: বেংকত তেত্ৰিশ বছৰ চাকৰি কৰিলোঁ, তিনিটাকৈ ল'ৰা-ছোৱালী ডাঙৰ কৰি সিহঁতক খুটি খাব পৰাকৈ গঢ় দিলোঁ। ভাবিছিলোঁ গোটেই জীৱন চাকৰি কৰি আমি ইজনে সিজনক চাকৰি কালত দিব নোৱাৰা সময়বোৰ অৱসৰৰ পিছত অতিবাহিত কৰিম। কিন্তু সেই মনৰ আশা মনতে মাৰ গ'ল....
একেৰাহে কথাখিনি কৈ যোৱা মানুহগৰাকীয়ে শেষৰ বাক্যটো সম্পূৰ্ণ কৰোঁতে মাতটো ঠোকাঠুকি হৈ পৰিল।
: বুজিছোঁ
মানুহগৰাকীৰ কাষতে বহি তেওঁৰ কথাখিনি খুউব মন দি শুনি থকা মানুহজনে গহীনকৈ মাতটো দিলে।
: কিয় এনে হয় আমাৰ জীৱনবোৰত? কেতিয়াবা সময়ৰ অভাৱ, কেতিয়াবা টকাৰ অভাৱ, কেতিয়াবা বিচৰা মানুহবোৰকে কাষত নাপাওঁ।
কথাকেইটা মানুহগৰাকীয়ে মানুহজনৰ চকুলৈ চাই কৈ শেষ কৰি আকৌ সন্মুখত বুলি থকা ফুলখিনিলৈ চাই ৰ'ল। অলপ সময় কাৰো মাত-বোল নাই। মানুহজনেনো কি বুলি দিব সান্ত্বনা। তেওঁৰোটো সেই একেই অৱস্থা। পিছে একো এটা নক'লে বেয়া হ'ব বুলিয়েই তেওঁ মাত লগালে,
: এৰাহ্। আমি বিচৰামতে জীৱনটোক সজাই ল'ব পৰাহেঁতেন এইএই দুখ, অকলশৰীয়া, আমনি এইবোৰ শব্দৰ লগত পৰিচয় হ'লহেঁতেন জানো!
মিছেছ অজন্তা দেৱী আৰু মিষ্টাৰ চিদানন্দ কাকতি বেলি লহিয়াবলৈ ধৰা সময়কণতে আজি প্ৰায় অলপ দিনৰ পৰা লগ হয়। প্ৰায় এক ডেৰ ঘণ্টা দুয়ো নিজৰ মনৰ কথাবোৰ পাতি কটাই দিয়ে। দুয়োৰে বয়স খুউব সম্ভৱ পয়ষষ্ঠি, সত্তৰৰ ওচৰা-ওচৰি হ'ব। তেওঁলোকক দেখাতে গম দুয়ো যে এটা সময়ত খুউব ধুনীয়া একোগৰাকী যুৱক-যুৱতী আছিল। সেই সৌন্দৰ্যৰ এতিয়াও ম্লান পৰা নাই। দুয়োগৰাকীয়ে বয়স অনুযায়ী হ'বলগা সচেতনতাৰ উচিত প্ৰয়োগৰ কাৰণে আজিও সেই ফিটনেছ বজাই ৰাখিব পাৰিছে।
: আজিৰ পৰা প্ৰায় বিশ বছৰ আগতে ছুগাৰে পালে।
নাকৰ তললৈ নামি অহা চছমাযোৰ কাকতিয়ে তৰ্জনী আঙুলিটোৱেদি ঠেলা মাৰি সঠিক স্থানত ৰাখি দেৱীলৈ নোচোৱাকৈয়ে ক'লে।
: মোৰ যে সেইবিধলৈ খুবেই ভয় লাগে দেই। ভগৱানক এতিয়াও খাটো যাতে মোৰ গালৈ চুগাৰ টুগাৰ এইবোৰ নিদিয়ে।
দেৱীয়ে তেওঁৰ সদোপৰিচিত মিচিকিয়া হাঁহিটো মাৰি উত্তৰ দিলে।
: হয়হে বৰ দিগদাৰ বুইছে, খাওঁ বুলিও ভালপোৱা বস্তুটো খাব নোৱাৰোঁ। কেতিয়াবা আকৌ মন কৰিলেও চাৰিওফালে চোৰাংচোৱাসোপা আছেই নহয়
বুলি এইবাৰ কাকতিয়ে অলপ ডাঙৰকৈয়ে হাঁহিটো মাৰিলে।
তেওঁলোকৰ পৰিচয়ৰ আৰম্ভণি বুলি ক'বলৈ গ'লে ফেচবুক বুলিয়েই ক'ব লাগিব। অথচ ঘৰ দুখনো প্ৰায় ওচৰা-ওচৰিয়েই। খালী গুৱাহাটীৰ মানুহ কাৰণে একেটা গলিতে অতবছৰ থাকিল যদিও কোনো কাৰো চকুত নপৰিল। বৰ্তমান সময়ৰ সামাজিক মাধ্যমৰ সুবিধাৰ কাৰণেহে মানুহে আজিকালি তেওঁলোকৰ ঘৰ আশে-পাশে থকা মানুহবোৰৰ লগত চিনাকি হোৱাৰ সুযোগ পাইছে। জু-তিনিআলি বাইলেন নং ২তে দুয়োৰে ঘৰ বুলি এদিন ফেচবুকৰ গ্ৰুপ এটাত কিবা এটা পোষ্টত দিয়া কমেণ্টৰ জৰিয়তেহে গম পালে। তাৰপিছত মিষ্টাৰ কাকতিয়ে নিজেই তেওঁলৈ ফ্ৰেঙ্ক ৰিকুৱেষ্ট পঠিয়ালে। অজন্তা দেৱীয়েও একচেপ্ট কৰি থ'লে যদিও তেওঁলোকৰ মাজত তেতিয়া বৰ বিশেষ একো কথা-বতৰাৰ হোৱা নাছিল। দেৱীয়ে কৌতুহলবশত: তেওঁৰ বায়' চাই যদিও বৰ বেছি তথ্য একো উদ্ঘাটন কৰিব নোৱাৰিলে। তেওঁ কি কৰে কি কথা একো উল্লেখ নাই। মাত্ৰ কভাৰ ফটোখন চাই অনুমান কৰিলে তেওঁ আৰু তেওঁৰ কাষত থকাগৰাকী পত্নী। খুব সম্ভৱ বিয়াৰ পিছৰে ফটো কোনোবা ষ্টুডিঅ'ত উঠা। ফেচবুকত মোবাইলৰে ফটো মাৰি আপলোড কৰিছে। টাইমলাইনত বেছি অকমানি এজনীৰে ফটো। খুব সম্ভৱ তেওঁৰ নাতিনীয়ে হ'ব। মাজে মাজে তেওঁ আৰু তেওঁৰ পত্নীৰ এলবামৰ পৰা উঠাই আপলোড কৰা ফটোও আছে।
: এয়া কাকতি ডাঙৰীয়া নহয়নে
পাচলি কিনি থকা কাকতিৰ হঠাতে কোনোবাই পিছফালৰ পৰা মাত দিয়া যেন পাই উভতি চাই অলপ দেৰি থমকি ৰয় তেওঁ। মানুহগৰাকীৰ মুখলৈ অলপ সময় চাই তেওঁ মোচডালৰ তলেৰে মিচিকিয়া হাঁহিটো মাৰি উত্তৰ দিয়ে,
: হয় হয় ঠিকেই ধৰিছে মিচেছ দেৱী
কাকতিৰ মাতষাৰত এইবাৰ অজন্তা দেৱীৰ হাঁহিটো আগতকৈ বেছিকৈয়ে বহলকৈ ওলাল। কাকতিয়ে বৰ বেছি দেৱীৰ টাইমলাইন ঘূৰা নাই যদিও তেওঁ ফেচবুকত দিয়া ফটোবোৰ নিউজফীডত দেখা পাই থাকে কাৰণে চিনি পোৱাত বৰ বেছি অসুবিধা নহ'ল।
: হেৰি নহয় ৰ'বচোন কেতিয়াও লগ নোপোৱা মানুহ এজনক আপুনি পিছফালৰ কেনেকৈ ঠিক ধৰিব পাৰিলেনো।
: এহ্, ফেচবুকত সদায় দেখি থকা মানুহ এজনকনো বাস্তৱত চিনি পোৱাত কি অসুবিধা।
দেৱীৰ কথাই এইবাৰ কাকতিক অলপ লাজত পেলালে। সদায় ফেচবুকত ফটো আপলোড কৰা কথাটোৱে এতিয়াহে যেন কাকতিক খোঁচটো মাৰি থৈ গ'ল।
: পাচলি কিনা হ'লনে? আৰু বাকী আছে?
এইবাৰ দেৱীয়ে নিজেই আকৌ এবাৰ মাত লগালে।
: অহ, হৈছে হৈছে। পইচাটো দি লওঁ।
বুলি কাকতিয়ে পকেটৰ পৰা ফোনটো উলিয়াই পাচলি বেপাৰীৰ স্কেনাৰত স্কেন কৰি তেওঁ পাবলগীয়া পইচাটো দি সেই ঠাইৰ পৰা ওলাই আহিল।
দুয়োয়ে নিজৰ নিজৰ বজাৰৰ মোনা দুখন লৈ এখোজ দুখোজকৈ ৰাস্তালৈ ওলাই আহিল। দুই এটা কথা-বতৰাৰ পাতি থকাৰ মাজতে কাকতিয়ে মাত লগালে,
: মই সেই গলিটোৰ সোঁফালে দুই নম্বৰত ঘৰটোতে থাকোঁ
ৰাস্তাৰ সিটো পাৰে থকা গলিটো আঙুলিয়াই দিব কাকতিয়ে নিজৰ ঘৰৰ পৰিচয়টো দিলে।
: ইচ্ছা, ময়োটো সেইটো গলিতে থাকোঁ, খালী অলপ আগলৈ যাব লাগে।
দেৱীয়েও তেওঁৰ নিজৰ ঘৰৰ ঠিকনাটো তেওঁক দিলে।
: আচৰিত, একেটা গলিতে থাকি কেতিয়াও দেখা মনত নপৰে।
কাকতিয়ে অলপ আচৰিত হোৱাৰ দৰে কথাকেইটা ক'লে। পিছে অজন্তা দেৱী নিৰ্বাক। তেওঁৰ মতে যেন এইটো কথাত আচৰিত হ'বলগীয়া একো নাই। একেখন ঘৰৰ মানুহৰ মাজতে যেতিয়া কেতিয়াবা দেখা সাক্ষাৎ নোহোৱাকৈয়ে দিনটো গুচি যায়, একেটা গলিৰ মানুহৰ মাজত চিনাকি নথকাটোনো কি বাঘৰ কথা! নিজৰ মনৰ ভাৱ প্ৰথম লগ পোৱা মানুহজনৰ আগত ব্যক্ত নকৰি দেৱীয়ে মাত লগালে,
: ঠিক আছে দিয়ক চিনাকি হ'লোঁ যেতিয়া লগ পাই থাকিম।
কাকতিয়েও হাঁহি এটা মাৰি মূৰটো জোঁকাৰি তেওঁৰ কথাত সন্মত হৈ দুয়ো এৰাএৰি হ'ল।
সেই প্ৰথম সাক্ষাৎটোৰ পিছৰ পৰা তেওঁলোকৰ মাজত লাহে লাহে কথা-বতৰাবোৰ বাঢ়িল। ফোন নম্বৰ সাল-সলনিৰ পিছত আৰম্ভ হ'ল সান্ধ্য ভ্ৰমণৰ অধ্যায়। দুয়ো দুয়োকে লগ পাই আকৌ এবাৰ প্ৰাণ পাই উঠিছে তেওঁলোকৰ মৰহি যাবলৈ ধৰা মনদুটি।
চিদানন্দ কাকতি বহুত বছৰ চিলিগুৰিত চাকৰি কৰি অৱসৰৰ পিছতহে নিজৰ ঘৰখনত ভালকৈ থাকিবলৈ পাইছে। চাকৰি কালচোৱা পত্নীসহ, ল'ৰাটোৰ সৈতে অফিচিয়েল কোৱাটাৰতে কটালে। তাৰ পৰাই ল'ৰাই পঢ়া-শুনা কৰিবলৈ বুলি ঘৰৰ পৰা যি ওলাই গ'ল, গ'লে ই আৰু। সেইবাবেই চাকৰি-বাকৰি পাই ঘৰ-দুৱাৰ পাতি ল'লে। তেওঁৰ ল'ৰা পঢ়িবলৈ বুলি ওলাই যোৱাৰ পিছত মাজে মাজে কাকতিৰ পত্নীয়ে অসন্তোষ কৰিছিল,
: সেইকাৰণে ভাবিছিলোঁ তিনিটামান সন্তান জন্ম দিওঁ। ভগৱানেনো কি বিচাৰ কৰিলে অত চেষ্টা চিকিৎসাৰ পিছতো এটা যি এটাতেই ৰ'ল।
তেতিয়া আকৌ কাকতিয়ে ধেমালিকে কৈছিল,
: হ'ব দিয়া সেইকাৰণে তুমি এতিয়াও ধুনীয়াজনী হৈ আছা। ল'ৰা পঢ়িবলৈ বুলি ওলাই গৈছে যাওক, আমিও ৰিটায়াৰমেণ্টৰ পিছত চাবাচোন কোনেও ৰখাব নোৱাৰে, গোটেই দেশ-বিদেশ ঘূৰি ফুৰিম।
কাকতিৰ কথাত শ্ৰীমতী কাকতিয়ে একো নামাতি সেমেকা হাঁহি এটা মাৰি থয়। পিচে কাকতিনীয়ে কাকতিৰ ৰিটায়াৰমেণ্টলৈ বাটেই নাচালে। তাৰ তিনিবছৰৰ আগতেই সাধাৰণ এটা অসুখতে এই সংসাৰৰ পৰা বিদায় ল'লে। সেই কাকতিক অকলশৰীয়া কৰি থৈ গ'ল, কাকতি অকলশৰীয়া হৈয়ে থাকিল। ল'ৰাই মাজে মাজে তেওঁৰ থকা জেগালৈ লৈ যায়, তেওঁহে বৰ বেছিদিন থাকিব নোৱাৰে ইমান আৱদ্ধ এটা পৰিৱেশত। সেয়েহে পোন্ধৰদিনৰ পিছতেই ঘৰলৈ আহিবলৈ হাহাকাৰ লগায়। ল'ৰাও চাকৰি এৰি, ছোৱালীজনীৰ স্কুল ক্ষতি কৰি ঘনাই আহি থাকিব নোৱাৰে। সেয়ে তেওঁকে লেপটপ এটা আৰু এণ্ড্ৰইড মোবাইল এটা কিনি দিছে তেতিয়াই মন যায় সিহঁতলৈ ভিডিঅ' কৰিবলৈ।
মোবাইলটো পাই কাকতি যথেষ্ট সুখী। বহুত কামত অহা বস্তু বিশেষকৈ ফেচবুকটোত লাগি থাকিলে সময়ে কোনফালে কেতিয়া ঢাপলি মেলে একো ক'ব নোৱাৰে। স্কুল, কলেজৰ লগৰবোৰৰ লগতো এতিয়া আকৌ সংযোগ স্থাপন হৈছে। তথাপিও ক'ৰবাত যেন তেওঁ অকলশৰীয়া। যিমান বন্ধু হ'লেও কাষতে বহি কাৰোবাৰ লগত দুআষাৰ পতা আৰু কিপেডত টাইপ কৰি কথা পতাৰ মাজত আকাশ পাতাল পাৰ্থক্য। মিছ কৰে তেওঁ কাকতিনীক বহুত। সেয়ে পুৰণি ফটোবোৰকে এলবামৰ পৰা ফটো মাৰি ফেচবুকত আপলোড কৰি থাকে।
লাহে লাহে কাকতি আৰু অজন্তা দেৱীৰ মাজত বন্ধুত্ব বাঢ়িল। হুৱাটছআপ নম্বৰত সাল-সলনিৰ পিছত আজিকালি প্ৰায়ে তেওঁলোকৰ মাজত হুৱাটছআপ চ্চাটতে কথা-বতৰাৰ হয়। এদিন তেনেকৈ কথা-বতৰা পাতি থকাৰ মাজতে কাকতিয়ে প্ৰস্তাৱ দিলে,
: এনেও খোজকাঢ়িবলৈ যায়েই যেতিয়া, আহক একেলগে আবেলি খোজকাঢ়িবলৈ লওঁ। লগ পোৱাও হ'ব, লগে-ভাগে একাপ চাহ খোৱাও হ'ব।
কাকতিৰ প্ৰস্তাৱটো অজন্তা দেৱীয়ে বৰ বেয়া নাপালে। অকলে অকলে খোজকাঢ়িবলৈ যোৱাতকৈ লগ এটা হ'লে ভালো লাগিব। অন্তত: দিনটো ঘৰতে সোমাই থাকি আবেলি ওলাই গৈ কাকতিৰ লগ পোৱাৰ লগতে আৰু চিনাকি যদি দুই এজনক পাই ভাল লাগিব। এনেও অজন্তা দেৱী আছিল মানুহ ভালপোৱা মানুহ। সৰুৰে পৰা যৌথ পৰিয়ালত ডাঙৰ হোৱা দেৱী বিয়া হৈ আহি একেবাৰে সৰু পৰিয়াল এটাত সোমাবলগীয়া হোৱাত অলপ অসুবিধা পাইছিল। অৱশ্যে তেওঁ এইবিষয়ে তেওঁৰ স্বামী সত্যব্ৰত বৰুৱাক নোকোৱাও নহয়। তেতিয়া তেওঁ হাঁহিটো মাৰি কৈছিল,
: হ'ব দিয়া গোটেই দিনটো দেখোন বেংকত মানুহ চম্ভালোঁতেই যায়, ঘৰত আহিওনো কিমান চম্ভালিবা।
অকল শাহুৱেকজনীৰ সৈতে গিৰিয়েক সত্যব্ৰত বৰুৱা মানুহ বুলিবলৈ ঘৰখনত। সেয়ে অজন্তা দেৱীয়েও ধেমালিকৈ কৈছিল,
: হ'ব, তোমাৰ মাৰা-দেউতাৰাই এটা সন্তান জন্ম দি যি ভুল কৰিলে মই নকৰোঁ। অন্তত: তিনিটা হ'লেও জন্ম দিম।
অজন্তা দেৱীয়ে নিজৰ কথা ৰাখিলেও। মানুহ ভালপোৱা মানুহজনীৰ কাষত এতিয়া মানুহৰ অভাৱ। তিনিটি সন্তানৰ মাতৃ হৈয়ো অকলশৰীয়া তেওঁ। কেতিয়াবা দুখ কৰে "তিনিটাৰ কোনোবা এটা পঢ়াত অলপ কেঁচা হোৱা হ'লেওহেঁতেন চাগে তেওঁৰ কাষত থাকিলহেঁতেন"। তাৰপিছতে মনটোক নিয়ন্ত্ৰণ কৰি নিজকে বুজায় তেওঁৰ নিজৰ স্বাৰ্থৰ কাৰণে উৰিবলৈ বিচৰা ল'ৰা-ছোৱালীকেইটাৰ পাখিকেইখন কাটি দিব নোৱাৰে নহয়। কোনোবা সময়ত গিৰিয়েকলৈও অভিমান হয়। সদায় অজন্তা দেৱীয়ে তেওঁক সময় নিদিয়ে বুলি অভিমান কৰি মুখখন ওফন্দাই থাকে। যেতিয়া তেওঁ সময় দিব পৰা হ'ল তেতিয়া আকৌ তেঁৱেই নাথাকিল কাষত।
একেলগে খোজকাঢ়িবলৈ লোৱাৰ পৰা অজন্তা দেৱী আৰু চিদানন্দ কাকতি আজিকালি প্ৰায়ে লগ পায়। লগতে তেওঁলোকৰ দৰে অৱসৰপ্ৰাপ্ত আন তিনি চাৰিজনকো লগ পায়, এতিয়া এটা ভাল গ্ৰুপ গঠন হৈছে। একেবাৰে এৰাব নোৱাৰা কাম থাকিলেহে লগ হোৱাটো বাদ পৰে। খোজকাঢ়িবলৈ লোৱাৰ পৰাই দুয়োজনেই ইজনে সিজনৰ কথাবোৰ লাহে লাহে গম পোৱা হ'ল। এতিয়া সকলোবোৰ কথাই ইজনে সিজনক শ্বেয়াৰ কৰে। যিমানখিনি কথা তেওঁলোকৰ মাজত ভাগ-বতৰা হ'ল, তাৰ পৰা গম পোৱা গ'ল দুয়ো একে নাৱৰে যাত্ৰী। তেওঁলোক দুজন বুলিয়েই নহয় তেওঁলোকৰ বয়সৰ প্ৰায়বোৰৰে অৱস্থা একেই।
এদিন কাকতি আৰু দেৱীকে ধৰি, আৰু দুই এজনে কথা পাতি খোজকাঢ়ি গৈ থাকোঁতে কোনোবা এজনে প্ৰস্তাৱ দিলে,
: ব'লক নহ'লে এৰাতি ক'ৰবাত থাকি আহোঁ। বহুতদিন ক'তো তেনেকৈ যোৱাই নাই।
তেওঁৰ প্ৰস্তাৱটোত কাকতি বৰ বেয়া নাপালে। সদায়নো কিমান অকলশৰীয়া ঘৰখনত সোমাই ৰান্ধনী কমলে আবেলিতে ৰান্ধি থৈ যোৱা ভাতবোৰ গৰমাই খাবগৈ। তেওঁ কথাটোত একেষাৰতে মান্তি হৈ মাত লগালে,
: আইডিয়াটো বঢ়িয়া। পিচে এনেকুৱা এটা জেগা চোৱাহঁক য'ত আমি নিজেই ৰান্ধি-বাঢ়ি খাই ফূৰ্তি কৰিব পাৰোঁ।
কাকতিৰ প্ৰস্তাৱটোত অজন্তা দেৱীৰ বাহিৰে আটাইকেইজনে চিঞৰি উঠিল,
: বঢ়িয়া এতিয়া তাৰিখ আৰু জেগাটো ঠিক কৰক।
লগে লগে কোনোবাই "কাজিৰঙা", কোনোবাই "মানাহ" কোনোবাই "টাৱাং" ইত্যাদি ইত্যাদি ঠাইৰ নাম ল'লে। একেবাৰে মনে মনে থকা দেৱীলৈ চাই কাকতিয়ে মাত লগালে,
: আপুনিও কিবা এটা কওকহে দেৱী?
কাকতিৰ মাতত দেৱীয়ে মাত লগালে,
: মোৰনো ক'ত যোৱা হ'ব। আপোনালোকেই যাওক ফূৰ্তি কৰি আহকগৈ।
দেৱীৰ কথা শুনি লগতে থকা আনগৰাকী মহিলাই টপককৈ মাত দিলে,
: এনেকৈ আপোনাক এৰি নিদিওঁ নহয়। আমি চব যাম। ফূৰ্তি কৰিম।
তেওঁৰ কথাত সকলোৱে হয়ভৰ দি সেইদিনাৰ কাৰণে এৰাএৰি হ'ল। আচলতে অজন্তা দেৱীৰ যাবলৈ মন নথকা নহয়, কিন্তু ল'ৰা-ছোৱালীকেইটাই বা অনুমতি দিয়েনে নাই যাবলৈ! সিহঁতে ভয় কৰে ক'ৰবাত পৰি-ধৰি যদি কিবা হয়। তেওঁৰ মনৰ কথাখিনি কাকতিৰ আগত ব্যক্ত কৰাত তেওঁ হাঁহিটো মাৰি উত্তৰ দিলে,
: হ'ব আমি থাকিম নহয় লগত, পৰিলে ধৰিলে উঠাম দিয়ক ধৰি-মেলি।
কাকতিয়ে কথাষাৰ ধেমালিকৈ ক'লে যদিও দেৱীৰ মনত দ'লৈকে শিপালে। "হ'ব যাহ, যি হয় দেখা যাব। আগতে চাকৰি ল'ৰা-ছোৱালীৰ দায়িত্বৰ কাৰণে ক'তো যাব নোৱাৰিলোঁ।" বুলি দেৱীয়েও তেওঁৰ কথাত সন্মত হৈ যাবলৈ যো-জা চলালে।
আলোচনাৰ এসপ্তাহৰ পিছতে তেওঁলোকে কাজিৰঙাকে গন্তব্যস্থল হিচাপে লৈ দিনটো ঠিক কৰিলে। গ্ৰূপটোৰ স্মাৰ্ট দুজনমানে ইণ্টাৰনেটতে চাই-চিতি কেম্প কৰি নিজেই ৰান্ধি-বাঢ়ি খাব পৰাকৈ জেগা এটুকুৰা বাচি উলিয়ালে। এই ট্ৰিপটোত যেন তেওঁলোকে তেওঁলোকৰ যুৱকালচোৱাহে ঘূৰাই পালে। গুৱাহাটীৰ পৰা কাজিৰঙালৈ কৰা যাত্ৰাটোতহে ওলাল কাৰ কাৰ কিমান প্ৰতিভা লুকাই আছিল। ইমান দিন কথা পতাৰ পিছত সেইদিনাহে কাকতিয়ে গম পালে অজন্তা দেৱীয়ে যে ইমান সুন্দৰ গান গায়। এইবোৰ প্ৰতিভা তেওঁৰ বিয়াৰ পিছলৈকেই আছিল। তিনিটাকৈ ল'ৰা-ছোৱালী, চাকৰি এইবোৰৰ মাজত যেন ক'ৰবাত হেৰাই গৈছিল। বহুত বছৰৰ মূৰত তেওঁৰ কণ্ঠৰ প্ৰশংসা সকলোৰে মুখত শুনি তেওঁৰ স্বামীৰ অভিমান ভৰা কথাষাৰ মনত পৰি গ'ল,
: আজিকালি তোমাৰ ইহঁতৰ লগত লাগি থাকোঁতে মোক গান শুনাবলৈও পাহৰিলা।
ইমানখিনি মানুহৰ মাজত পটককৈ গিৰিয়েকৰ মুখখনে অগা-দেৱা কৰিবলৈ ল'লে। "কি কৰিবা যেতিয়া সময় পালোঁ, তেতিয়া তুমি নাই" বুলি দেৱীয়ে নিজকে কোৱাৰ দৰে মনতে কথাষাৰ ক'লে।
খুউব ফূৰ্তিৰে তেওঁলোকৰ কাজিৰঙা ট্ৰিপটো পাৰ হ'ল। কাকতি যে এসময়ত পাকৈত ৰান্ধনী আছিল প্ৰমাণ ওলাল। এটা ৰাতি কাজিৰঙাৰ কেম্পত কটাই, পিছদিনা শিৱসাগৰখন একেবাৰে ঘূৰি তেওঁলোক ঘৰমূৱা হ'ল।
ইমান ৰাতিপুৱাই ফোনটো বজাত অজন্তা দেৱীৰ টোপনি ভাঙিল। চকামকা টোপনিতে ফোনটো কাণত লওঁতেই সিফালৰ পৰা মাত আহিল,
: হেল্লৌ মা
: অঅঁ মুকু ইমান ৰাতিপুৱাই ফোন কৰিলি
: অঅঁ এই দুদিন তোমাক ফোন কৰি আছোঁ তোমাৰ ফোন আনৰিচ্ছেবল।
বেংগালুৰুত থকা ডাঙৰ ল'ৰা মুকুৰ কথাকেইটা শুনি দেৱীৰ টোপনি ভাঙিল।
: অঅঁ তহঁতক ক'বলৈকে নহ'ল, লগৰ কেইজনমানৰ লগত কাজিৰঙা, শিৱসাগৰ ফুৰিবলৈ গৈছিলোঁ।
মাকৰ কথাকেইটাত মুকু অলপ সময় ৰৈ থাকি মাত লগালে,
: ঠিক আছে মই দুদিন পিছতে ঘৰ গৈ আছোঁ, গৈ ভালকৈ কথা পাতিম।
মুকুৰ ফোনটো থৈ অজন্তা দেৱী অলপ সময় তেনেকৈয়ে পৰি থাকিল। যোৱা দুদিন কটাই অহা দিনকেইটাৰ কথাকে তেওঁ ভাবি আছে। সত্যব্ৰত বৰুৱাৰ মৃত্যুৰ পিছত অজন্তা দেৱীৰ এনেকুৱা লাগিছিল তেওঁৰ জীৱনটো হঠাৎ ৰৈ গ'ল। বেংকত থকা সময়খিনিহে তেওঁক এৰি থাকিছিল। কেতিয়াবা মাকৰ ঘৰলৈ গ'লেও তেওঁৰ লগতে গৈ তেওঁৰ লগতে আহিছিল। এনেকৈ যে সদায় একেলগে থকা মানুহ এজনে হঠাৎ চিৰদিনলৈ কাষৰ পৰা নোহোৱা হৈ যাব দেৱীয়ে মানি ল'ব পৰা নাছিল। স্বামীৰ মৃত্যুৰ পিছত আমেৰিকাত থকা জীয়েক লুকু, ডাঙৰ ল'ৰা মুকু, অষ্ট্ৰেলিয়াত থকা সৰুটো ল'ৰা পাকু গোটেইকেইটা ল'ৰা-ছোৱালীয়ে তেওঁক লগ লৈছিল সিহঁতৰ লগত যাবলৈ। তেওঁ পিচে ঘৰখন এৰি যাবলৈ মন নকৰিলে। গ'লেও সত্যব্ৰত বৰুৱাৰ মৃত্যুৰ এবছৰৰ পিছত যাব তাকো দুটামান চৰ্ততহে। ছমাহতকৈ কাৰো ঘৰত বেছিকৈ নাথাকে। তেওঁ সেইমতেই গোটেইকেইটাৰ ঘৰত তেনেকৈ থাকি আহি ঘৰখন পাইহে শান্তি পাইছিল। যিমান হ'লেও নিজেই পাতি লোৱা ঘৰখন এনেকৈ এৰি থৈ ক'তো তেওঁ শান্তিৰে থাকিব নোৱাৰে। সেই লৈ ল'ৰা-ছোৱালীকেইটাৰ লগত লাগেও। তেওঁৰ এটাই কথা "যেতিয়া একেবাৰে ঘূৰি ফুৰিব নোৱাৰা অৱস্থা হ'ব তেতিয়া থাকিবগৈ সিহঁতৰ লগত।" যদিও সিহঁতৰ লগত দেৱীয়ে যাবলৈ মন নকৰে, কিন্তু অকলশৰীয়া অনুভৱটো ঠিকেই কৰে। শেষত তেওঁৰ জীৱনটো আকৌ যাপন কৰিবলৈ শিকালে এই নতুন বন্ধুবোৰে।
: মই এসপ্তাহ থাকিম, তাৰপিছত তোমাক একেবাৰে লৈ যামগৈ।
দুপৰীয়া ভাত খাবলৈ বহা মুকুৱে মাকে একো নুসোধাকৈয়ে কথাটো উলিয়ালে।
: এইবাৰ নাই-নুই নহ'ব। মই এই এসপ্তাহত ঘৰটো কিবা এটা গতি লগাই দি লৈ যাম তোমাক।
মুকুৰ কথাকেইটা শুনি মুখলৈ ভাত এটেপা নিবলৈ ধৰা অজন্তা দেৱীৰ হাতখন আধাতে ৰৈ গ'ল। মুকুৰ কথাকেইটা শুনি তেওঁৰ বুকুখন ক'ৰবাত মোচৰ খাই গ'ল। কিবা এটা ক'ম বুলিও তেওঁৰ মুখেৰে একোকে নোলাল। হয় তেওঁৰো মন যায় ল'ৰা-ছোৱালী, নাতি-নাতিনীৰকেইটাৰ লগত সময় কটাবলৈ। কিন্তু চিৰদিনৰ কাৰণে সত্যব্ৰত বৰুৱা আৰু তেওঁ মিলি বনোৱা ঘৰখন বেলেগ মানুহৰ হাতত এৰি নিঠৰুৱা কৰি থৈ যাবলৈ তেওঁৰ মনে নকয়।
: দুদিন ধৰি ফোন নাই, কিমান চিন্তা হৈছিল তুমি জানা জানো। শেষত সাৱিত্ৰীবাৰ ফোনত ফোন কৰিহে গম পালোঁ তুমি বোলে কিবা ট্ৰিপত গৈছা। আজিকালি নতুন বন্ধু-বান্ধৱীও বোলে বহুত হৈছে, সেইকাৰণে আমাৰ লগত থাকিবলৈ যাবলৈ মন নকৰা। পিছত কিবা এটা হ'লে মানুহেতো আমাকেই দোষিব। এনেকৈ থকাতকৈ এইবোৰ কাৰোবাক ভাড়া দি ব'লা মোৰ লগত। যেতিয়ালৈকে ভাড়া নোপোৱা, তেতিয়ালৈকে সাৱিত্ৰীবাকে দায়িত্ব দি থৈ যাবা ঘৰখন চোৱা-চিতা কৰিবলৈ।
ভাত খাই থকাৰ পৰাই মুকুয়ে একে উশাহেৰে কৈ যোৱা কথাখিনিৰ শেষৰ কথাখিনিয়ে অজন্তা দেৱীৰ বুকুখনত শেলে বিন্ধাদি বিন্ধিলে। তাৰ কথাবোৰ তেওঁৰ কিবা এটা ভাল নালাগিল। "নতুন বন্ধু-বান্ধৱী", "মানুহে দোষিব" এইবোৰৰ প্ৰতিটো শব্দই তেওঁক হানি থৈ গ'ল। দেৱীয়ে সেই মূহুৰ্তত কি কৰিব একো ভাবি নাপালে। সত্যব্ৰত বৰুৱাৰ মৃত্যুৰ পিছত জীৱনৰ বাট হেৰুৱাই থমকি ৰোৱা মানুহগৰাকীয়ে জীৱনটো আকৌ চলাবলৈ লোৱাৰ সময়তে এই সকলোবোৰ এৰি থৈ একেবাৰে যাবগৈ পাৰিবগনৈ! আধা খোৱাকৈয়ে ভাতৰ পাতৰ পৰা ঠালিখন লৈ উঠি গৈ পাকঘৰৰ বেচিনটোতে বাচন দুই থকা বনকৰা ছোৱালী সাৱিত্ৰীৰ ওচৰত ঠালখন দি ভিতৰ পালেগৈ। কিয় জানো আজি তেওঁৰ কতযুগীয়া তানপুৰাখন হাতত তুলি ল'বলৈ মন গ'ল। হাতত তানপুৰাখন ল'লেই সত্যব্ৰত বৰুৱাই গম পাই গৈছিল অজন্তা দেৱীৰ যে কিবা কথাত বাৰুকৈয়ে দুখ লাগিছে।
