'সেই কলেজীয়া দাদা-বাইদেউ কেইজনৰে ভাল দেই ক্লাছ কৰিব লাগিব বুলি একো চিন্তা নাই নিজৰ মতে ক্লাছ কৰিলেই হ'ল। হোমউৰ্ৱকো নকৰিলেও চলি যায়।' বাহুত বাহু লগাই গা ঘেলাই গৈ থকা কলেজীয়া ল'ৰা-ছোৱালীকেইটালৈ চাই চাই নিজৰ মাজতে ভোৰভোৰাই আবিৰ স্কুললৈ গৈ থাকিল। সঁচাকৈ সি যে কেতিয়া ডাঙৰ হ'ব কেতিয়া কলেজ পাবগৈ! সদায় স্কুল, হোমউৰ্ৱকবিলাকে তাৰ নগুৰ-নাগতি বাহিৰ কৰি দিছে। নিজৰমতে কিবা এটা কৰিবলৈও মাক-দেউতাকৰ ৰঙা চকুকেইটায়ে যিহে চাৱনি দিব! দূৰতে বিদূৰ হ'ব লগা হয়। আদিত্য দাদাৰো ভাল এতিয়া ঘৰলৈ আহিছে পঢ়িবও নালাগে, বৰমা-বৰতাইও একো নকয় দেৰিলৈকে বাহিৰত ঘূৰি থাকিলে। সকলোৱে সোধে এতিয়া কি কৰিবা মানে নিজৰমতে চব কৰিলেই হ'ল যি কৰে।
***
আবিৰৰ বৰদেউতাকৰ ল'ৰা আদিত্য। এইবাৰ ইঞ্জিনীয়াৰিংৰ শেষ ছেমিষ্টাৰ দি ঘৰলৈ আহিছে। কেইদিনমান ঘৰত থাকি যাবগে আকৌ। ৰিজাল্ট ওলোৱালৈকে আছে। সেয়েহে এইকেইদিন অলপ লগৰ ল'ৰাৰ লগত ঘূৰা-পকা কৰি স্ফূৰ্টি কৰাৰ কথা ভাবিছে। কিন্তু সি কাৰো ঘৰলৈকে যাব নোৱাৰা হৈছে এটা প্ৰশ্নই তাৰ সকলোবোৰতে চেঁচা পানী ধালি দিয়ে। 'হেৰা ডেকা ল'ৰা এতিয়া পিছে কি কৰিম বুলি ভাবিছা?' নাই একেবাৰেই শান্তি নাই অ' এইবোৰৰ পৰা। এই প্ৰশ্নটোৱে তাক থকা-সৰকা কৰি দিয়ে। জীৱনৰ আধাবয়স পঢ়ি থাকোতেই গ'ল এতিয়া ভাবিছিলে অলপ শান্তি পাব কিন্তু এইটো সময়ৰ সমান মাৰাত্মক আৰু একো নাই। তাতকৈ সৰু হৈ থকাই ভাল আছিল আবিৰৰ নিচিনাকৈ! 'তই ডাঙৰ ন'হবি আবিৰ থাক এনেকৈয়ে বহুত শান্তিত আছ।' একো চিন্তা মূৰত নোলোৱাকৈ স্কুল যোৱা, খেলা, খোৱা, শোৱা।
***
অদিতিৰ আকৌ বেলেগ এটা কথাৰ কাৰণে আজিকালি ক'তো ওলাই যাব মন নোযোৱা হৈছে। মাষ্টাৰ ডিগ্ৰী কমপ্লিট কৰা এবছৰেই হ'ল। এতিয়া নেটৰ কাৰণে লাগি আছে। জে আৰ এফটো লগাব পাৰিলে ভাল আছিল। কিন্তু ওচৰ-চুবুৰীয়াৰ চকুত তাই বুঢ়ী হৈ গ'ল। 'অকল পঢ়িয়েই থাকিবানে বিয়া-বাৰুৰ কথা ভাবিবা' এই প্ৰশ্নটোত তাই বিৰাতেই বিৰক্ত হৈ পৰিছে। নিজৰ কেৰিয়াৰৰ কথা ভাবি তাই যেন এটা পাপকামহে কৰিছে। মাষ্টাৰো কমপ্লিট কৰিলে তথাপিও বিয়া হোৱা নাই মানে ন'হবই চাগে! মানুহবিলাকে যেন এইটো কথাহে আকাৰে-ইংগিতে বুজাবলৈ যায়। কি যে হ'ব! সেয়ে আজিকালি বৰ বিশেষ প্ৰয়োজন ন'হলে তাই বৰকৈ ওলাই-মেলি নুফুৰে। বিয়া-বাৰু কৰি এটামান ল'ৰা-ছোৱালীৰ মাক হ'লেহে যেন ওচৰ-চুবুৰীয়াৰ মুখখন বন্ধ হ'ব!
***
আবিৰৰ ককাকৰ বয়স হৈ আহিছে আজিকালি আগৰ নিচিনাকৈ ঘূৰি-ফুৰি থাকিব নোৱাৰে। কাৰোবাৰ লগত মনৰ কথা দুআষাৰমানো পাতিব মন যায়। কিমাননো আৰু চকীখনতে বহি থাকি ৰাস্তাৰ মানুহবিলাকক চাই থাকিব। তেওঁৰ লগত কথা পাতিবপৰাকৈ লগৰবিলাক এজন এজনকৈ ওপৰৰজনাই নিছেই আৰু বাকীথকাকেইজন ঢাৰি-পাতি লৈছে। গতিকে তেওঁৰো লগ-সংগবোৰ কমি আহিল। আবিৰ অলপ সৰু থাকোতে ককাকৰ লগ লৈছিল, খাটনি ধৰিছিল সাধু শুনাবলৈ। কিন্তু সিও স্কুললৈ যাবলৈ লোৱাৰপৰা তেওঁৰ ওচৰলৈ অহাটোও কমিল। আবেলি সময়কণ খেলিবলৈ ওলাই যায়, সন্ধিয়া পঢ়িবলৈ বহে গতিকে সময়ৰ নাটনি হোৱাটো স্বাভাৱিক। সেয়ে ককাকৰ বাটৰ মানুহ চোৱা বাদ দি আৰু বিশেষ কৰিবলগা নাই। মানুহবোৰকে চাই নিজৰ অতীত ৰোমন্থন কৰি যায়। আবিৰ, আদিত্যৰ বয়সত তেওঁ কি আছিল আৰু এতিয়া কি হ'ল। কথাদুটামান পাতিবলৈ শ্ৰোতাৰ অভাৱ।
হোমউৰ্ৱকৰ ভয়ত ডাঙৰ হ'বলৈ মন যোৱা, মানুহৰ প্ৰশ্নবাণৰপৰা হাত সাৰিবলৈ সৰু হ'বলৈ মন যোৱা আৰু এটা বয়স এনেকুৱা যে কৰিবলৈও একো নাই, কথা পাতিবলৈও লগ নাই কেৱল নিজৰ অতীত ৰোমন্থন কৰাক বাদ দি উপায়ইও নাই।
No comments:
Post a Comment