'যোৱাহে মণি কি খালি টিভি চাই থাকিবলৈ আহিছা, ল'ৰাৰ টোপনি আহিছে ভাত কেইটা ৰান্ধি খোৱাই শুৱাই দিয়া। দিনৰ দিনটো টিভিয়ে চাই থাকা এতিয়া নাচালেও হ'ব তোমাৰ 'চাছ্-বহু' চিৰিয়েল কেইখন' এনেকৈ কৈয়ে আকাশে মণিৰ পৰা টিভি ৰিমৰ্টটোলৈ নিজেই কিবা কিবি চোৱাত লাগিল। মণিয়েও একো নামাতি পাকঘৰত সোমালগৈ, কিনো ক'ব এইবোৰ তাইৰ দৈনন্দিন জীৱনৰে একো একোটা অংশ।
দেখাত ধুনীয়া মণিৰ ৰূপ লাৱণ্যৰ প্ৰেমত পৰি মেট্ৰিকটো পাছ কৰোতেই মণিৰ ঘৰত গৈ বিয়াৰ প্ৰস্তাৱ দিয়ে শিক্ষিত চৰকাৰী চাকৰিয়াল আকাশ দত্তই। মণিৰ ঘৰৰ মানুহেও এনেকুৱা চৰকাৰী চাকৰিয়াল আৰু আগলৈনো ক'ত সহজতে পাব বুলি ভাবি পঢ়িবলৈ মন আছিল যদিও দত্তৰ প্ৰস্তাৱক সমৰ্থন কৰি মণিক তেওঁলে বিয়া দি দিলে। দত্ত মানুহজন বেয়া নহয় বিয়াৰ পিছতো পঢ়িব পাৰিব বুলি মণিক কথা দিলে। কিন্তু কথা সেইয়া কথা হৈয়েই ৰ'ল মণিৰ আৰু পঢ়া ন'হল। তথাপিও মণিৰ তেওঁলৈ বিয়া হৈ বেয়া নালাগিল ইমান বেছি মৰম কৰে, মণিৰ ৰূপত অন্ধ আকাশে বিয়াৰ পিছত মণিক যেন এখন্তেকো এৰি নিদিব। প্ৰথমতে মণিৰ ভাল লাগিছিল মনে মনে তাইৰ নিজৰ ৰূপক লৈ গৰ্বও নকৰা নহয়। কিন্তু সদায়েটো জীৱন একে নহয় কোনোবা নহয় কোনোবাখিনিত কেণা লাগিবই। লাহে লাহে মণিৰ অনুভৱ হ'বলৈ ধৰিলে দত্তৰ ঠেক মনোবৃত্তিবিলাক, যেতিয়া মাজে মাজে তাইৰ শিক্ষাগত অৰ্হতাক লৈ ঠাট্টা কৰে। অকল মেট্ৰিক পাছ বুলিয়েই যেন তাই একো কথাই নাজানিব পাকঘৰটোক চলোৱা বাদ দি। ঘৰলৈ তেওঁৰ লগৰ কোনোবা আহিলে মণিয়ে দুআষাৰমান কথা পাতিম বুলি ভাবিলেও দত্তৰ কাৰণেই নোৱাৰে। এইবোৰ কথাত খঙ উঠিলেও দত্তৰ ওপৰত মাত মতা মানে নিজৰ বিপদ নিজেই চলাই লোৱা বুলি ভাবিয়েই মনে মনে থাকে। তাতোকৈ এদিন বেছি দুখ লাগিল মণিৰ যেতিয়া তাইৰ মৰমৰ বায়েক ভিনিহিয়েকৰ আগতেই 'তুমিনো কি জানাহে মণি য'তে ত'তে মাত মাতি নুফুৰিবাচোন' বুলি অলপ টানকৈ শুনাই দিলে। তেতিয়াৰ পৰা তাই এইবোৰৰ পৰা গা এৰাই চলিবলৈ ধৰিলে। যদিও তাইৰ শিক্ষাগত অৰ্হতা কম তথাপিও তাই কথাবোৰ একেবাৰে নজনা নহয়। দিনৰ দিনটো ঘৰত থাকিলেও টিভি চাই, বাতৰি কাকত পঢ়ি দেশ দুনীয়াৰ খবৰ ৰাখে। কিন্তু দত্তৰ মতে মণিয়ে একোৱেই নাজানে তেওঁ অফিচলৈ যোৱাৰ পিছত 'চাছ্-বহু' চিৰিয়েল কেইখন চোৱা বাদ দি। কেতিয়াবা তাইৰ চিঞঁৰি চিঞঁৰি ক'বৰ মন যায় তাইও দেশৰ খবৰ ৰাখে, তাইও মানুহৰ লগত কথা পাতিব জানে কিন্তু অবুজনক বুজাই কিবা লাভ আছে জানো।
আজিও তাই অলিম্পিকৰ বেডমিন্টনৰ ফাইনেলখন চাই লও বুলিয়েই টিভিটো লগাইছিল। কিন্তু আকাশে তাইক আগৰ নিচিনাকৈয়ে ভাত ৰান্ধিবলৈ কৈ নিজেই খেল চোৱাত লাগিল। খেলখন চাই উঠি ভাত খাবলৈ বহি ঘৈণীয়েকৰ আগত পিভি সিন্ধু, সাক্ষী মালিকৰ কথা ক'বলৈ ধৰিলে, ফেচবুকটো ভাৰতীয় নাৰীৰ ওপৰত দুটামান ভাল চাই আপডেট দিলে। দত্তৰ নাৰীৰ ওপৰত ভাষণ শুনি শুনি মণিৰ ভাল লাগিল দেৰিকৈ হ'লেও মানুহজনেযে বুজি পাইছে কথাবোৰ। এতিয়া চাগে তাইক আগৰ নিচিনাকৈ থাকিবলৈ নিদিয়ে, অলিম্পিকে মানুহজনৰ মনটো অলপ সলনি কৰিলে বুলি ভাবি মণিয়ে উৎসাহেৰে মাত লগালে 'মইও এগৰাকী নাৰীয়েই'। কথাষাৰ শুনি দত্তই টপৰাই ক'লে 'থৈ দিয়াহে মণি নিজকে ভাবা কি বুলি'। কথাষাৰ শুনি মণি হতভম্ব হৈ পৰিল মানে ইমান সময় যে মহিলাৰ ওপৰত বৰ বৰ ভাষণ দিয়া মানুহজন একো সলনি হোৱা নাই মাত্ৰ এইবোৰ দেখাকদেখি কৰা ভেকোভাওনাহে। মণিৰ দুখ লাগিল আকাশলৈ ইমান ঠেক মনোবৃত্তিলৈ আজিৰ মানুহো থাকেনে মুখৰে বৰ বৰ কথা কয় আৰু ঘৰৰ মানুহজনীকে বুজি নাপায়। দত্তৰ নিচিনা কিছুমান মানুহৰ কাৰণে উন্নতিৰ পথলৈ যোৱা সমাজখনৰ একোণত ঘূণে ধৰে।
No comments:
Post a Comment