চিগনেল, ফুল বেচা ছোৱালীজনী আৰু ফুলথোপা

চিগনেলটো ৰঙা হোৱাৰ লগে লগে গাড়ীচালকসকলৰ মুখকেইখন যিমান ক'লা পৰি যায়, ৰাস্তাৰ কাষত হাতে হাতে কিবা এটা লৈ ৰৈ থকা মানুহখিনিৰ মুখকেইখন সিমানেই উজ্জ্বল হৈ উঠে। গাড়ীবোৰ ৰৈ যোৱাৰ লগে লগে আহি যায় তেওঁলোক। চিগনেলৰ আগত ৰৈ থকা গাড়ীসমূহৰ খিড়িকীখিনিত টুকুৰিয়াই কিবা এটা পোৱাৰ আশাত ৰৈ থাকে। কাৰোবাৰপৰা সহাৰি পায় কাৰোবাৰপৰা নাপায়। কোনোবাই হয়তো দাবী দিয়াৰ দৰেই খেদাই পঠায়, কোনোবাই যেন গমেই নাপায়। সেইটো অৱশ্যে সিহঁতৰ বাবে একো ডাঙৰ কথা নহয়। দৈনন্দিন জীৱনৰে এটা অংশ বুলি ভাবি লৈ আগৰখনৰ পৰা পিছৰ গাড়ীখনৰ কাষলৈ যায়। সেই একে আশাৰে জানোচা কোনোবাই কিবা এটা দিয়েই। মটৰবাইকত থকা ল'ৰা ছোৱালীবোৰক আকৌ কিবা এটা পোৱাৰ আশাতেই নে মৰম লাগিয়েই গালে মুখে হাত ফুৰাই থৈও যায়। কিছুমানে এনেই বস্তু বা পইছা খুজিবলৈ বেয়া পায় কাৰণে হাতত ফুলেই হওক বা পেন এপেকেটেই হওক লৈ ফুৰায়। হয়তো কোনোবাই যদি কিনে তাৰ বিনিময়ত পোৱা পইছাটোৰে পেটৰ জুইকুৰা নুমাব পাৰে। কিন্তু এনেকুৱা ভাগ্যেও দুই এজনক বাদ দি বেছিলোকৰ নহয়েই। মানুহ হোৱা স্বত্তেও যাৰ কোনো সঠিক ঠিকনা নাই। আজি ৰাতি যদি ইয়াত, কাইলৈ হয়তো কোনোবা এজেগাত। তথাপিও জীয়াই থকাৰ তাড়নাতে কিবা এটাটো কৰিবই লাগিব। সেয়ে যাকে যি পাই খোজে। সেই তাৰ মাজৰে এজনী কণমানি ছোৱালীয়ে নতুনকৈ ৰিটায়াৰ হৈ গুৱাহাটীলৈ অহা হৰিকান্ত চলিহাৰ জীৱনত বৰ বেলেগকৈ প্ৰভাৱ পেলালে।

ৰিটায়াৰ হ'বলৈ কেইটাবছৰ আছেনো নতুন জেগাৰ সোৱাদ ল'বলৈকে বুলি চাগে হৰিকান্ত চলিহাক মহানগৰীলৈ ট্ৰন্সফাৰ দিলে। এনেই এৰাতিৰ কাৰণেও গুৱাহাটীত থাকিব নোৱাৰা চলিহাৰ এতিয়া কিমান দিনলৈকে থাকিব লগা হয় ঠিক নাই। ৰিটায়াৰো যদি গুৱাহাটীৰ হাৱা-পানী খাইয়ে হ'ব লগা হয় সেইটোও ঠিক নাই। পুতেক-বোৱাৰীয়েকে মাতি মাতিও আনিব নোৱাৰি এতিয়া ভালেই পাইছে তেওঁৰ ট্ৰেন্সফাৰ হোৱা কাৰণে। কেতিয়াবা জাগীৰোদৰপৰা আহিলেও চাকৰি অজুহাত দি গুচিয়ে যায় দিনতো থাকি। এতিয়া অন্তত: চাাকৰিৰ অজুহাততে পুত্ৰ বোৱাৰীৰ লগত একেলগে থাকিব লাগিব।

যান-যঁটৰ সমস্যাতো এতিয়া মানে মহানগৰীত প্ৰধান সমস্যা। যান বাহনসমূহৰ সংখ্যা বৃদ্ধি হোৱাৰ লগে লগে ট্ৰেফিকৰো পৰিমাণো বাঢ়ি গৈছে। সময়তকৈ আগত নোলালে অফিচ কেইটাত পাবগৈ সেইটোও ক'ব পৰা নাযায়।  চিগনেলবোৰত অতিকমেও দুইমিনিট ৰ'বই লাগে। তাৰপিছত আকৌ কেতিয়াবা এনেকুৱা হয় যে চিগনেলটো সেউজীয়া হয়হে পিছৰ গাড়ীবোৰ যাবলৈ যো-জা চলাওঁঁতেই আকৌ লাইটটো কমলা ৰঙৰ হৈ ৰঙা হয়েই নহয়। এই ৰঙা সেউজীয়াৰ যুদ্ধখনত মৰেগৈ গাড়ী, মটৰবাইকত থকাসকল। 

হৰিকান্তৰ থকা ঠাইৰপৰা অফিচলৈ অলপদূৰ হয়, সেয়ে অটো এখনকে ঠিক কৰি লৈছে অহা-যোৱা কৰিবলৈ। আজি কেইবাদিনৰপৰা তেওঁৰ লগত এটা ঘটনা ঘটিবলৈ লৈছে। সৰু ছোৱালী এজনী আহে হাঁতত ফুল এমুঠি লৈ। বিৰাট ধুনীয়া সতেজ ফুল। ফুল মুঠিৰ দাম ৩০ টকা। কোনোবাই যদি কিনে তাইৰ পুৱাবেলাৰ কাৰণে কিবা এটা ওলাই যায়। সেয়ে বহুত আশাৰে আহে কোনোবাই কিনে যদি কিনক। কিন্তু তাইৰ মাতত তাইলৈ ঘূৰি চোৱাৰ সংখ্যাও চাগে তেনেই তাকৰ।

আজি কেইবাদিৰপৰাও এই দৃশ্য দেখি আহি চাগে মনতো বেয়া লাগিল নে কণমানিজনীলৈ দৰদ উপজিল চলিহাই ফুলৰ থোপা এটা কিনি ল'লে। 

ছোৱালীজনীকো সহায় কৰা হ'ব আৰু ঘৈণীয়েককো ফুলথোপা দিয়া হ'ব। সেইকাৰণে একো দাম-দৰ নকৰাকৈ কিনি ল'লে। একো নোকোৱাকৈ কিনি লোৱা মানুহ হয়তো জীৱনত তাই প্ৰথমবাৰৰ কাৰণে দেখিছিল, সেয়ে তাই চলিহাৰ মুখখনলৈ ৰ লাগি চাই ৰৈছিল।

'যা যা এইটোৰে কিবা কিনি খাবি। আৰু সদায় এটা ফুলৰ থোপা মোলৈ আনিবি দেই মই কিনিম।' কথাকেইটা কৈ শেষ কৰে মানে ইফালে চিগনেলো খুলিল আৰু বিশেষ কথা পতা নহ'ল। তাইও টকা ত্ৰিশটা লৈ দৌৰ মাৰিলে ওচৰতে থকা দোকানখনলৈ বুলি।

আজিকালি সেই বিশেষ চিগনেলটো তেওঁৰ ভাল লগা হৈ আহিছে। তেওঁৰ কথা মতে ছোৱালীজনী সদায় আহে, সেই সময়কণতে চলিহাক ফুলৰ থোপাতো দি ত্ৰিশটকা লৈ দৌৰ মাৰে। তেওঁ কিবা এটা সুধিম বুলি ভাবিলেও তাইৰ ৰ'বলৈ সময় নাই, হয়তো ভোকত তাই ৰ'ব নোৱাৰা হৈ থাকে। সেই টকা ত্ৰিশটা লৈয়ে ওচৰৰ দোকানখনলৈ দৌৰ মাৰে। তাইনো কি কিনি খাাই সেইটো অৱশ্যে চলিহাৰো চাবলৈ সময় নাথাকে। চিগনেলটো সেউজীয়া হোৱাৰ লগে লগে তেওঁৰো যাবৰ হয়।

সতেজ ফুলৰ থোপাটো লৈ তেওঁৰ মনতো ভাল লাগি যায়। বিয়াৰ পিছত হয়তো এই ফুলৰ থোপাটোৱেই ঘৈণীয়েকে নোখোজাকৈ উপযাচি লৈ যোৱা প্ৰথম উপহাৰ। ডেকা হৈ থাকোঁঁতেই একো এটা নিবলৈ মনত নপৰা মানুহজনৰ এই বয়সত যে ফুল কিনিছে ঘৈণীয়েকলৈ বুলি। অৱশ্যে এই ক্ষেত্ৰতো সেই পেটৰ ভোক মাৰিবলৈ ফুল বেচা ছোৱালীজনীৰে অৱদান বুলি ক'ব লাগিব। তথাপিও ....

'আহহহ' ঘৈণীয়েকৰ কথা মনলৈ আহোতে তেওঁৰ মুখেদি এটা দীঘলকৈ হুমুনিয়াহৰ দৰে কিবা এটা ওলাই আহিল। সুখে দুখে সকলোৰে লগৰীজনীলৈ সময়ত তেওঁ নিজেই নোকোৱালৈকে একো এটা নিবলৈ কিয় মনত নপৰিছিল বাৰু! অথচ মানুুহজনীয়ে কোনো বেয়াও নাপাইছিল। ল'ৰাটো আৰু মানুহজনৰ সুখতকৈ যেন একো বিশেষ তেওঁ বিচৰা নাছিল। খালী তেওঁৰ ফুললৈ বৰ হেঁপাহ আছিল। য'তে নতুন ফুলৰ পুলি দেখিছিল যেনে তেনে হ'লেও বিচাৰে ঘৰত ৰুবলৈ। বাগিচাখন বৰ মৰম যত্নৰে প্ৰতি পালন কৰে নিজৰ সন্তানৰ দৰে। চলিহাকো এটাই আবদাৰ কৰিছিল কৰবাত যদি ফুল দেখে আনিবলৈ নাপাহৰিবলৈ। চলিহা, পুত্ৰ আৰু ফুলৰ বাগিচাখনেই ঘৈণীয়েকৰ কাৰণে জীৱনৰ সকলো আছিল। তাতকৈ বেছি একোৱেই নিবিচাৰে।

এইকেইদিন ফুলৰ থোপাটো ঘৈণীয়েকলৈ বুলি কিনি চলিহাৰ মনতো কিবা এটা আৱেগেৰে ভৰি পৰিছে। কিয় ইমান নিমাখিত তেওঁৰ মানুহজনী, জটিলতাবিহীন এগৰাকী মহিলা। লোকৰ সুখেই তেওঁৰ সুখ তথাপিও সময়ত তেওঁৰ কাৰণেই পাহৰি যায় কিবা এটা ল'বলৈ।

ফুল কিনি অনাতো তেওঁৰ আজিকালি দৈনন্দিন কাৰ্যত পৰিণত হৈছে। এইবোৰ দেখি পুত্ৰ-বোৱাৰী আচৰিত নোহোৱাও নহয়। তথাপিও একো নকয়। এই বয়সত যে দেউতাকৰ মনত পৰিছে মাকলৈ কিবা এটা আনিবলৈ। মনে মনে সিহঁতৰ হাঁহি ও উঠে, দুখো লাগে দেউতাকলৈ।

আজি চিগনেলটো খোলাৰ পিছতো চলিহা অলপ সময়ৰ কাৰণে ৰ'ল। বহুত সময়েই ৰ'ল ক'বলৈ গ'লে, কিন্তু ছোৱালীজনী নাহিল। ত্ৰিশটকাতো হাতৰ মুঠিতে লৈ অটোখনৰপৰা নামি ইফালে সিফালে চালে। কিন্তু তাইক নেদেখিলে। মনটো কিবা দেখোন ৰাই-জাই কৰিলে 'কিয় বা নাহিল আজি'। 'হ'ব কাইলৈ আহিব চাগে' মনতে ভাবি তেওঁ পুনৰ অফিচলৈ বুলি গুচি গ'ল। আজি তেওঁৰ হাতখন কিবা খালী লাগিছে দেখোন আৰু সেই ধুনীয়া সতেজ ফুলৰ গোন্ধটোৱেও তেওঁক খেদি ফুৰিছে। প্ৰায় এমাহেই হ'বৰ হ'ল তেওঁ ফুল কিনি লৈ অনাতো। আজিও চাগে ঘৈণীয়েকে আশাৰে বাট চাই থাকিব। কথাটো ভাবি তেওঁৰ মনটো দেখোন কেনেবা কৰি উঠিল। আগতেতো চলিহাই এনেদৰে কেতিয়াও নাভাবিছিল। কিবা এটা আনিবলৈ কোৱাৰ পিছতো পাহৰি গ'লে সেইটো বৰ বিশেষ কথা বুলি নাভাবিছিল। কিন্তু আজি! ঘৈণীয়েকে চাগে অলপ অভিমানো কৰিব, তাতে আকৌ এনেও ফুলৰ প্ৰতি মোহটো বেছি।

অভিমান, অভিমান জানো তেওঁ কৰিব জানে? উনত্ৰিশবছৰে একেলগে থাকিও যিগৰাকী মহিলাই অভিমান, খং কৰিব নাজানিলে, এতিয়ানো দেৱালত উলমাই থোৱা ফটোখনে কি অভিমান কৰিব। হয়তো অভিমান কৰিব নজনাতোৱেই চলিহাই সুযোগ হিচাপে লৈছিল আৰু সেই সুযোগতেই ঘৈণীয়েকৰ হৈ থকা ৰোগটোৱে বেছি সুযোগ লৈ মানুহজনীক একেবাৰে তেওঁৰ পৰা আঁতৰাই লৈ গ'ল। কাকো একো খবৰো নিদিলে। এতিয়া ফুল কিনি ঘৈণীয়েকৰ ফটোখনতহে দিয়া হয়। জীয়াই থাকোঁঁতে যদি এনেকে আনি ঘৈণীয়েকৰ খোপাত ফুল এপাহো পিন্ধাব পাৰিলেহেঁতেন, কিমান যে ভাল পালে হয়!

'কিয় নাজানিলা মামণি অভিমান কৰিবলৈ, বস্তু এটা খুজি খং কৰিবলৈ, তেতিয়া হয়তো মই অলপ সলনি হ'লোহেঁতেন। শিকিলোহেঁতেন তোমাৰ মনটো বুজিবলৈ। এতিয়া তোমাৰ ফটোখনত ফুলৰ থোপাটো দিবলৈও যেন সেই কণমানিজনীয়েহে শিকালে মোক।'  কথাবোৰে তেওঁৰ মনত এনেকৈ খুন্দিয়ালে যেন চলিহাই এতিয়াই গৈ ঘৈণীয়েক য'তেই আছে লৈ আহিব।

বিয়াৰ পিছৰপৰাই নজনাকৈয়ে মানুহজনীৰ ওপৰত ইমানেই নিৰ্ভৰশীল হৈ পৰিছিল যে তেওঁ ঢুকোৱাৰ পিছতো বহুতদিনলৈকে অফিচ যাবলৈ চাৰ্টটোও ঘৈণীয়েকে আনি দিব বুলিয়েই ৰৈ আছিল। ছমাহ পৰ্যন্ত লাগি গৈছিল ঘৈণীয়েকৰ মৃত্যুটোক সহজভাৱে ল'বলে। 

ছোৱালীজনীক লগ পোৱাৰ পিছৰেপৰা সদায় চলিহাই

ফুলথোপা এটা উৎসাহেৰে কিনি লয়। আৰু যাতে নষ্ট হৈ নাযায় সেয়ে অফিচত গিলাচ এটাত পানী ভৰাই তাতে থৈ দিছিল। অফিচৰ কোনোবাই তেওঁক দেখি ফিচিঙাফিচিং কৰে যদিও সেইবোৰ চলিহাই গুৰুত্ব নিদিয়ে। ঘৰলৈ আহি ধুনীয়াকৈ ফটোখনৰ ওচৰত ফুলৰ থোপাতো থৈ অলপসময়ৰ কাৰণে ৰৈ থাকে। কিবা এটা শুনাৰ আশাত যেন ফটোখনে কিবা এটা কৈয়েই দিয়ে। এইবোৰ কাণ্ড-কাৰখানা পুতেক বোৱাৰীয়েকে দেখিলেও একো নকয়, বুজি পায় তেওঁলোকে।

'বা দেউতা আজিকালি সদায় ফুল আনে যে' বুলি বোৱাৰীয়েকে কেতিয়াবা তেওঁক ধেমালি কৰি চায়। হাঁহি এটা মাৰি চলিহা ভিতৰলৈ সোমাই গুচি যায়।

আজি, কালিকৈ কেইবাদিনো হ'ল ছোৱালীজনী নাহিল। তাইলৈ সদায় বাট চাই থাকে সেই বিশেষ চিগনেলটোত। কিন্তু তাই নহাই হ'ল। নিজেই নিজকে বুজালে যে তাই আৰু নাহে। থাকিবলৈ যাৰ স্থায়ী ঘৰ নাই, দুসাজ খাবলৈ খুদকণ নাই সিহঁতৰ দৰে মানুহবিলাক একেটা জেগাতে কেনেকৈ থাকিব। গ'লগৈ চাগে কৰবালৈ। মনতো দুদিনমান বেয়া লাগিছিল। লাহে লাহে আকৌ ঠিক হৈ গ'ল, তথাপিও কিবা এটা আশা কিজানি তাই আহেই। চিগনেলটো পোৱাৰ লগে লগে অটোৰপৰা মূৰটো উলিয়াই ইফালে সিফালে চাই থাকে কৰবাত কেনেবাকৈ দেখা পাইয়ে নেকি। সেই অকণমানি ছোৱালীজনীৰ মুখখনে চলিহাক আমনি কৰে। 

যদিও ছোৱালীজনী নহা হ'ল কিন্তু চলিহাই ফুল নিবলৈ নেৰিলে। অটোচালকজনে তেওঁক ফুল কিনিবলৈ এখন দোকান ঠিক কৰি দিলে আৰু সদায় অফিচৰপৰা ঘূৰি যোৱা সময়খিনিত ফুল কিনি লৈ যায় মৰমৰ মানুহজনীলৈ বুলি। ঘৰ গৈয়ে ফুলখিনি ফটোখনৰ ওচৰত থৈ বাহিৰলৈ ওলাই আহি আকাশখনলৈ চাই হাঁহি এটা মাৰে। আকাশখনলৈ চাওঁঁতে এনেকুৱা লাগে যেন সেই ফুলৰথোপাটো খোপাতে লগাই তৰা এটি হৈ ঘৈণীয়েকেও তেওঁলৈ চাই হাঁহিছে।

লাফটাৰ ক্লাব

আজিকালি সপোনৰ ব্যৱসায় ডাঙৰ হৈছে, নামফলক এখনৰ প্ৰয়োজন খুবেই হৈছে। কোনোবা নহয় কোনোবাই দিনটোত এবাৰ হ'লেও বিচাৰি আহেই। সি ভাবিবই পৰা নাছিল যে এনেকুৱা সামান্য কিবা এটাই তাক ইমান 'পপুলাৰ' কৰি দিব। এতিয়া সি কাৰোবাৰ প্ৰশ্নৰ উত্তৰ মানুহক ভালকৈয়ে দিব পাৰে আজিকালি সি কি কৰে। অন্ততঃ কাৰো হাতলৈ মুখলৈ নোচোৱাকৈ সুখত তিনিবেলা তিনিসাজ খাব পাৰে, বায়েক তিনিজনীৰ বিয়াতো দেউতাকক অলপ হ'লেও সহায় কৰিব পাৰিব। আৰু এনেদৰে থাকিলে হয়তো অতি কমদিনতে তাৰ মৰমৰ ফুলকলিকো ঘৰ সোমোৱাব পাৰিব। অ এটা কথা কিন্তু! বেলেগে ভবাৰ দৰে সি কিন্তু আনক ঠগি পেটৰ ভাত মোকলাই থকা নাই। এখন ফলকৰ কথা সকলোৱে কৈ থকাৰ কাৰণে সি আজি বনাবলৈ দি থৈ আহিল আৰু নাম দিছে 'যোগা আৰু হাঁহিৰ কেন্দ্ৰ'।

ঘৰৰপৰা ওলাই আহিছিল মহানগৰীলৈ কিবা এটা কৰাৰ খাটিৰত। ঘৰত থাকিলে অকমণ্য বুলি খোজে প্ৰতি শুনিব লগা হোৱাতো দৈনন্দিন কামৰ এটা হৈ পৰিছিল। এৰা ন'হবই বা কিয়? বিএ পাছ কৰি ঘৰত এনেদৰে বহি থাকিলে কাৰনো চাই থাকিবলৈ মন যাব। আৰু তো ধনী দেউতাকৰ পুতেক নহয় ৰিটায়াৰড শিক্ষকৰ পুতেকহে। পাঁচজনী ছোৱালীৰ তলৰ একেবাৰে সৰু। তথাপিও বিয়া দিবলৈ বাকী থকা তিনিজনীৰ কথাই ভাবিব নে তাৰ কথাই! সি নিজৰ কপাল নিজেই লিখিব।হঁও হঁও বুলি হ'বলৈ ধৰা পাঁচলখীয়া তাৰ পিয়নৰ চাকৰিটো টকাৰ অভাৱত ন'হল। অৱশ্যে তাৰ ইচ্ছাও নাছিল দেউতাকৰ মূৰত মাধমাৰটো সোধাবলৈ।

পঢ়া-শুনাত মন নথকা সপোনৰ ডাঙৰ হৈ কি কৰাৰ সপোন সেইটোও ক'ব নোৱাৰিছিল। সেয়ে কৈছিল যি কৰিম সৎ পথেৰে কৰিম কিন্তু কি কৰিম নাজানো। দেউতাকৰ যেন তাৰ ওপৰত কিবা এটা ভৰসা আছিল। খেলি-ধূলি ভালপোৱা সপোনৰ নিজৰ দেহাটোক লৈও এটা সপোন আছিল যে অইন কৰিব নোৱাৰিলেও চলমান খানৰ দৰে ব'ডীটোৱে বনাব। সেয়ে ঘৰতে কিবা কিবি ব্যায়াম কৰি থাকে। সেইফালৰপৰা অৱশ্যে তাৰ গাৰ গঠনটোও বেয়া নহয়। সুবিধা পালে নিজকে ব'ডী বিল্দিং প্ৰতিযোগীতাবোৰতো অংশগ্ৰহণ কৰিব পৰাকৈ গঢ়িব পাৰিব। কিন্তু এইবোৰো সপোনহে সপোনৰ!

গাঁৱৰপৰা অলপ আতৰত থকা সৰু টাউনত অৱস্থিত কলেজখনৰপৰাই বিএটো কোনোমতে পাছ কৰিলে যদিও বিএ পাছৰ ডিগ্ৰীয়ে তালৈ দুখহে কঢ়িয়াই আনিলে। যদিও দেউতাকে তাক বোজা বুলি নাভাবে কিন্তু মাককে ধৰি বায়েক তিনিজনীৰ কাৰণে যে হয় ন'কলেও বুজিব পাৰি। কথাই প্ৰতি অমুকাৰ ল'ৰাই কি কৰি আছে বুলিহে আৰম্ভ কৰে। সি কৰিব কি একো ভাবি নাপায় গুৱাহাটী যাও বুলিয়েই ওলাই আহিল। গুৱাহাটীত বোলে কিবা নহয় কিবা এটা পাইয়ে। কিন্তু সেই 'কিবা' টো পোৱা কিমান টান সি আহিহে গম পালে।

আগলৈ পিছলৈ বুলিবলৈ ল'ৰা এটাই। এনেকৈ ওলাই অহাত দেউতাকে বৰ এটা ভাল নাপালে। সেয়েহে বাল্যকালৰ বন্ধু এতিয়া গুৱাহাটীৰ নিৱাসী হোমেনকে ক'লে তেওঁৰ লগতে ল'ৰাটো ৰাখিবলৈ। মাহেকে যি পাৰে কিবা এটা পঠাই দিব।

দেউতাকৰ বন্ধু হোমেন খুড়াকেও সপোনক লগত ৰাখিবলৈ বৰ এটা বেয়া নাপালে। ল'ৰা দুয়োটা বাহিৰত থাকে বছৰেকৰ মূৰত এবাৰ ঘৰলৈ আহে। পাঁচবছৰৰ আগতেই ঘৈণীয়েকেও এৰি সিপুৰি পালেগৈ। গতিকে ইমান প্ৰকাণ্ড ঘৰটোত অকলে থকাতকৈ চিনাকি বিশ্বাসযোগ্য ল'ৰা এটাই থকা ভাল। সপোনৰ দেউতাক ভাড়া দিয়াৰ কথা কঁওতে একেষাৰে অমান্তি হৈ কৈছিল 'সি ভালকৈ থাকক আৰু একো নালাগে।'

সেইদিন ধৰি সপোন হোমেন খুড়াৰ ঘৰত আৰু ল'ৰা দুটাইও যেন সি থকাৰ কাৰণে কিবা এটা সকাহ পালে। গুৱাহাটীলৈ আহিয়ে সি দুই তিনিদিন চাকৰি সন্ধানত ঘূৰিছিল। দুই তিনিটা কন্সালটেন্চিত নামটোও ৰেজিষ্টাৰ কৰি আহিল। কিন্তু সেইবোৰে যিহে চাকৰিৰ কথা কয়, সি যে সেইবোৰ কৰিব পাৰিব মনে নকয়।

তাৰ কাৰণে সময়বোৰ নাযায় নুপুৱায়। এতিয়াহে ভালকৈ নপঢ়াৰ ফল অনুভৱ কৰিছে। ইমানদিনে ঘৰৰ আটাইতকৈ সৰুটো কেইদিনমানতে পৰিপক্ক হৈ উঠিছে। দেউতাকৰ মোবাইলটোলৈ ফোন কৰিলে মাকে যিটো উৎসাহেৰে ধৰে যেন সি চাকৰি পোৱাৰ খবৰ দিবলৈহে ফোন কৰিছে। ন'কলেও মাকে সোধা কথাকেইটাতে গম পায়। তথাপিও সি বেয়া নাপায়, মাকৰ মন, ল'ৰাই কিবা এটা কৰিব বুলি থকা আশাকণ নেদেখুৱাই নোৱাৰে।

হোমেন খুড়াক হে মাজে মাজে বৰ উদাস যেন লাগে। সকলোবোৰ থাকিও একো নাইৰ দৰে। খুড়াকেটো দেউতাকৰ দৰে দোকানৰ বাকী মাৰিবলৈ পেন্সনকেইটালৈ ৰ'ব নালাগে। পেন্সনৰ টকাটো সাচিব নালাগে জীয়েকৰ বিয়ালৈ। তথাপিও যেন কিবা এটা নাই। নিজৰ মনৰ কথাকেইটা পাতিবলৈও মানুহৰ অভাৱ। তেওঁৰ লগৰকেইজনো একেই। তেঁওলোকে কথা পাতিবলৈও একো বিশেষ বিচাৰি নাপায় একমাত্ৰ ইজনে সিজনৰ খবৰকেইটা লোৱা বাদ দি। কেইদিনমান সি এইবোৰ চাই থাকি ঠিক কৰিলে যে খুড়াকৰ এই উদাস উদাস মনটো সলনি কৰিব। কিন্তু কেনেকৈ সি নাজানে।

'খুড়া আপোনাৰ লগৰ কোনোবা যদি আছে কওক মই আপোনালোকক যোগা শিকাম, যোগাৰ কৰাৰ চলেৰে সকলোকে লগ পাব মনটো ভাল লাগি থাকিব।' সি ঘৰলৈ অহাৰ আগলৈকে ব্যায়াম যোগা নিজেই কৰি কৰি পৈণত হৈ উঠিছে। এতিয়া যে বেলেগকো শিকাব পাৰিব বিশ্বাস আছে।

তাক একেবাৰতে নিৰাশ উত্তৰ দি থ'লে 'কোন আহিব এই বয়সত যোগা কৰিবলৈ, এতিয়া আমাৰ এইবোৰ দিন গ'ল। কেৱল এতিয়া ভগৱানে সিপুৰীলৈ নিয়া দিনটোহে গণনা কৰিব লাগে' কিন্তু সি এইবোৰ কথা মানি লোৱা ভকত নহয়। 'আচলতে খুড়া আপোনালোক সকলোৱে হাঁহিবলৈ পাহৰিলে। সেয়ে বয়সতকৈ বেছি দুৰ্বল হৈ গৈছে। কিন্তু আমাৰ দেউতাৰ চাবলৈ গ'লে চিন্তা বেছি তথাপিও তেওঁ হাঁহি আছে সেয়ে এতিয়াও সুস্থ সবল হৈ আছে। গাঁৱৰ মানুহবোৰক লগ পায়, নামঘৰলৈ যাঁওতে পথাৰলৈ যাঁওতে। আৰু গাঁৱততো ভাওনাই হওক, নাম-প্ৰসংগই হওক কিবা হৈ থাকেই। সেইবোৰ 'এটেণ্ড' কৰি থাকোতেই দেউতাৰ সময়বোৰ গুচি যায়'

সেই কথাষাৰে হোমেন শইকীয়াক অলপ সময়ৰ কাৰণেও স্থবিৰ কৰি তুলিলে। হয় দেই একেলগে ডাঙৰ হোৱা সপোনৰ দেউতাক আৰু তেওঁ। পঢ়ি-শুনি সকলোৰে জীৱনটো সলনি হৈ গ'ল। তেওঁ চাকৰি কৰিবলৈ গুৱাহাটী আহিল আৰু তাতে মাটি বাৰী কিনি ঘৰ বনাই থাকিবলৈ ল'লে। আৰু সপোনৰ দেউতাকে ভেন্সাৰ স্কুলত সোমাই ৰিটায়াৰ হোৱাৰ দুবছৰৰ আগে আগে দৰমহাৰ পইছাকেইটা চুবলৈ পাইছিল। তেওঁলোকৰ লগৰখিনিৰ ভিতৰত হোমেনৰে অৱস্থা ভাল। টকা-পইছাৰফালৰ পৰাও আৰু ল'ৰা দুটিৰপৰাও। দুয়ো বিদেশত থাকে বছৰেকৰ মূৰত এবাৰ আহে। বাকী সময়ছোৱা সিহঁতৰ ফোনলৈ বাট চাবলগা হয়। সময়ৰ অমিল কাৰণে ফোনটোকেইটা আহোতেও গণ্ডগোল হয়। হয়তো ৰাতি তেওঁ শুবৰ সময়ত নতুবা পুৱা শুই নুঠুতেই। উপায়টো নাই। ইমান পঢ়া-শুনা কৰাইছিল যেতিয়া এইখিনিটো মানি ল'বই লাগিব।

কিমান বছৰ হ'ল বাৰু তেওঁ নহঁহা! হয়তো এমাহ, হয়তো দুমাহ, নহয় আজি পাঁচবছৰেই হ'ল নঁহহা। শেষ হাঁহি চাগে তেতিয়াই মাৰিছিল যেতিয়া ডাক্তৰে ঘৈণীয়েকক সকলো বিপদৰপৰা মুক্ত বুলি হস্পিতেলৰপৰা মুক্তি দিছিল। আৰু সেই মুক্তিতেই ঘৈণীয়েকে সকলোৰেপৰা মুক্ত হৈ গুচি গ'ল হস্পিতেলৰপৰা অহা পোন্ধৰদিন পিছতেই বাথৰুমত লুটি খাই পৰাৰ অজুহাত লৈ। ‌এতিয়াৰ সময়বোৰ নাযায় নুপুৱাই।

বিশেষ কথা একো আগনবঢ়াই সপোন ওলাই গ'ল খুড়াকৰ লগৰখিনিক লগ কৰিবলৈ। পিছদিনাৰপৰা খুড়াকৰ ঘৰৰ ল'নখনতে আৰম্ভ হ'ল হাঁহিৰ খলকনি। প্ৰথমতে কোনোৱেই বিশেষ একো বুজি পোৱা নাছিল যদিও সি নতুনকৈ কিনা এন্ড্ৰইড মোবাইলটোত কেইটামান ভিডিঅ' দেখুওৱাৰ পিছত উৎসাহী হৈ পৰিল। খুড়াকৰ লগৰবোৰো তেওঁৰ দৰেই একেই। সকলোবোৰ থাকিও কিবা এটা নাই তেঁওলোকৰ কোনো ভিন্ন ভিন্ন কাৰণত। হাঁহিবলৈ গৈও কৰবাত থমকি ৰয়।

আজিকালি সপোনৰ জোৰত সকলোবোৰ আহে পুৱাই খুড়াকৰ ঘৰলৈ আৰু ছটা বজাৰপৰাই আৰম্ভ হৈ যায় হাঁহিৰ খলকণি। সেই হাঁহি বিয়পি পৰে দূৰ দিগন্তলৈ। দূৰৰপৰা উফৰি অহা হাঁহিৰ টুকুৰাবোৰে মানুহক বাধ্য কৰাই কি হৈ আছে চাই যাবলৈ। চাই যোৱাবোৰৰ মাজৰে কোনোবা পিছদিনা পুৱা সেই হাঁহিত যুগ দিবলৈ। সপোনে যেন সকলোৰে জীৱনটোলৈ এক পৰিৱৰ্তন আনিলে। সকলোৱে নতুনকৈ হাঁহিবলৈ শিকিলে। খুড়াককো কেইদিনমানৰপৰা তজবজীয়া যেন দেখা গৈছে। ল'ৰাকেইটাই ফোন কৰিলে তেওঁৰ আজিকালি ক'বলৈ বহুত কথাই থাকে। মাজে মাজে সপোনৰ মোবাইলৰপৰা জিঅ' চিমত হুৱাটচ্আপত ভিডিঅ' কলিং কৰি দেখুৱাই।

এনেদৰে সপোনৰ লাফটাৰ ক্লাব চলি গৈ আছে। সপোনৰো ভাল লাগিছে অন্ততঃ কাৰোবাৰ জীৱনলৈ হাঁহি ঘূৰাই আনিছে। কিন্তু মাক আৰু বায়েককেইজনীৰ কাৰণে যেন এলাগী হে হৈ আহিছে। কথাটো আওকাণ কৰিবলগাও নহয় অৱশ্যে। এনেকে ডেং ডেংকৈ ডেকা ল'ৰা এটাই একো এটা নকৰিলে কাৰনো ভাল লাগিব। কেতিয়াবা সপোনৰ মাকৰ লগত কথা পাতিলে এই কথা আলোচনা হয়। এটা ডেকা ল'ৰা এনেদৰে লোকক হহুৱাই থাকিলেটতো পেট নভৰে। সেয়ে এদিন তাক এই কামটোৰ বাবদ পইছা লোৱাৰ কথা ক'লে।

সপোনে খুড়াকৰ প্ৰস্তাৱত আদৰি লোৱাৰ সলনি দুখহে পালে। সিটো তেঁওলোকক হাঁহিবোৰ বেছা নাই, হাঁহিবোৰ ঘূৰাই আনিবলৈহে চেষ্টা কৰিছে। সি যদি এনেকুৱা কৰে আগতে কোনোবাই কৈ যোৱা কথাখিনি দেখোন মিছা হ'ব। হাঁহিবলৈ আৰু সপোন দেখিবলৈ পইছা নালাগে। কিন্তু সপোন দেখিবলৈতো পইছা লাগে। তাৰ কেৰাণীৰ চাকৰিতোৰ সপোন পাঁচলাখ টকাৰ বিনিময়তহে দেখাৰ কথা কৈছিল। আৰু কিমান কি আছে তেনেকুৱা আগতে পইছা, পিছত সপোন। সিও তাৰ মিনি লাফটাৰ ক্লাবত যদি হাঁহিবলৈ অহা মানুহখিনিৰপৰা পইছা লয় তেতিয়া কি পাৰ্থক্য থাকিব। কিন্তু খুড়াকৰ অশেষ বুজনিত সি থিৰাং কৰিলে তেঁওলোকক যোগা শিকাব তাৰ বিনিময়তহে পইছা ল'ব কিন্তু কোনোবাই মন নকৰিলে জোৰ নকৰে। সেই প্ৰস্তাৱটো খুড়াকে পিছদিনা সকলোৰে আগত আগবঢ়ালে আৰু সকলোৱে বিন প্ৰতিবাদে মানি ল'লে।

আজিকালি সপোনৰ কাম বাঢ়িল। তেঁওলোকক প্ৰথমতে যোগা কৰায় তাৰপিছত হাঁহি। লাহে লাহে মানুহো বাঢ়ি আহিছে। হোমেন খুড়াতো তাকলৈ ইমানেই আনন্দিত যে মানুহক কেতিয়াও ক'বলৈ নাপাহৰে সপোনে কমিবলৈ ধৰা বয়সখিনি বঢ়াই দিলে। আনকি তাৰ দেউতাককো ক'বলৈ নাপাহৰে যে সি কিমান পুণ্য কাম কৰি তাৰ জীৱিকাৰ পথ উলিয়াইছে।

সপোনক বিচাৰি অহা মানুহৰ সংখ্যা বাঢ়িছে। সপোন আচৰিত হৈছে কিমান যে হাঁহিবলৈ পাহৰা মানুহ আছে এই পৃথিৱীত! সকলোৱে জীৱনৰ লগত দৌৰি দৌৰি সকলোবোৰ গোটালে তাৰ বিনিময়ত হেৰুৱাইছে হাঁহি। হাঁহিবলৈও দৰকাৰ হৈছে নিৰ্দিষ্ট এক সময়ৰ।

হোমেন খুড়াকে সপোনক এখন নাম ফলক গেটৰ ওচৰত লগাবলৈ বহুতদিনৰপৰাই কৈ আছে। ন'হলে মানুহে সদায় তাৰ ঠিকনা বিচাৰি ঘূৰি ফুৰিব লগা হয়। সেয়ে আজি দুয়ো ওলাই আহিছে ফলকখন বনাবলৈ দিবলৈ।

মোৰ বুঢ়া হ'বলৈ মন নাই (I do not want to be become an Old)!

বাকচৰ চাবিকোচা বিচাৰি আছো, পোৱা নাই ক'ত বা থ'লো। অলপ সময়ৰ আগতেটো ইয়াতেই থৈ গৈছিলো! এই সৰু কথাটোকে পাহৰিব লাগে নে! ছেহ, বৰ বেয়া কথা হ'ল। কেইদিনমানৰ আগতে বিয়া পতা কাষৰ ঘৰৰ ল'ৰাটোৱে কইনাজনী ফুৰাবলৈ আনি গামোছা এখনে আৰু ধূতি এখনে দি সেৱা এটা কৰিলে। মই বাৰু ন-দম্পত্তিহালক আৰ্শীবাদ এটা দিলোৱেই। তথাপিও ন-ছোৱালীজনীক কিবা এটা নিদিলে বৰ বেয়া লাগিব। 

অন্তত: মিনতিয়ে কথাটো গম পালে বৰ দুখ পাব। আজি মিনতি থকা হ'লে তাই লৰালৰিকৈ গৈ তাইৰ যৌতুকত অনা ট্ৰাংকটোৰপৰা চাদৰেই হওক বা ব্লাউজেই হওক কিবা এটা খুচৰি উলিয়ালেহেঁতেন। এতিয়া মইনো এই অকলশৰীয়া মানুহটোৱে ছোৱালীজনীক কি দিম! সেয়ে এশটকা দুশটকা কি আছে তাকে বিচাৰিবলৈ ট্ৰাংকটো খুলিবলৈ আহি চাবিটোৱে বিচাৰি পোৱা নাই। ইফালে ঘৰৰ বস্তু ইফাল সিফাল কৰিবলৈ আছেনো কোন! বস্তবোৰ উলিয়াই থ'লেও ঠাইতে থাকে। কিন্তু আগৰেপৰা সকলোবোৰ বস্তু ট্ৰাংকতে থোৱাৰ অভ্যাস যে সেয়ে এটকাটোও তাতে ভৰাই থওঁঁ। চাবি বিচাৰি উথপথপখন কৰি থাকোঁঁতেই সিহঁতহাল যাবলৈ বুলি উঠি মাত লগাবলৈ একেবাৰে ভিতৰ পালেহি।

'ৰ'বাহে ক'ত যোৱা?' বুলি মুখখন মেলোঁঁতেই নকইনাই বিদায় জনোৱাৰ উদ্দেশ্যে মাত লগালে 'হ'ব বৰতা আপোনাৰ দৰে বয়সীয়াল মানুহৰ পৰা পোৱা আৰ্শীবাদেই যথেষ্ট। আৰু একো বিচাৰি কষ্ট কৰিব নালাগে।' এহ মনটো বেয়া লাগিল নহয় এনেকৈ যাবলৈ দিবলৈ। কিন্তু উপায়টো নাই, সেয়ে সিহঁতক বিদায় দিবলৈকে পদূলিলৈ ওলাই আহিলো। আজি মিনতি হোৱা হ'লে ক'লেহেঁতেন 'দেখিছে বয়স হৈছে বুলি ক'লে মানি নলয়, এতিয়া দেখোন অলপ সময়ৰ আগতে থোৱা চাবিটোকে বিচাৰি নাপালে।'

তেওঁ পিচে মোক বয়সৰ কথা কৈ কৈ মোতকৈ আগতেই একো এটা গম নিদিয়াকৈ এই সংসাৰৰপৰা ফালৰি কাটিলে। অথচ মোতকৈ সাতবছৰৰ সৰুও আছিল। একচল্লিশটা বছৰে একেলগে থাকি শেষত একো এটা গম নিদিয়াকৈ মিনতি সিপুৰী পালেগৈ। মানুহ কিছুমানে কয় মিনতি বৰ ভাগ্যশালী শিৰৰ সেন্দুৰকণ নোমোচাকৈয়ে বাৰ্ধক্যৰ একো কষ্ট ভোগ নকৰাকৈয়ে যাব পাৰিলে। কিন্তু কোনে বুুজিব তেওঁ যে মোক অকলশৰীয়া কৰি থৈ গ'ল। কেতিয়াবা মোৰো অনুভৱ হয় তেওঁৰ লগতে একেলগে মোকো লৈ যোৱা হ'লে দুয়ো ওপৰত আকৌ এবাৰ একেলগে থাকিলোহেঁতেন। কিন্তু পাঁঁচবছৰীয়া নাতিটোৰ মাতটো শুনিলে দেখোন আকৌ দহ বিশবছৰমান জীয়াই থাকিবলৈ মন যায় হে।

অৱশ্যে মোৰো নিজকে বুঢ়া বুলি মানি ল'বলৈ মন নাযায়। সত্তৰবছৰহে হৈছে তথাপিও মানুহবোৰে আজিকালি মোক দেখিলে আলৰ বুঢ়াক কৰাৰ দৰে পুতৌ কৰে হেৰৌ। মোক নালাগে ঔ এইবোৰ পুতৌ! ওলাই-মেলি গ'লে এতিয়াটো আৰু ডেকা যেন অনুভৱ হয় হে। ডেকা যেন নালাগিবনো কিয়? ল'ৰাই যে এইবাৰ পূজাত আহি সৰি সৰি বাকীথকা দাঁঁতকেইটা একেবাৰে সৰুৱাই নতুন দুপাৰি ডালিমগুটীয়া দাঁত লগাই থৈ গৈছে। কেইদিনমান অৱশ্যে অলপ দিগদাৰ হৈছিল কৃত্ৰিম দাঁত দুপাৰি সৈতে গোটা বস্তুবোৰ চোবাবলৈ। তথাপিও অভ্যাস কৰোঁঁতে এতিয়া মাংস খাব পৰা হৈছোঁঁ। চকু কেইটাও দেখোৱাওঁঁতে অলপ পাৱাৰ বঢ়াই দিলে। এতিয়া আৰু আগৰদৰে জলক তবক নেদেখো।  চুলিকেইডালতো কলপ লগাই বগা হোৱা কেইডাল ক'লা কৰি পেলালো। মানে এতিয়া আৰু মোক কোনেও বুঢ়া হৈছো বুলি সকীয়াই নাথাকে।কথাটো ভাবোঁঁতেই মিচিকিয়া হাঁহি এটা ওলাই গ'ল। 

ল'ৰা-বোৱাৰী পুনৰ উভতি যোৱাৰ আগদিনা নাতিটোক লগত লৈ চোতালতে চকী এখন লৈ বহি আছো। তাক বোলে আজি মই যিমান সাধু জানো সকলোবোৰ কৈ শেষ কৰিব লাগে। ন'হলে আৰু কেতিয়া আকৌ শুনিবলৈ পাই ঠিক নাই। সাধু শুনি থকাৰ মাজতে সি মোৰ সোতোৰা-সোতোৰ পৰা হাঁতখন টানি টানি সুধিলে

'ককা তোমাৰ স্কিনখন ইমান লুজ কিয়? ব'ডী লোশ্যন নলগোৱা নেকি? মই দেউতাক ক'ম তোমাক ব'ডী লোশ্যন এটা আনি দিব...' তাৰ কথা শুনি মোৰ হাঁহি থকা মুখখন হঠাতে গোমা হৈ পৰিল। আৰু সি সি কি কৈ আছিল মোৰ মূৰত নোসোমাল। এইবোৰ যে এতিয়া লোচন নে ফোচনে  কাম নিদিয়ে, বয়স হোৱাৰ কাৰণেহে এনেকুৱা হৈছে বুলি ক'বলৈ গৈও ক'ৰবাত কিবা এটায়ে মোক হেঁচা মাৰি ধৰিলে দেখোন। মানে ইও মোক বুঢ়া হৈছো বুলি গম পালে নেকি? দাঁত কেইপাৰি আৰু চকুকেইটাৰ দৰে চালখনৰো কিবা ব্যৱস্থা কৰি আগৰ নিচিনা শিতশিতিয়া কৰিব নোৱাৰিনে!

ল'ৰাটোৱে এইবাৰ মোকো লগতে যোৱাৰ কথা কৈছিল। কিন্তু মিনতিৰ স্মৃতিখিনিক এই প্ৰকাণ্ড ঘৰটোত অকলশৰে তলা মাৰি থৈ যাবলৈ মন নগ'ল। বহুত কাকূতি-মিনতি কৰাৰ পিছতো মোৰ মন নলৰাত যোৱাৰ আগে আগে পুত্ৰই কৈ থৈ গ'ল 'অকলে অকলে ঘূৰি নুফুৰিবা। হাতত ফোনটো ৰাখিবাই, কিবা গা চা বেয়া লাগিলেই মোক ফোন কৰিবা'

কি যে দিন আহিল! সেই পিটকণি ল'ৰাটো, পত্ৰিশবছৰৰ আগতে যি আমাৰ জীৱনলৈ আহি আমাক সম্পূৰ্ণ কৰিছিল। আমাৰ বিয়াৰ পাঁচ ছয় বছৰৰ পিছত যাৰ আগমনে আমালৈ কঢ়িয়াই আনিছিল এটা নতুন জীৱন যিয়ে জীয়াই থকাৰ হেঁঁপাহ দুগুণে বঢ়াইছিল। ক'ৰবাত কিবা টোপ পৰে বুলি আতৌপুতৌকৈ ডাঙৰ কৰা মোৰ নিজৰ সন্তানেও ভাবিলে মই যে বুঢ়া হ'লো! এতিয়াও জলজল পতপতকৈ মনত আছে তাৰ জন্মত ওচৰৰ সকলোকে মাছ বিলোৱা কথাটো। মিনতিৰ কি যে ফূৰ্তি সেইদিনা সকলোৱে যেতিয়া কৈছিল ল'ৰাই মাকৰ গঢ় ল'লে। তোমাৰ সেই হাঁহিটোলৈ আজিও মনত পৰে ও মিনতি।

কেইদিনমানৰ আগতে নন্দেশ্বৰ উকীলৰ ল'ৰা ৰাজাক লগ পালো। নন্দেশ্বৰ আৰু মই আকৌ ক মানৰ পৰাই একেলগে পঢ়া। তাৰ পুতেকটো মোৰ ল'ৰা বাবাৰ লগৰ। কেনেকুৱা লাগে ভাবিলে দুয়োটা একেলগে ডাঙৰ হোৱা ল'ৰা সেইদিনাৰ কথা যেন লাগে। এতিয়া আকৌ দুয়োটা এটা এটা সন্তানৰ বাপেকী হ'ল। সি মোক লগ পাই খা খবৰ সুধিলে, লগতে বাপেকৰ কথাও ক'লে। আজিকালি বোলে বাপেকে বৰকৈ অকলে ওলাই সোমাই ফুৰিব নোৱাৰে মানে সিহঁতে নিদিয়ে। সি আকৌ মোকো সকীয়াই থৈ গ'ল যাতে অকলে ঘূৰি ফুৰি নুফুৰো। মানে নন্দেশ্বৰৰ অৱস্থাও মোৰ দৰে। কেঁচা ৰবাব টেঙাকে ফুটবল কৰি কিমাননো নেখেলিলো অই। ইটোৱে সিটোক লেং মাৰি কিমান পৰিলো তেতিয়াই হাত ভৰি একো নাভাঙিল। এতিয়া আকৌ সিহঁতে আমাক ওলাই সোমাই ফুৰিবলৈ নিদিয়ে! কিবা এটা খং আহি চুলিৰ আগ পালেহি‌।

কথাবোৰ ভাবিলে সৌ সিদিনাৰ ঘটনা যেন লাগে। নাতিটো পৰহি গুচি যোৱাৰ পিছত ঘৰখন একেবাৰে মৰিশালি যেন হ'ল। ক'তো কাৰো মাত নাই। তাতে দুপৰীয়া সময়খিনিত ওচৰ চুবুৰীয়া সকলো ভাতকেইটা খাই অলপ বিছনাত পৰে। এইখিনি সময় আৰু নিৰৱতাই বিৰাজ কৰে। মইহে দিনত শুবলৈ বাদ দিলো। দিনত শুলে ৰাতি টোপনি নাহে আৰু এইহেন ঘৰটোত অকলে ৰাতিটো উজাগৰে থাকিবলগীয়া হোৱাৰ সমান কষ্টকৰ কাম নাই। কি কৰিম কি নকৰিম ভাবি খন্তিখন উলিয়াই লৈ ফুলনিখনকে অলপ চাফা কৰো বুলি সোমালো। সেইসময়তে দুপৰীয়া ভাতখোৱা বাচন কেইটা ধুবলৈ অহা বনকৰা মানুহজনী পমিলাই মোক খন্ততিখনৰ সৈতে দেখি 'এই বুঢ়া বয়সত আপোনাক কিহে পাইছে! থকা দিনকেইটা ভালকৈ থাকক....' বুলি যিহে বকনি মেলিলে একেকোবে আহি শুৱনিকোঠা পালোহি। মানে এইও মোক তেনেকৈয়ে ভাবিবলৈ ল'লে। কথাবোৰ মূৰত পাক খাই মূৰটো কিবা আচন্দ্ৰাই কৰা যেন লাগিল। ইমান ডেকা তজবজীয়া মানুহটোক আজিকালি যে চবেই বয়স হৈছে বুলি খেঙখেঙাই থকা হ'ল। বয়স যেনিবা হ'লেই, সেইবুলিয়েই মই এতিয়া বিছনাত পৰি থাকিম নেকি!

খঙতে খন্তি চন্তি বাহিৰত পেলাই শুৱনি কোঠাৰ বিছনাখন পালোহি। বিছনাৰ মূৰৰ শিতানতে আমাৰ বিয়াৰ কেইদিনমান পিছতে ষ্টুডিঅ'ত গৈ তোলা ফটোখন বুকুতে সাৱতি বিছনাত পৰিলো। মিনতিলৈ আজি বৰকৈ মনত পৰিল। তাই যেন মোতকৈ আগতে গৈ বৰ ভাল কাম কৰিলে। অন্তত: এইবোৰ কথা শুনিব লগা নহ'ল। যদিও মই জানো সকলোৱে মোৰ ভালৰ কাৰণে কয়। অকলশৰীয়া মানুহ কিবা এটা হৈ বিছনাত পৰি থাকিলে কি হ'ব। কিন্তু মোৰ যে নিজকে তেনেদৰে ভাবিবলৈ মন নাযায়। পৰালৈকে অন্তত নিজৰ কামকেইটা নিজে কৰি থাকিবলৈ মন যায়। মন যায় ওলাই গৈ লগৰবোৰৰ লগত ক্ষন্তেক মনৰ কথা পাতিবলৈ। নিজকে বুঢ়াৰ দৰে ভাবি লোকৰ পুতৌৰ পাত্ৰ হ'বলৈ একেবাৰে মন নাযায়। তাকেই যে বাকীবোৰে নুবুজে। আজি মিনতি তুমি কাষত থকা হ'লে সকলোবোৰ খুলি ক'লোহেঁতেন। তুমিটো মোক বুঢ়া বুঢ়া বুলি ধেমালিতেহে কৈছিলা, তুমি যে মোতকৈ সাতবছৰৰ সৰু আছিলা সেইকাৰণে। কিন্তু আজি মোক সকলোৱে সঁচাকৈয়ে কয় মোৰ বয়স হ'ল। মানে এতিয়া মই তোমাৰ ওচৰলৈ যাবলৈহে সাজু হ'ব লাগে অ মিনতি। বুঢ়া হ'বলৈ মন নাযায়, মৰিবলৈ মন নগ'লেও এতিয়া ভাবিছো সোনকালে ভগৱানে তোমাৰ ওচৰলৈ লৈ যাওক। তুমি য'তেই আছা তালৈকে মইও গৈ আকৌ এবাৰ দুয়ো একেলগে থাকিম। মনৰ কথাবোৰ পাতিম। 

ভাবি থকা কথাবোৰ যে মোৰ কেতিয়া ডাঙৰ ডাঙৰ শব্দৰে বাহিৰলৈ ওলাই আহিল গমেই নাপাও। অকলে অকলে কথা পাতি থকা দেখি চাগে পমিলাই ভয় খাই ল'ৰাক জনালে নেকি। সিও ভয় খাই মোক ফোন কৰি সুধিলে 'দেউতা তুমি ঠিকে আছাতো, চুগাৰৰ দৰৱ খাই আছানে। মই মহেনক পঠিয়াইছো প্ৰেছাৰটো জোখাবলৈ.. ' আৰু কি কি সুধি আছিল শুনিবলৈ মোৰ মন নগ'ল। ফোনটো কাটি দি আমাৰ ফটোখন পুনৰ বুকুৰ মাজত লৈ শুই পৰিলো। 

কাষত এইয়া মিনতি, মোৰ মূৰৰ শিতানতে বহিছে। মোৰ মূৰটো আলফুলকৈ তেওঁৰ কোলাত লৈ পিহি দিছে আৰু কৈছে 'তুমি বুঢ়া হোৱা নাই অ'। অকলে থাকা কাৰণেহে মানুহবোৰে অলপ বেছিকৈ ভয় কৰে। তুমি থাকা নিজৰ মনৰ মতে। ল'ৰাৰ কথা নুশুনাকৈ নাথাকিবা। সকলোৱে বিচাৰে তুমি ভালে থকাতো ...' কথাখিনি কৈয়ে মিনতি হঠৎ নোহোৱা হৈ যোৱাত মই ধৰফৰাই উঠি বহি পৰিলোঁ। চাৰিওফালে চাই দেখোঁ কোনো নাই। আচলতে এটা আলফুলিয়া সপোন আহিহে মোৰ চকুত দোলা দিছিলহি।