কিবা এটা লাজ লাগি গ'ল।

আজিকালি কাইটিৰ অলপ অসুবিধাও হৈছে কাৰণ আগতে লুঙিৰ খুচনিতে পুৰণা সৰু মোবাইলটো ভৰাই থ'ব পাৰে কিন্তু এই ডাঙৰ মোবাইলটো থ'বলৈ অলপ দিগদাৰ। কিন্তু কাইটিৰ সাদৰিয়ে ইয়াৰ উপায় এটা দিলে।ঘৈণীয়েকে সৰুকৈ কাপোৰৰ বেগ এটা চিলাই দিলে য'ত মোবাইলটো ধুনীয়াকৈ থৈ দিব পাৰে।মানে মোবাইলটো এটা যন্ত্ৰ নহয় কাইটিৰ দেহলাওটোহে। ৰাতি শুবৰ সময়তো মোবাইলটো ক'ত থ'ব সেইটো ডাঙৰ চিন্তা, বিছনাত থ'ব নোৱাৰে হাত লাগি পৰি যাবও পাৰে, ওচৰৰ টেবুলখনতে থৈ দিয়াটো ভাল হ'ব। লাহে লাহে এটা দুটাকৈ 'ইস্মাৰ্ট 'মোবাইলৰ কাম বিলাক শিকিলে।

কিন্তু কাইটিৰ এটা প্ৰশ্নৰ উত্তৰহে পোৱা নাই সুধিবলৈ লাজো কৰে, ইফালে জানিবলৈও ইচ্ছা। নতুনকৈ মোবাইলটো দিওতে পুতেকে কোৱা শুনিছিল ফেচবুক নে কি সেইখন আছে বোলে, কাইটিৰ চাবলৈ মন গ'ল সেইখননো কি। সোধো নোসোধোকৈ পুতেককে লাজ লাজকৈ সুধিলে 'হেৰি নহয় ফেচবুক বুলি যে কয় আমাৰ নিচিনা মানুহে কৰিব পাৰি নেকি নে পইচা পাতি লাগে কিবা।' কথা শুনি পুতেকে গম পালে সকলোৰে মুখত শুনি শুনি চাগে দেউতাকৰো মন গৈছে। নেটপেক এটা ভৰাই মোবাইলত দেউতাকৰ নামত একাণ্ট এটা খুলি দিলে তাৰপিছত শিকাবলৈ লাগিল কেনেকৈ কি কৰে।সপ্তম শ্ৰেণীলৈকে পঢ়া কাইটিৰ ইংৰাজী আখৰকেইটা পঢ়াত অসুুবিধা হোৱা নাই। যেনেকৈ যি পাৰে বুজি লয়। পুতেক ঘৰত থকা দিনকেইটাতে ফেচবুকৰ আদৱ-কায়দাবোৰ শিকি ল'বলৈ চেষ্টা কৰিছে যদিও 'ফেচবুক'খন পঢ়িবলৈ কিছুমান কথাত টান পাইছে।এইখন পঢ়াও সহজ কথা নহয় দেও। 

'অ হেৰৌ পোণা কথা এটা কছোন ফেচবুকক নোসোধাকৈ ক'লৈকো যাব নোৱাৰি নেকি?' সোধো নোসোধোকৈ পুতেকক কাইটিয়ে সুধিলে।

'কিয় দেউতা?'

'নহয় অ' চবেই দেখোন ক'ত যায় কি কৰে ফেচবুকত দিয়ে। পুৱাতে নগেনৰ পুতেকক পাতি চাইকেলখন লৈ ওলাই যোৱা দেখিলো। কিন্তু সি দেখোন এতিয়া উৰাজাহাজত উঠিহে কৰবালৈ গৈছে। আৰু দেখোন তইয়ে এতিয়া মাৰে দিয়া ৰঙাচাহকণ গুৰ অকণমানৰ লগত লৈ খাই আছ, ফেচবুকত পঢ়িবলৈ দিছ 'ড্ৰিংকিং কফী'। হেৰ' মাৰে কফীনো কি আজিলৈকে দেখি পাইছে জানো তোক খুৱাবলৈ।' বাপেকৰ কথাত পুতেকৰ হাতত থকা ৰঙাচাহৰ গিলাচটো কথমপি হাতৰপৰা নপৰাকৈ থাকিল। পুতেকে কিবা কোৱাৰ আগতেই ঘন কাইটিয়ে মোবাইলটো পুতেকলৈ আগবঢ়াই দি ক'লে

'চাচোন এইজনী আমাৰ গজেনৰ জীয়েক ললিতা নহয়নে? তাইৰ দেখোন নামটো কিবা 'এঞ্জেল প্ৰিয়া লাইলা' বুলিহে লিখা আছে। ফেচবুকত নাম লিখালে নিজৰ নামো সলনি কৰিব লাগে নেকি অ পোণা।'

দেউতাকৰ কথা শুনি কাইটিৰ পুতেকৰ নিজৰ মূৰটোকে ঘৰৰ পকী ৱালখনতে মাৰি দিবলৈ মন গ'ল। দেউতাকক কেনেকৈ বুজাব ফেচবুক যে এনেকৈয়ে কৰে।

'দেউতা তুমি অলপ সময় ৰোৱা, মই অলপ ওলাই যাঁও আহি তোমাক চব বুজাই আছোঁ।' বুলি পুতেক ওলাই গ'ল।

ঘন কাইটিয়ে আজি ফেচবুক বুজিহে এৰিব বুলি পুতেক বহুত সময়ৰ কাৰণে ঘূৰি নহালৈকে নঙলা মুখতে পায়চাৰি কৰি থাকিল। তেনেতে পুৱাতে পাটি চাইকেল লৈ ওলাই যোৱা নগেনৰ পুতেক উভতি আহিছে। তাক দেখি কাইটিয়ে মাত লগালে 'ক'ত গৈছিলি অ' পুৱাই পুৱাই।' 

'এহ কি ক'বনো বৰদেউতা কালি ৰাতিৰেপৰা দেউতাৰ বাহিৰলৈ অহা-যোৱা। সেয়ে হৰিমতী বুঢ়ীৰপৰা পানী অকণ জৰাই আনিলো।' বুলি কৈ সি ন'ৰলেই ধাই ধাই চাইকেল মাৰিলে।

কাইটিহে বৰ দোমোজাত পৰিল। সি দেখোন উৰাজাহাজতহে কৰবালৈ যোৱা দেখুৱাইছিল। বৰ পয়মাল অ কথাবোৰ বুজাত।

লগতে লাইক বুলি বুঢ়া আঙুলি দেখোৱা, ৰঙা পানখন, ৰঙা হৈ থকাা টকলা মূৰ, গোটেই মুখখন মেলি থকা হালধীয়া মুূৰটো, সেইবোৰটো আছেই। ছেহ, নোৱাৰি আৰু এইখনৰ লগত বুলি ঘৰলৈ উভতি অহা পুতেকক নঙলামুখতেই পাাাইই কাইটিয়ে বোলে 'বোপাই অ' সেইখন জপাই থৈ দে মই দেখোন ইয়াৰ সাঁথৰবোৰ ভাঙিবই পৰা নাই। যি সপ্তম শ্ৰেণীলৈকে যি পঢ়িলো সেয়াই হ'ব এতিয়া বেলেগকৈ ফেচবুক নপঢ়ো দে। ফেচবুকৰ সাঁঁথৰ ভঙা সহজ কথা নহয়।'

এয়েইটো জীৱন (This is Life)!

বাহিৰত চিপচিপকৈ বৰষুণ দিবলৈ ধৰিছে লগত অলপ বতাহো বলি আছে সেয়ে মাজে মাজে বতাহৰ কোবত খুলি থোৱা খিড়িকীখনে বৰষুণৰ চিটিকণি আহি এনিশা বহি থকা কোঠাটোতো পৰিছে। আগতে হোৱা হ'লে এনেকুৱা বৰষুণত তিতিবলৈ দৌৰ মাৰিলেহেঁতেন ছয়বছৰীয়া সন্তান ধ্যানকো লগত লৈ লয়। এটা সন্তানৰ মাক হৈও কিছুমান সৰু সৰু ভাল লগা স্বভাৱ তাই এতিয়াও এৰিব পৰা নাই, সেই আগৰ দৰে চটফটি এনিয়ে হৈ আছে। এনেকে বৰষুণত তিতি থকা দেখিলে জীতৰ বিৰাত খং উঠে, মাকজনী হৈ পুতেকক মানা কৰা সলনি উৎসাহহে দিছে। এইবিলাক কথাৰ কাৰণে তাই অকল জীতৰ পৰাই নহয় মাক-দেউতাক, শাহু-শহুৰ সকলোৰে পৰা গালি খায়। কিন্তু সলনি ন'হল এনিশা, এনেকুৱা সৰু ল'ৰা ছোৱালীৰ নিচিনা স্বভাৱৰ কাৰণে পুতেক ধ্যানেও সুবিধা নোলোৱা নহয়।

'মা, কি তুমি সৰু ছোৱালীৰ নিচিনা কৰি আছা বৰষুণ পৰি আছে গাত আৰু খিড়িকীখন মাৰি দিয়া নাই' ধ্যানৰ মাততহে এনিশাৰ ধ্যান ভাঙিল। লৰালৰিকৈ বতাহে খেলিমেলি কৰি থৈ যোৱা চুলিখিনি ঠিক কৰি খিড়িকীখন মাৰিবলৈ উঠি গ'ল।

'ব'লা মা আইতাই গাখীৰ গৰমাইছে আমাৰ দুয়োলৈকে, তুমি বোলে আজি একো খোৱা নাই এনেকুৱা কিয় কৰিছা...' আৰু কিবা কিবি কৈ কৈ মাকক ধ্যানে হাতত ধৰি লৈ গ'ল। এই তিনিমাহতে যেন ল'ৰাটো তাই ভবাতকৈ বহুত ডাঙৰ হৈ গ'ল। তাই যেন ধ্যানৰ মাক নহয় ভনীয়েকহে তাৰ কথাকেইটা তাইৰ তেনেকুৱাই লাগিল। সঁচাকৈয়ে তাক ভনীয়েক ন'হলে ভায়েক এটা লাগে যিটো কথা এনিশাই বুজি পাবলৈ অলপ সময় লৈছিল। তাইৰ মতে এটা সন্তানেই যথেষ্ট আজিকালিৰ দিনত, কিন্তু জীতে কথাটো কোনোপধ্যেই মানি লোৱা নাছিল। ধ্যানক এটা লগৰ দৰকাৰ, যাৰ জৰিয়তে মৰম কি, দায়িত্ব কি সি বুজি পাব ভালকৈ। শেষত তাই মান্তি হৈছিল দ্বিতীয় সন্তানটিৰ কথা ভাবিবলৈ।

'আৰে মা তুমি দেখোন গাখীৰখিনি খোৱাই নাই এতিয়াও। খোৱা খোৱা দিতামণিয়ে কৈছিল নহয় এতিয়া তুমি ভালকৈ খোৱা বোৱা কৰিব লাগিব।' ছয়বছৰীয়া সন্তান ধ্যানক কি বুলি ক'ব তাইৰ যে একো কৰিবৰ মন যোৱা নাই।

তিনিমাহৰ আগতে যিজাক ধুমুহা পাৰ হৈ গ'ল সেইজাকে এনিশাই সযতনে গঢ় দিয়া জুপুৰীটো একেবাৰে ভাঙি থৈ গ'ল। পেটত তাইৰ হ'বলগীয়া ছয়মহীয়া সন্তান যিয়ে পৃথিৱীলৈ অহাৰ আগতেই দেউতাকৰ মৰম হেৰুৱালে। বুকুখন ধৰফৰাই উঠিল তাইৰ, কি কৰো কি নকৰো কৈ উঠি যাবলৈ ধৰোতেই হাতৰপৰা পৰি গাখীৰৰ গিলাচটো ভাঙিল। গাখীৰখিনি খাই পঢ়িবলৈ উঠি যোৱা ধ্যান একেকোবে মাকৰ ওচৰ পালেহি 'মা কি কৰিছা তুমি, এনেকুৱা সময়ত তুমি সাৱধানে থাকিব লাগে। দিতামণিয়ে কৈছিল নহয় মোক তোমাৰ গাত লাগি থাকোতে এতিয়া বোলে তোমাক একেবাৰে ভালকৈ ৰাখিব লাগিব য'ত ত'ত দুখ পালে বেয়া।' ধ্যানৰ কথা শুনি এনিশাৰ এনেকুৱা লাগিছে জীতে কেনেবাকৈ গম পাইছিল নেকি তাৰ কমি অহা আয়ুসৰ কথা, পুতেকক ইমান ডাঙৰ কৰি থৈ গ'ল কথাই বতৰাই। তাইৰ সুধিবৰ মন গ'ল দিতামণিয়ে তাক আৰু কি কি শিকাই থৈ গ'ল। সেইদিনা এক্সিডেণ্টত পতিত হোৱা জীতৰ গাড়ীখনত সিহঁত তিনিওটা থকা হ'লেই ভাল আছিল এনিশাই কেতিয়াবা ভাৱে। আহিবলগীয়াটোৰ সৈতে সিহঁত চাৰিটা হ'লহেঁতেন এখন সুখৰ সংসাৰ কিন্তু খন্তেকতে সকলো শেষ। দিশহাৰা এনিশাই ভাঙি যোৱা জুপুৰীটো আকৌ বান্ধিব কেনেকৈ? ধ্যান আৰু ফুলিবলগীয়া ফুলপাহক মৰহি যাবলৈ দিব নোৱাৰে কিন্তু জীতৰ অবিহনে তাই কৰিব কি? এইবোৰ কথাই এনিশাজনীক একেবাৰে দহি নিছে। ধ্যানৰ লগত এইকেইমাহ তাই অলপো বহিব পৰা নাই সিও আমনি কৰা নাই মাকক আইতাক ককাকৰ লগতে আছে।

আজি বহুত দিনৰ মূৰত ধ্যানৰ ওচৰত বহিবলৈ আহি দেখিলে আইতাকৰ লগত লুডুখন লৈ খেলি আছে লগতে আইতাকক বুজাই আছে ' জানা আইতা মা দিতামণিয়ে কৈছিল মই যে এতিয়া দাদা হ'ম সেয়ে চব কাম মইয়ে কৰিব লাগিব মাক দিগদাৰ কৰিলে কষ্ট পাব আৰু এতিয়াটো দিতামণিও নাই মাক মইয়ে চাব লাগিব।' কথাবিলাক শুনি এনিশাৰ বিশ্বাসেই হোৱা নাই তাইৰ কণমানিটো যে এই তিনিমাহত ইমান ডাঙৰ হ'ল। তাই ধৈৰ্য ধৰিব লাগিব দুখৰ চোলাটো সোলোকাই ভাঙি থানবান হোৱা জুপুৰীটো নতুনকৈ গঢ় দিব লাগিব নিজৰ কাৰণে ন'হলেও ধ্যান আৰু আহিবলগীয়া সন্তানৰ বাবে,এয়েইটো জীৱন। বৰষুণজাক দিয়েই আছে এতিয়াও, তাই ধ্যানক লৈ ওলাই গ'ল বৰষুণৰ পানীত দুখবোৰ ধুই পেলাবলৈ।

জেনেৰেশ্ব্যন গেপ (Generation Gap)

আজি কেইবাদিনৰ মূৰত ফেচবুকটো লগইন কৰিছে মালবিকাই। কেইবাটাও নটিফিকেচনৰ লগতে কেইবাটাও ফ্ৰেইণ্ড ৰিকুৱেষ্ট। আগতে ফেচবুকৰ একাণ্টটো লগ আউতেই নকৰে। এইকেইদিন ল'ৰাৰ পৰীক্ষা তাৰ লগত লাগি থাকোতে এইবোৰলে বাদ পৰিছে। মাকে মোবাইলটো চাই থাকিলে পুতেকে কেতিয়াবা নিবিচৰা নহয়। কিন্তু ক্লাছ চিক্সত পঢ়োতেই কিহৰ মোবাইল বুলি চকু কেইটা ডাঙৰ কৰি দিলে সেমেনা-সেমেনিকৈ গুচি যায়। এই খেলা-ধূলা কৰা বয়সত সিহঁতক এন্ড্ৰইড মোবাইলৰ কি প্ৰয়োজন তাই ভাবি নাপায়। যেতিয়া দৰকাৰ হ'ব দিব নহয়। মালবিকাই যিমান মৰম কৰিলেও এইবোৰ ক্ষেত্ৰত বহুত সচেতন লাগিলে তাইক আউটডেটেদ বুলিয়েই কঁওক। 

প্ৰথমতে ৰিকুৱেষ্ট কেইটাই চাই লোৱা যাঁওক বুলি মালবিকাই চাবলৈ ধৰিলে। বহুতো চিনাকি অচিনাকিৰ মাজত এটা নাম দেখি ৰৈ গ'ল তাই। নামটো ঙবৰ ধুনীয়া দেবাংগ কিশোৰ। কোননো হ'ব পাৰে দেখাত সৰু ল'ৰা যেন লাগিছে কিন্তু ইমানেই এডিটিং যে ভালকৈ মুখখন ধৰিবই পৰা নাই। প্ৰফাইলটোকে চোৱা ভাল হ'ব বুলি ল'ৰাজনৰ প্ৰফাইলটো চাঁওতেহে তাই গম পালে এইটো দেখোন কিশোৰ দাৰ ল'ৰা। আচলতে তাক সকলোৱে দিকু বুলিহে জানে। সি বেছি ডাঙৰ ল'ৰা নহয়টো হিচাবমতে ক্লাছ চিক্স মানত হ'ব লাগে। কিন্তু ইমান সৰুতেই তাৰ ফেচবুকত একাণ্ট আছে। ভাবি কিবা আচৰিত লাগিল।

এদিন কিশোৰ দাহঁতৰ ঘৰলৈ যাঁওতে দিকুৰ কথা বৌৰ ওচৰত এনেই উলিয়াই চালে মালবিকাই। পঢ়া শুনাৰ পৰা গৰমৰ বন্ধত কি কৰিলে মালবিকাই সকলোবোৰ খবৰেই ল'লে। কিন্তু মাক হিচাবে বৌৰ মুখৰ পৰা শুনা কথাখিনি কিবা ভাল নালাগিল তাইৰ। গৰমৰ বন্ধত বোলে দিকু জেঠায়েকৰ ঘৰলৈ ফুৰিবলৈ গৈছিল। স্কুল থাকিলেটো ক'তো যাব নোৱাৰেই গৰম বন্ধতে ফুৰিবলৈ গৈছিল। তাতে আকৌ জেঠায়েকৰ ল'ৰা ছোৱালীকেইটাকো লগ পালে ভাল পাব বুলি পঠাই দিছিল, ঘৰত অকলে থকাতকৈ। সেইখিনিলৈকে বাৰু ঠিকেই আছিল এনেও ল'ৰা ছোৱালীয়ে গৰমৰ বন্ধত ক'ৰবাত যাবলৈ মন কৰেই। কিন্ত জেঠায়েকৰ ঘৰত থাকি বোলে বৰ ভাল নাপালে। মোবাইলটো লগত লৈ যোৱাৰ কাৰণে জেঠপেহায়কে বোলে অলপ শাসন কৰে।

 মাক দেউতাকৰ মৰমত ডাঙৰ হোৱা ল'ৰা যে কোনোবাই কিবা এটা টানকৈ ক'লেই দুখ পায়।সন্তান বিলাক মাক দেউতাকৰ মৰমৰেই হয় কিন্তু মালবিকাৰ মতে এনেকুৱা অন্ধ মৰমে বেয়াহে কৰিব সন্তানক। কিবা সুধিম বুলিও একো সোধা নাই বেয়াও পাব পাৰে। নোসোধোতেই বৌয়েকে নিজেই উলিয়াই ল'লে কথাটো। কাহিনীবিলাক শুনি মালবিকাৰ নিজকে বহুত আগৰদিনৰ ছোৱালী যেন অনুভৱ হ'ল। খবৰ খাতি বিলাক নাপালে মনটো ভাল নালাগে আৰু বাৰে বাৰে জেঠায়েকলৈনো কিমান ফোন কৰিব বুলি ভাবিয়েই এন্দ্ৰইদ মোবাইলটো ক্লাছ চিক্সত পঢ়া ল'ৰাটোৰ হাতত দি পঠাইছে। আচলতে দিকু অকলশৰে ঘৰত অকলশৰীয়া কাৰণে টাইম পাছ কৰিবলৈ বোলে দেউতাকে মোবাইল এটা কিনি দিছে। সেইটো পাই বোলে তাৰ কি আনন্দ। মোবাইলটো দিয়াৰ পিছৰ পৰা সি ঘৰতে থাকিবলৈ লৈছে, নিজৰ ৰুমতেই থাকে মাতিলেহে ওলাই আহে। ন'হলে আগতে স্কুলৰ পৰা আহিয়েই ওচৰৰ ল'ৰা কেইটামানৰ লগত খেলিবলৈ গৈ একেবাৰে পঢ়াত মন নিদিয়া হৈছিল। কথাবিলাক যিমান শুনি শুনি গৈ আছে সিমানেই খংটো উঠি গৈ আছে। তাক বেয়া ল'ৰাৰ লগৰ পৰা মুক্ত কৰিবলৈ সৰু ল'ৰাটোৰ হাতত মোবাইল তুলি দিছে। কিন্তু সি সেই মোবাইলটোৰ ব্যৱহাৰ কি বুজি পাব এই কম বয়সত। বৌ বাৰু বৌয়েই কিন্তু কিশোৰ দাৰ ভাবিব পৰা শক্তিখিনি ক'ত হেৰাল! তেঁওলোকৰ অলপো আইডিয়া আছে নে ল'ৰাই মোবাইলটো লৈ কি কৰে। মোবাইলটো লৈয়ে যদি ব্যস্ত থাকে তেন্তে তাক জেঠায়েকৰ ঘৰলৈ পঠোৱাৰ লাভটো কি হ'ল। দিকুক বেয়া সংগৰ পৰা আঁতৰাই ৰাখিবলৈ যাঁওতে যে সি মাক দেউতাকৰ পৰাই আঁতৰি গৈছে সেই কথা দাদা বৌয়ে গম পাইছে নে নাই। বৌয়েকে কথাবিলাক যি উৎসাহেৰে কৈ গৈছে সেইবোৰ শুনি মালবিকাৰ অনুভৱ হ'ল ক'ৰবাত তেওঁলোকে ভুল কৰা নাইটো। নে এইবোৰ সকলো জেনেৰেশ্ব্যন গেপ যি কাৰণে কথাবিলাক মালবিকাই সহজভাৱে ল'ব পৰা নাই।

সাগৰ ভালপোৱা ছোৱালীজনী (১)

সাগৰ ভালপোৱা ছোৱালীজনী প্ৰায় সাগৰৰ তলিত মুকুতা বিচাৰি ফুৰে, সাগৰৰ বুকুত আপোনমনে দেও দি থকা মাছবিলাকৰ লগত কথা পাতে। আইতাকৰ সাধুত থকা জলপৰী কেইজনীক লগ পাবলৈ সদায় ৰৈ থাকে, কেতিয়াবা লগ পায় কেতিয়াবা নাপায়। যেতিয়া লগ পায় তেতিয়া সিহঁতে তাইক পিঠিতে বহোৱাই সিহঁতৰ কাৰেংলৈ লৈ যায়। কিমান যে ভাল লাগে তাইৰ আনন্দত আত্মহাৰা হৈ পৰে। ঘৰলৈ ঘূৰি আহিবৰ মনেই নকৰে, কিন্তু ঘৰত যে মাক, দেউতাক আৰু আইতাকে তাইলৈ ৰৈ থাকে। আইতাকে কোৱাৰ নিচিনাকৈ সাগৰে বালিত এৰি থৈ যোৱা বগা বগা শামুকৰ খোলাবিলাক পিন্ধি থকা চোলাটোতে এটোপোলা বান্ধি লৈ আহে তাই। কেতিয়াবা আকৌ মুকুতা বিচাৰি বিচাৰি মাছজনীৰ বুকুত উঠি তলিলৈ যাঁওতে ক'ৰবাত খুন্দা মাৰি পৰি যায়, তেতিয়াহে গম পায় তাই যে ইমান সময় সপোন দেখি আছিল যেতিয়া মাকৰ বুকুৰ মাজৰ পৰা ওলাই ঘূৰি ঘূৰি বিছনাখনৰ গাতে লাগি থকা বেৰখনত খুন্দা মাৰি টোপনিৰ পৰা সাৰ পায় যায়। চকু মেলি দেখে কাষতে মাক শুই আছে আৰু ওচৰৰ বিছনাখনত দেউতাক। বৰ দুখ লাগে তাইৰ কাৰণ সেইবোৰ যে এটি এটি মিঠা সপোন মাত্ৰ। কেতিয়াও সাগৰ দেখি পোৱা নাই কিন্তু আইতাকৰ সাধুকথা আৰু য'ত ত'ত শুনিয়েই সাগৰৰ প্ৰেমত পৰা অকণমানি ছোৱালীজনী সাগৰৰ নামত বলীয়া। সিহঁতৰ ঘৰৰ পুখুৰীটোতকৈ বহুত ডাঙৰ চাগে। পুখুৰীটোত বৰশী বাই বাই তাকেই ভাবি থাকোতে কেতিয়া মাছ আহি টোপ খাই গুচি যায় গমেই নাপায়। তাইৰ লগৰ ছোৱালীকেইজনীৰ ঘৰত থকা পুখুৰীকেইটা লগ লগাই দিলে সাগৰ এখন হৈ যাব চাগে। কথাটো ভাবি মনটো তাইৰ নাচি উঠে, আজিয়েই দেউতাকক ক'ব কথাটো পুখুৰীকেইটি লগ লগাই দিবলৈ। অ' নহয় সিহঁতৰ ঘৰৰ কাষেদি বৈ যোৱা নদীখনৰ লগত সিহঁতৰ পুখুৰীটো লগলগাই দিবলৈ ক'ব। কিন্তু দেউতাকক কোৱাৰ পিছত তাইৰ মনটো বেয়াহে লাগিল। তাই ভবাৰ দৰে পুখুৰী,নদী লগলগালে সাগৰ নহয়। সাগৰৰ বোলে শেষ নাই কেতিয়াও, বহুত বেছিয়েই ডাঙৰ কথাটো শুনি আৰু অলপ ভাল লাগিবলৈ ধৰিলে মনটো। কিমান যে ভাল লাগিব জলপৰী কেইজনীৰ বোকোচাত উঠি ঘূৰি থাকিব শেষ নোহোৱালৈকে।


দেউতাক বোলে বহুত দূৰৰ ঠাই এখনলৈ যাব কিবা বোলে কাম পাইছে। আৰু দেউতাকৰ লগৰ খুড়াদুজনো যাব। ইয়াত অকল খেতি কৰিয়েই ঘৰ চলাব নোৱাৰি বোলে তাতে বানপানীয়ে প্ৰত্যেকবাৰে খেতি নষ্ট কৰে। দেউতাক যি ঠাইলৈ যাব তাতে বোলে সাগৰ আছে মাকে কোৱা শুনিছে। তাইকো লৈ যোৱা হ'লে কৈ চাব এবাৰ দেউতাকক। তাই দেউতাকক আমনি নকৰে নহয়, মাকলৈ মনত পৰিছে বুলিও নকয়, অকল সাগৰতেই থাকিব। ইমানখিনি বুজাইও লাভ ন'হল কাৰণ দেউতাক বোলে ঘূৰি আহোতে দেৰি হ'ব আৰু তাই নাথাকিলে মাক কাৰ লগত শুব, আইতাকে সাধু কাক শুনাব। ঠিক আছে তাই বাৰু নাযায় কিন্তু তাইলৈ সাগৰৰ ফটো আৰু সাগৰৰ তলিৰ পৰা মুকুতামণি লৈ আনিব লাগিব যেতিয়া দেউতাক ঘৰলৈ উভতি আহিব। ফটো তুলিবলৈ মামাক গুৱাহাটীলৈ যাওঁতে কিনা কেমেৰাটো লৈ যাবলৈ ক'লে বৰ ধুনীয়া ফটো আহে, মামাক আহিলে তাইৰ ফটো উঠাই লৈ যায় নহয়। এতিয়া বাৰু সাগৰখন কেমেৰাৰ ফটোতে চাব পিছত তাই ডাঙৰ হ'লে কেতিয়াবা ওচৰৰ পৰা চাব।


দেউতাক যোৱাৰ দিন ধৰি বাট চাই আছে দেউতাক ঘূৰি অহালৈ। কেতিয়াবা খঙো উঠে কাম কৰিবলৈ গ'ল বুলিয়েই মাজতে এদিন ফটো কেইখন লৈ আহিব নোৱাৰেনে। এনেকৈ বাট চাই থাকোতে মাকে ক'লে আৰু পাঁচদিনমানৰ পিছত বোলে দেউতাক আহিব। কথাটো শুনি কিমান যে ভাল লাগিছে অলপ লাজো লাগিল ইমানদিনৰ মূৰত দেউতাকক লগ পাব তাই বাৰু কেনেকৈ ওলাব। প্ৰথমতেটো অলপ লাজ লাগিবই পিছত ঠিক হৈ যাব। কিন্তু পাঁচদিনৰ পিছত কিয় আজিয়েই আহিব পাৰে অলপ অভিমানো জাগিল কথাটো ভাবি। এই পাঁচোটা দিন তাইৰ নাযায় নোপোৱাই যেন লাগিল, কেতিয়া যে আহিব পাঁচদিনটো! চাৰিদিনৰ দিনা পুৱাই দেউতাকৰ লগত যোৱা খুড়াকজন আহিল আৰু হাতত কেমেৰাটো কিন্তু দেউতাক নাই দেখোন। তাই কিবা সোধাৰ আগতেই খুড়াকে মাকক কিবা ক'লে আৰু মাক মূৰ ঘূৰাই পৰি গ'ল জেগাতেই। আইতাকেও সাগৰখনেই কাল হ'ল অ' তাৰ, তাক টানি লৈ গ'ল আমাৰ এতিয়া কি হ'ব বুলি ৰাউচি জুৰিবলৈ ধৰিলে। প্ৰথমতে একো উৱাদিহ নাপায় সিহঁতৰ ঘৰলৈ অহা মানুহবিলাকৰ মুখলৈ চাই চাই কিবা বুজিবলৈ চেষ্টা কৰিলে। সকলোৰে পৰা শুনি শুনি তাই গম পালে যে তাইৰ দেউতাক আৰু ঘূৰি নাহে। সাগৰে টানি লৈ গ'ল, ক'লৈ লৈ গ'ল কোনোৱে নাজানে।


দেউতাকে কোৱা কেতিয়াও শেষ নোহোৱা সাগৰখনে মৰমৰ দেউতাকক তাইৰ পৰা কাঢ়ি লৈ গ'ল। সাগৰৰ সপোন দেখা ছোৱালীজনীয়ে কেনেকৈ মানি ল'ব যে নেদেখাকৈ যাক ইমান ভাল পাইছিল সেই সাগৰেই তাইৰ অতিকৈ মৰমৰ হিয়াৰ আপোনজনক লৈ গ'ল। তাই আৰু কেতিয়াও সাগৰৰ সপোন নেদেখে, খুড়াকে লৈ অহা ফটোখিনিও নাচায়, নালাগে তাইক সাগৰৰ বুকুত থকা মুকুতামণি। কিন্তু কেতিয়াবা যদি সাগৰখনক লগ পায় তেতিয়া কেৱল সাগৰৰ বুকুৰপৰা দেউতাকক উলিয়াই দিবলৈ ক'ব।

জগিং, যোগা, ডায়েটিং ইত্যাদি (Jogging, Yoga, Dieting etc.)

'হেৰা শুনিলা নহয় ডাক্তৰে কি ক'লে তুমি ওজন কমাবই লাগিব ন'হলে অকল ঔষধৰে এইটো ভৰি বিষ ভাল হ'বলৈ সময় লাগিব।....' কৃষাণুৱে জিতাক আৰু কিবা ক'ম বুলি ভাবিছিল যদিও জিতাই তপৰাই ক'লে 'নাই কৃষ মই কাইলৈৰ পৰা জগিং যাম। চাবা এমাহত কিমান ওজন কমাই দিম, নাই কমেও চাৰি কিল' কমামেই'

কৃষাণুৰ জনা আছে জিতাৰ জগিংৰ কথা কিমান কৰিব, তথাপিও এইবাৰ ডাক্তৰে কৈছে যেতিয়া কৰিবও পাৰে। সেই ভাবিয়েই ক'লে যে ব'লা তেন্তে তোমাৰ জগিং চুট আৰু জোতা কিনি ল'বা। নতুন বস্তু কিনা বুলি ক'লে জিতায়ে খুব ভাল পায়। ছোৱালীবিলাকৰ স্বভাৱেই চাগৈ এইটো। জগিং চুট, জোতা কিনি মেলি আহোতে পলম হোৱাত জিতায়ে ক'লে এতিয়া আৰু ঘৰত কি ভাত বনাম বাহিৰতে খাই যাঁও ব'লা। কথামতেই বাহিৰতে কিবা এটা খাই দুয়ো ঘৰ পালেহি। ঘৰ পাই দেশৰ খবৰ-বাতৰি লঁও বুলি টিভিটো লগাই ল'লে কৃষাণুৱে। টিভি লগোৱা গম পাই সিফালৰ পৰা চিঞঁৰিলে ভলিউম কমাই দিবলৈ। মানে তেখেত এতিয়া শুব কাইলৈ সোনকালে উঠিব লাগিব যে টিভিৰ মাতত টোপনি নাহিবও পাৰেতো। হওক দে যি হ'লেও ভাবিছে যে ওজন কমাবলৈ কষ্ট কৰিব লাগিব। প্ৰথমদিনা ঠিকেই গ'ল এলাৰ্ম দিয়ামতেই উঠি জগিং কৰি আহিল।

'হেৰা বুজিছা ৰাতিপুৱা সোনকালে উঠি বৰ ভাল লাগে। বহুত মানুহ যায়, কাইলৈৰ পৰা তুমিও ওলাবা ন'হলে' জিতাৰ কথাত কৃষাণুৱে একো নকৈ মনতে ভাবিলে নিজেই কেইদিন যায় ঠিক নাই ইফালে মোকো লগ লয় দেই। দুদিনৰদিনা জিতা উঠি যোৱালৈকে কৃষাণুৱে সাৰ পাই আছিল তাৰপিছত আকৌ শুই গ'ল। সাতমান বজাত সি শুই উঠি ড্ৰয়িং ৰুমলৈ আহি দেখিলে চোফাখনতে কুছিমুছি জিতা শুই আছে। এইয়া কি! জগাই দিবলৈ ধৰোতেই তাই সাৰ পাই মাত লগালে। আজি বোলে বৰ ভাগৰ লাগিল চোফা খনত আহি বহি দিওঁতে কেতিয়া টোপনি গ'ল গমেই নাপালে। কাইলৈৰ পৰা আৰু এনেকুৱা নহয় বুলি কৈ বাথৰুমত সোমাল। কৃষাণুৰ এনেও সন্দেহ আছিলেই তথাপিও মানি লৈছিল। তৃতীয়দিনা এলাৰ্ম বাজিয়েই আছে জিতাৰ একো সাৰসুৰ নাই। কৃষাণু এলাৰ্মটো বন্ধ কৰি জগাওতে সিফালে বাগৰ সলাই শুইহে থাকিল। তাৰ আৰু বুজিবলৈ বেছি সময় নালাগিল যে জগিংৰ অন্ত পৰিল। পুৱা শুই উঠি 'বুইছা মই কথা এটা ভাবিছো জগিং কৰাতকৈ মই ৰামদেৱৰ যোগা কৰিম লগতে ডায়েটিং।' কৃষাণুৱে একো নামাতি মনে মনে তাইৰ কথা শুনি গ'ল। পিছদিনা শুই উঠি দেখে জিতা কপালভাটী কৰাত ব্যস্ত আৰু কাষতে লেপটপটোত ইউটিউবত ৰামদেৱৰ যোগাৰ ভিডিঅ এটা চলি আছে। এইবাৰ দেখোন শেনৰো এজাত। একো নকৈ সি নিজেই ফিকাচাহ একাপ বনাই পেপাৰ পঢ়াত লাগিল। অলপ দেৰি পিছত জিতাইও হাতত কাপ এটা লৈ কৃষাণুৰ ওচৰত বহিলগৈ। কিন্তু জিতাই এইবোৰ কি খাইছে চাহো নহয় পানীও নহয়। সি একো সুধিবলৈ নাপাওঁতেই তাই টপৰাই ক'লে যে পতন্জলি এল'ভেৰা জুছ। পুৱা খালী পেটতে খাব লাগে ফেট বাৰ্ন কৰে আৰু আজি ৰাতিৰ পৰা ভাত খোৱা বন্ধ, লগতে পুৱা গধুলি ৰামদেৱৰ যোগা। উস্ এইজনী আৰু কি নকৰে কিন্তু কিমানদিনৰ কাৰণে? কিবা ক'ম বুলিও একো ন'কলে জানে যে কৈ একো লাভ ন'হব, যি কৰিম বুলি ভাবিছে কৰিবই। সি ওলাই মেলি অফিছ গ'লগৈ, যাঁওতে জিতাৰ কথা ভাবিয়েই গ'ল। কি যে হ'ব ছোৱালীজনী বিয়া হৈ আহিলেও সৰুকালৰ স্বভাৱ কিছুমান আছেই। ৰাতি ভাত নাখাঁও বুলি কৈছে কি বা কৰে। কৰক যি কৰে বুলি ভাবিব বাদ দিলে। ভাত খোৱাৰ সময়তহে জমনি ঘটনাটো ঘটিল। ডাইনিং টেবলত এখন ভাতৰ থালি আৰু আনখনত চিকেন, বইল কণী এটা আৰু ৰুটি এখন। থালি খন দেখি কৃষাণু হাঁহিত ৰ'ব নোৱাৰিলে, তাই এনেই যিকেইটা ভাত খাই তাৰ তুলনাত এইখিনি বহুত বেছি। এনেকৈ যদি  ডায়েটিং কৰে ওজন কমাৰ পৰিৱৰ্তে কেই কেজি বাঢ়িব ঠিক নাই। কিন্তু কৈ লাভ নাই পিছত নিজেই গম পাব।

 এনেকৈয়ে পোন্ধৰদিনমান গ'ল। এদিন ওজনটো জোখাৰ প্ৰয়াসেৰে অতি উৎসুকতাৰে ক'লে যে আজি ওলাই গ'লে ওজনটো জুখি আহিব লাগিব। কথা মতেই ওলাই যাঁওতেই ফাৰ্মাচী এখনত ওজন জোখা মেছিনটোত এটকীয়া কইনচ এটা ভৰাই উঠি দিলে। কিন্তু এইয়া কি ডায়েটিংৰ পিছৰ পোন্ধৰদিনত ডেৰকেজি বাঢ়িছেহে। কেনেবাকৈ কিবা ভুল হৈছে বুলি আকৌ এবাৰ চালে কিন্তু নাই ফলাফল একেই; মানে বাঢ়িছে। কৃষাণুৰ তাইৰ অৱস্হাটো দেখি হাঁহি উঠিছিল যদিও হাঁহিব নোৱাৰিলে। ঘূৰি আহোতে গোটেই ৰাস্তাটো মনে মনে আহিল, এটা শব্দও নোলাল।মনটো ভাল লাগক বুলিয়েই কৃষাণুৱে ক'লে হ'ব দিয়া একো নহয় এতিয়াৰ পৰা ওজন কমোৱাৰ নামত যি তি নকৰিবা। পুৱা গধুলি যোগা কৰিবা আৰু ঘৰতে অলপ কষ্ট কৰিবা খিনাই যাবা। ডায়েটিং চায়েটিং একো কৰাৰ প্ৰয়োজন নাই। অলপ সময়ৰ পিছত জিতায়ে মাত লগালে কাইলৈৰ পৰা আকৌ জগিং লগতে জীম যাম এইবাৰ সঁচাকৈ। কিন্তু কাইলৈটোলৈ ৰৈ ৰৈ কৃষাণুৰ আমনি লাগি গৈছে নাহে হে নাহে।

মনোবৃত্তি (Mentality)

'যোৱাহে মণি কি খালি টিভি চাই থাকিবলৈ আহিছা, ল'ৰাৰ টোপনি আহিছে ভাত কেইটা ৰান্ধি খোৱাই শুৱাই দিয়া। দিনৰ দিনটো টিভিয়ে চাই থাকা এতিয়া নাচালেও হ'ব তোমাৰ 'চাছ্-বহু' চিৰিয়েল কেইখন' এনেকৈ কৈয়ে আকাশে মণিৰ পৰা টিভি ৰিমৰ্টটোলৈ নিজেই কিবা কিবি চোৱাত লাগিল। মণিয়েও একো নামাতি পাকঘৰত সোমালগৈ, কিনো ক'ব এইবোৰ তাইৰ দৈনন্দিন জীৱনৰে একো একোটা অংশ।


দেখাত ধুনীয়া মণিৰ ৰূপ লাৱণ্যৰ প্ৰেমত পৰি মেট্ৰিকটো পাছ কৰোতেই মণিৰ ঘৰত গৈ বিয়াৰ প্ৰস্তাৱ দিয়ে শিক্ষিত চৰকাৰী চাকৰিয়াল আকাশ দত্তই। মণিৰ ঘৰৰ মানুহেও এনেকুৱা চৰকাৰী চাকৰিয়াল আৰু আগলৈনো ক'ত সহজতে পাব বুলি ভাবি পঢ়িবলৈ মন আছিল যদিও দত্তৰ প্ৰস্তাৱক সমৰ্থন কৰি মণিক তেওঁলে বিয়া দি দিলে। দত্ত মানুহজন বেয়া নহয় বিয়াৰ পিছতো পঢ়িব পাৰিব বুলি মণিক কথা দিলে। কিন্তু কথা সেইয়া কথা হৈয়েই ৰ'ল মণিৰ আৰু পঢ়া ন'হল। তথাপিও মণিৰ তেওঁলৈ বিয়া হৈ বেয়া নালাগিল ইমান বেছি মৰম কৰে, মণিৰ ৰূপত অন্ধ আকাশে বিয়াৰ পিছত মণিক যেন এখন্তেকো এৰি নিদিব। প্ৰথমতে মণিৰ ভাল লাগিছিল মনে মনে তাইৰ নিজৰ ৰূপক লৈ গৰ্বও নকৰা নহয়। কিন্তু সদায়েটো জীৱন একে নহয় কোনোবা নহয় কোনোবাখিনিত কেণা লাগিবই। লাহে লাহে মণিৰ অনুভৱ হ'বলৈ ধৰিলে দত্তৰ ঠেক মনোবৃত্তিবিলাক, যেতিয়া মাজে মাজে তাইৰ শিক্ষাগত অৰ্হতাক লৈ ঠাট্টা কৰে। অকল মেট্ৰিক পাছ বুলিয়েই যেন তাই একো কথাই নাজানিব পাকঘৰটোক চলোৱা বাদ দি। ঘৰলৈ তেওঁৰ লগৰ কোনোবা আহিলে মণিয়ে দুআষাৰমান কথা পাতিম বুলি ভাবিলেও দত্তৰ কাৰণেই নোৱাৰে। এইবোৰ কথাত খঙ উঠিলেও দত্তৰ ওপৰত মাত মতা মানে নিজৰ বিপদ নিজেই চলাই লোৱা বুলি ভাবিয়েই মনে মনে থাকে। তাতোকৈ এদিন বেছি দুখ লাগিল মণিৰ যেতিয়া তাইৰ মৰমৰ বায়েক ভিনিহিয়েকৰ আগতেই 'তুমিনো কি জানাহে মণি য'তে ত'তে মাত মাতি নুফুৰিবাচোন' বুলি অলপ টানকৈ শুনাই দিলে। তেতিয়াৰ পৰা তাই এইবোৰৰ পৰা গা এৰাই চলিবলৈ ধৰিলে। যদিও তাইৰ শিক্ষাগত অৰ্হতা কম তথাপিও তাই কথাবোৰ একেবাৰে নজনা নহয়। দিনৰ দিনটো ঘৰত থাকিলেও টিভি চাই, বাতৰি কাকত পঢ়ি দেশ দুনীয়াৰ খবৰ ৰাখে। কিন্তু দত্তৰ মতে মণিয়ে একোৱেই নাজানে তেওঁ অফিচলৈ যোৱাৰ পিছত 'চাছ্-বহু' চিৰিয়েল কেইখন চোৱা বাদ দি। কেতিয়াবা তাইৰ চিঞঁৰি চিঞঁৰি ক'বৰ মন যায় তাইও দেশৰ খবৰ ৰাখে, তাইও মানুহৰ লগত কথা পাতিব জানে কিন্তু অবুজনক বুজাই কিবা লাভ আছে জানো।


আজিও তাই অলিম্পিকৰ বেডমিন্টনৰ ফাইনেলখন চাই লও বুলিয়েই টিভিটো লগাইছিল। কিন্তু আকাশে তাইক আগৰ নিচিনাকৈয়ে ভাত ৰান্ধিবলৈ কৈ নিজেই খেল চোৱাত লাগিল। খেলখন চাই উঠি ভাত খাবলৈ বহি ঘৈণীয়েকৰ আগত পিভি সিন্ধু, সাক্ষী মালিকৰ কথা ক'বলৈ ধৰিলে, ফেচবুকটো ভাৰতীয় নাৰীৰ ওপৰত দুটামান ভাল চাই আপডেট দিলে। দত্তৰ নাৰীৰ ওপৰত ভাষণ শুনি শুনি মণিৰ ভাল লাগিল দেৰিকৈ হ'লেও মানুহজনেযে বুজি পাইছে কথাবোৰ। এতিয়া চাগে তাইক আগৰ নিচিনাকৈ থাকিবলৈ নিদিয়ে, অলিম্পিকে মানুহজনৰ মনটো অলপ সলনি কৰিলে বুলি ভাবি মণিয়ে উৎসাহেৰে মাত লগালে 'মইও এগৰাকী নাৰীয়েই'। কথাষাৰ শুনি দত্তই টপৰাই ক'লে 'থৈ দিয়াহে মণি নিজকে ভাবা কি বুলি'। কথাষাৰ শুনি মণি হতভম্ব হৈ পৰিল মানে ইমান সময় যে মহিলাৰ ওপৰত বৰ বৰ ভাষণ দিয়া মানুহজন একো সলনি হোৱা নাই মাত্ৰ এইবোৰ দেখাকদেখি কৰা ভেকোভাওনাহে। মণিৰ দুখ লাগিল আকাশলৈ ইমান ঠেক মনোবৃত্তিলৈ আজিৰ মানুহো থাকেনে মুখৰে বৰ বৰ কথা কয় আৰু ঘৰৰ মানুহজনীকে বুজি নাপায়। দত্তৰ নিচিনা কিছুমান মানুহৰ কাৰণে উন্নতিৰ পথলৈ যোৱা সমাজখনৰ একোণত ঘূণে ধৰে।

বাৰ্ধক্য

অই অবি দেখোন হঠাৎ লগ পালো যে! মনে মনে এনেকৈ আহি গুচি যাৱ। ব'ল আজি মোৰ ঘৰত থাকিবি। জু-তিনিআলিত এনেকৈ অবিনাশক লগ পায় মনটো ভাল লাগি গ'ল।
নাই জৰুৰী কাম এটাতহে আহিবলগা হ'ল, আজিয়েই উভতিব লাগিব, বেলেগ কেতিয়াবা আহিলে যাম দে তোৰ তালৈ। আচলতে ক'বলৈ গ'লে দেউতাৰ গাটো আজিকালি ভালে নাথাকে প্ৰায়েই, মায়ে অকলে চম্ভালিব নোৱাৰে। গতিকে তোক লগ পালো যেতিয়া একেলগে ইয়াতে ক'ৰবাত দুপৰীয়া সাঁজটো খাই মই ওলাই দিওঁ।
বৰতাৰ আকৌ কি হ'ল? অৱশ্য যোৱা বছৰ গাঁৱলৈ যাওঁতে যেতিয়া সিহঁতৰ ঘৰলৈ পাক এটা মাৰিছিলো তেতিয়া বৰতায়ে কৈছিল গাটো আজিকালি ভালে নাথাকে বুলি। আচলতে বৰতাই ডায়েবেটিছত ভুগি থকা আজি ১৫ বছৰৰ বেছি হ'ল এতিয়া গাটো অলপ বেয়া হৈ থকাটো স্বাভাৱিক। কিন্তু এতিয়া আকৌ কি হ'ল? কছোন ক ভাল কৈ ক। ব'ল তেন্তে ক'ৰবাত বহি লৈ কথা পাতো।
সম্পূৰ্ণ এটা বছৰৰ পিছত অবিনাশক লগ পায় মনটো ভাল লাগি গ'ল। ভালকৈ কথা পতাৰ লগতে দুপৰীয়াৰ সাজো খায় লোৱাৰ উদ্দেশ্যে জু-তিনিআলিৰ "ভোট জলকীয়া"তে সোমালো। অসমীয়া আহাৰ দুই প্লেট দিবলৈ কৈ আমি কথা পতাত লাগিলো। ঘৰৰ দুই এটা খবৰ লোৱাৰ পিছত অবিনাশে কৈ যাবলৈ ধৰিলে বৰতাৰ কথা।
তই যোৱাবছৰ আমাৰ ঘৰলৈ যাওঁতে দেউতাৰ গা অলপ বেয়া আছিল। কিন্ত এতিয়া একেবাৰে ভাল নহয়। শাৰিৰীক মানসিক দুয়োতাই বেয়া বুলি ক'ব লাগিব। সৰু ল'ৰা ছোৱালীৰ নিচিনা হৈ গৈছে। নিজেই একোৱেই কৰিব নোৱাৰাৰ দৰে। দেখাত কিন্ত সুস্হ, খোৱা বোৱাতো একো সমস্যা নাই, টোপনিও ভাল।
তেন্তে সমস্যাটোনো ক'ত? মোৰ উৎকণ্ঠা বাঢ়ি যাবলৈ ধৰিছে।
আগতে যিজন বৰতা বুলি ক'লে ত‌হঁ‍‌‍‍‌ত ভয়ত কপি থাক, যি দেউতাৰ কাৰণেই আমি পঢ়াশুনা কৰাৰ নিচিনা কিন্তু সেই দেউতাৰে আজিকালি সকলোলৈকে ভয়। অকলশৰে থাকিবলৈ ভয়, ঘৰৰ মানুহ কেইটা বাদ দি বেছি মানুহৰ সমাগমত থাকিবলৈ ভয়। যদিও খোৱা বোৱাত ঠিকমতেই কৰে তথাপিও খোৱা বস্তুবোৰ দি খাবলৈ ক'ব লাগিব ন'হলে নাখাই। মুঠতে দেউতাৰ লগত কোনোবা নহয় কোনোবা থাকিব লাগে। দিনত মায়ে অকলে চম্ভালে কিবা এটা কৰি কিন্তু ৰাতি মই নাথাকিলে মা দেউতা দুয়োৰে টোপনি খতি। ডাক্তৰক কওঁতে কৈছে এইবোৰ দৰৱৰ কাৰণে হৈছে। ডায়েবেটিছ ৰ শক্তিশালী দৰৱৰ কাৰণে কথাবিলাক পাহৰিবলৈ লৈছে। আগতে দেউতাৰ ৰঙা চকু দেখিয়ে গম পাইছিলো কিবা এটা যে নকৰিবলগীয়া কাম কৰিছোঁ। এতিয়া সেই মনেমনে বহি থকা মানুহজনক দেখি দুখ লাগে অ'। সহজতে মাতিবলৈ সাহস নকৰা ব্যক্তিজনক মুখৰ আগতে ভেঙুচালি কৰিবলৈও কুণ্ঠাবোধ নকৰা হ'ল। মানে অকল আমি দেখি থকা মানুহজন আছে বাকী যেন নিজৰ ভাবশক্তি সকলো শেষ। কেতিয়াবা এনেকুৱা লাগে যে চিঞঁৰি চিঞঁৰি দেউতাক ক'ম আগৰ নিচিনাকৈ ৰঙাচকু দেখুৱাবলৈ, গালি পাৰিবলৈ সেইবোৰ কৰিলেই ভাল লাগিব। এনেকৈ থাকিলে সহ্য নহয়। কথাখিনি কৈ থাকোতে অবিনাশে নিজৰ চকুলোক কোনোমতেহে ধৰি ৰাখিছিল।
বৰদেউতাৰ কথাবোৰত মোৰো দুখ লাগিছে। কিন্তু উপায় নাই বয়সে যাক যি অৱস্থালৈ লৈ যায়। আমি এতিয়া এনেকুৱা বয়সে বা ক'লৈ লৈ যায়। আমাৰ বা কি হয়! বাৰ্ধক্যক সকলোৱে মানি ল'ব লাগিব। সেইখিনি মনতহে ভাবিব পাৰিলো তাক কিবা এষাৰ ক'ম বুলিও ক'ব নোৱাৰিলো।