Disorder of Written Expression

সেইদনা ইন্টাৰেনটত কিবা খুচৰি ফুৰোত আৰ্টিকল এটা চকুত পৰিল য’ত Disorder of Written Expression ৰ বিষয়ে বৰ্ণনা কৰা আছিল।

আমি কেতয়াবা কিছুমান সৰু সৰু ল’ৰা-ছোৱালীৰ ক্ষেত্ৰত দেখিবলৈ পাওঁ যে সিহঁতে লিখিবলৈ খুব এলাহ কৰে অথবা লিখোত বহুত সময় লয়। ধৰক সৰু কিবা এটা লিখিবলৈ দিলে আন ছাত্ৰ-ছাত্ৰীয়ে যদি সম্পূৰ্ণকৈ লিখোতে দহ মিনিট সময় লয় সিহঁতে আধা ঘন্টা সময়ো ল’ব পাৰে। কেতিয়াবা হয়তো নিলিখিবও পাৰে। কেতিয়াবা কিবা-কিবি অজুহাত দেখোৱাই আধাতে শেষ কৰি গা এৰা দিয়ে। এনেকুৱা কিয় কৰে তেঁওলোকে? বানান ভুল হোৱাৰ ভয়তনে, আখৰ বেয়া হোৱাৰ আশংকাত।

Disorder of Written Expression কি?

কিছুমান ল’ৰা-ছোৱালীৰ ক্ষেত্ৰত দেখা যায় যে সিঁহতে মৌখিক ভাৱে যিমান ভালকৈ উত্তৰ এটা দিব পাৰে কিন্তু লিখাত সিমান পাৰদৰ্শিতা দেখুৱাব নোৱাৰে। যিকোনো প্ৰকাৰে লিখা কামটোৰ পৰা গা এৰা দিব বিচাৰে। এই লিখাৰ ক্ষেত্ৰত দিয়া বিসংগিতকে Disorder of Written Expression বা Dysgraphia বুলি কোৱা হয়। Disorder of Written Expression বা dysgraphia শব্দেকইটা যদিও আমাৰ মাজত বহুলভাৱে প্ৰচিলত নহয়, কিন্তু ইয়াৰ লক্ষণসমূহ হ’লে একবাৰে নোহোৱাও নহয়। এইসমূহ কিছুমান সৰু সৰু ল'ৰা-ছোৱালীৰ মাজত দেখা পোৱা যায়। কিন্তু বয়স অনুযায়ী বেলেগ বেলেগ হ’ব পাৰে। বিশেষকৈ ছোৱালীতকৈ ল’ৰাৰ ক্ষেত্ৰত এনে লিখাৰ আঁসোৱাহ বেছিকৈ দেখিবলৈ পোৱা যায়।

Disorder of Written Expression ৰ লক্ষন সমূহ

• লিখোতে বহুত বানান ভুল হোৱা,
• দাৰি, কমা বহুৱাব নজনা,
• সৰু সৰু ব্যাকৰণ ভুল কৰা,
• বাক্য এটাৰ গাঠনি ভালকৈ কৰিব নোৱাৰা,
• হাতৰ আখৰ বেয়া,
• পেৰেগ্ৰাফ এটা ভালকৈ বনাব নজনা,
• আৰু কিছুমানৰ কাৰণে পেন বা পেঞ্চিলডাল ধৰাটোও টান হৈ পৰে,
• নিজৰ আখৰখিনি নিজেই পঢ়োতে অসুবিধা পোৱা,
• লিখাবোৰ বাৰে বাৰে মোহাৰি পেলোৱা, আৰু বহুতো

যদিও দেখাত এইটো এটা সাধাৰণ কথা, সময়ত ইয়াক গুৰুত্ব নিদিলে পিছলৈ সমস্যাৰ সৃষ্টি হ’ব পাৰে। এই ভুলবোৰ সাধাৰণতে শিশুৱে প্ৰথম আখৰ শিকিবলৈ আৰম্ভ কৰোতেই কৰা দেখা যায়। প্ৰথমতেই যদি এই ভুলবোৰ শুধৰোৱা নাযায় পিছলৈ পঢা-শুনা ক্ষেত্ৰখনত ইয়াৰ প্ৰভাৱ বেয়াকৈ পৰিব পাৰে। ডাঙৰ হোৱাৰ লগে লগে যেতিয়া পঢ়া-লিখাৰ বোজা  বাঢ়িব তেতিয়া তেঁওলোকে এইবোৰ কাৰণত লিখা কামটোক অৱহেলা কৰিব। আৰু যদি পিছলৈও এনেকুৱা ধৰণৰ ঘটনাই ঘটি থাকে তেঁওলোক হতাশাত ভুগিব পাৰে।

ইয়াৰ পৰা কেনেকৈ হাত সাৰিব?

এই লিখাটো পঢ়ি  বৰ বিশেষ চিন্তিত ন’হব কাৰণ এই বিসংগতি সমূহে দেখা দিয়া মানেই  Disorder of Written Expression নহয়। প্ৰথম কিবা এটা শিকোতে ভুল হোৱাটো স্বাভাৱিক। কিন্তু এই ভুলবোৰক গুৰুত্ব নিদিলেহে পিছত সৰু সৰু কথাই ডাঙৰ হ'ব।

ইয়াৰ আচল কাৰণ মনোবিজ্ঞানীসকলে উলিয়াব পৰা নাই যদিও শিকোতেই ভুলৈক শিকা বা অমনোযোগীতাৰ বাবে এনেকুৱা ঘটনা ঘটিব পাৰে বুলি ধাৰণা কৰিছে। যদি আপুনি আপোনাৰ শিশুটোৰ মাজত এনেকুৱা কিছুমান আঁসোৱাহ দেখা পাইছে, তেতিয়া দেৰি নকৰি সজাগ হঁওক। যদি আপুনি শিশুটোৰ ভুলখিনি প্ৰথমৰপৰাই শুধৰাই যায়, তেতিয়া শিশুটোৱে নিজৰ ভুলখিনি ধৰা পেলাব পাৰিব‌। আপুনি নিজেই কথাখিনি লক্ষ্য কৰি বিদ্যালয়টো যাতে কথাটোৰ ওপৰত অলপ গুৰুত্ব দিয়ে, সেইটো জনাবলৈ নাপাহৰিব।

কোনটো আখৰ লিখিলে শিশুটোৱে ভুল কৰে বা টান পায় সেইটো মন কৰি তাক বাৰে বাৰে লিখিবলৈ লগাওঁক। আন অভিভাৱকৰ লগত আলোচনা কৰক, তেঁওলোকেও সমাধান দিব পাৰে। কিন্তু এইবোৰ কথাত গুৰুত্ব নিদিয়াকৈ নাথাকিব ন'হলে Disorder of Written Expression দৰে  সমস্যাৰ সৃষ্টি হ'ব পাৰে।

ডিমেনচিয়া (Dementia) আৰু ব্যক্তিগত অভিজ্ঞতা

মানুহজনে লাহে লাহে কথাবোৰ বেছিকৈয়ে পাহৰিবলৈ ধৰিলে। প্ৰথমতে কাৰোবাৰ নামটো, তাৰপিছত বাৰ, তাৰপিছত তাৰিখ এনেদৰে তেওঁৰ জীৱনত নতুনকৈ ঘটিবলৈ ধৰা ঘটনা বোৰো পাহৰি যাবলৈ লৈছে। কেতিয়াবা এনেকুৱাও হয় নিজেই ধুনীয়াকৈ সজাই পৰাই লোৱা ঘৰখনকো লোকৰ ঘৰ বুলি ভাবি ওলাই যাব বিচাৰে। ঘৰৰ মানুহেও কি হৈছে ধৰিব পৰা নাই সেয়ে ডাক্তৰৰ ওচৰলৈ লৈ গৈ গম পালে যে মানুহজন ডিমেনচিয়া বুলি ৰোগ এটাত আক্ৰান্ত। ডাক্তৰৰ মতে এই ৰোগটো সম্পূৰ্ণকৈ ভাল কৰিব নোৱাৰিলেও বেছিকৈ আক্ৰান্ত হোৱাৰ পৰা ৰোগীজনক ৰক্ষা কৰিব পাৰি। ইয়াৰ কাৰণে ঘৰখনৰ লগতে বাকী মানুহৰো সহায় সহযোগিতাৰ খুবেই বেছি। ডাক্তৰী ঔষধতকৈও বেছি প্ৰয়োজন মানুহজনক সংগৰ।

সেই মানুহজনৰ পাহৰা বেমাৰটোক বহুতে বেলেগ বেলেগ ধৰণে কোৱাও কাণত পৰিছিল। কিছুমানে তেওঁক এনেকুৱাকৈ ব্যৱহাৰ কৰিছিল বা কিছুমানে এতিয়াও কৰে যেন তেওঁ আৰু একো কথাই গম নাপায়, সকলোবোৰ পাহৰিলে। কথা এটা ক'লেও যেন ভুলকৈহে ক'ব। এইখিনিতে এটা সুখবৰ দিঁও যে মানুহজনে এতিয়া সুস্থ। কথাবোৰ আগৰদৰে পাহৰি নাযাই, দুই এটা পাহৰি গ'লেও কোনোবাই শুধৰাই দিলে মনত পেলাব পাৰে। কিন্তু সমস্যাটো হ'ল আজিকালি তেওঁ আগতকৈ খুব কম কথা কয় কিয়নো তেওঁৰ মনত চাগে সোমাই গৈছে যদি তেওঁ কিবা ভুলকৈ কৈ দিয়ে। এইবোৰৰ প্ৰধান কাৰণ আমাৰ সমাজৰ এচাম মানুহ যিয়ে তেওঁৰ ওচৰতে বাৰে বাৰে ভুলকৈ কৈছে বুলি প্ৰতিপন্ন কৰিবলৈ বিচৰাটো। তেনে চামৰপৰা ডিমেনচিয়া বুলিয়েই নহয় যিকোনো ৰোগীকে আঁতৰাই ৰখাটো খুবেই প্ৰয়োজন। লগতে আন মানুহবোৰো সচেতন হোৱাটো দৰকাৰ। এটা কথা মনত ৰখা দৰকাৰ যে ৰোগীজনেহে পাহৰিছে আপুনিটো পাহৰা নাই, তেনে ক্ষেত্ৰত তেওঁক ইতিকিং অথবা তাচ্ছিল্য কৰা সলনি ভালদৰে শিকাই নিদিয়ে কিয়।

ডাক্তৰক দেখুৱাই যেতিয়া গম পালে যে তেওঁৰ কথাবিলাক পাহৰাৰ কাৰণ হ'ল ডিমেনচিয়া। ডাক্তৰে যদিও দৰৱ দিলে লগতে ক'লে যে এক ছেকেণ্ডৰ কাৰণেও মানুহজনক অকলশৰীয়া অনুভৱ কৰিবলৈ নিদিব আৰু যিমান পাৰে তেওঁৰ লগত কথা পাতক, বেলেগ কামত ব্যস্ত কৰাই ৰাখক। তেতিয়াৰ পৰা:

• তেওঁলোকে মানুহজনক কেতিয়াও অকলশৰে নাৰাখে, লগত কোনোবা নহয় কোনোবা এজন থাকেই।
• তেওঁৰ ভাল লগা পুৰণা কথাসমূহ উলিয়াই যাতে ব্যক্তিজনে কথা পাতিবলৈ এটা বিষয় পায়।
• তেওঁক আধা ঘণ্টা এক ঘণ্টাৰ কাৰণেই হ'লেও ডায়েৰী লিখিবলৈ দিয়ে অথবা খেলৰ দৰে সৰু সুৰা অংক কৰিবলৈ দিয়ে। যিবোৰ প্ৰাথমিক বিদ্যালয়ৰ প্ৰথমতেই শিকোৱা হয়। মুঠতে যিমান পাৰি তেওঁক ব্যস্ত কৰি ৰাখে।
• তেওঁৰ লগত কথা পাতি পাতি যিমান পাৰে একেবাৰে সহজ কিছুমান প্ৰশ্ন সোধে যেনে আজিৰ তাৰিখ, বাৰ ইত্যাদি। যদি তেওঁ নোৱাৰে মৰমৰে শুধৰাই দিয়ে।
• তেওঁ পাহৰি গ'লে তেওঁক আশ্বাস দিয়ে যে সৰু সৰু কথা সকলোৱে পাহৰে এইটো একো ডাঙৰ কথা নহয়।
• এইবোৰৰ কাৰণে আটাইতকৈ প্ৰয়োজনীয় কথাটো হ'ল মৰম, ধৈৰ্য আৰু গুৰুত্ব।

এনেদৰে তেওঁৰ লগত কৰোতে কৰোতে তেওঁ লাহে লাহে সুস্থ হৈ উঠিছে। আজিকালি পাহৰাটো কমিছে সৰু সুৰা দুই এটা ভুল কৰিলেও আগৰদৰে নহয়।এইবোৰৰ লগতে খাদ্যটোও বহুত নিৰ্ভৰ কৰে। সময়মতে যাতে তেওঁ আহাৰ গ্ৰহণ কৰে তাৰ ওপৰতো চকু দিয়া উচিত। এনেক্ষেত্ৰত ঘৰৰ মানুহৰ লগতে কাষে বাৰে থকা সমূহ মানুহ তেওঁৰ লগত সজাগ হোৱাটো খুবেই প্ৰয়োজন।

ডিমেনচিয়াৰ লক্ষণসমূহ ব্যক্তি অনুযায়ী বেলেগ বেলেগ, ইয়াৰ প্ৰকাৰো বেলেগ বেলেগ হয় আৰু বেমাৰবিধনো কিয় হয়,এইবিষয়ে কোনো ডাক্তৰক সুধিলে ভালকৈ বুজাই দিব পাৰিব। অথবা আপুনি নিজেও ইণ্টাৰনেটত পঢ়ি অলপ আইডিয়া কৰিব পাৰিব। কেৱল এইটো জানক যে এই ডিমেনচিয়া ৰোগটো আজিকালি প্ৰায় কমন হৈ উঠিছে। বয়সৰ লগে লগে এইবিধ ৰোগে দেখা দিয়ে। সাধাৰণতে ৬৫বছৰৰ পিছত এই ৰোগে দেখা দিয়ে যদিও কিছু কিছু ক্ষেত্ৰত ৪০/৫০বছৰ বয়সতো ডিমেনচিয়া হ'ব পাৰে। পৃথিৱীত প্ৰায় ৪৭.৫ মিলিয়ন এই ৰোগত আক্ৰান্ত ব্যক্তি আছে।

আমিবোৰ বেছি আৱেগিক নে আমাৰ সহনশীলতাৰ অভাৱ!

আমি বেছি আৱেগিক নে আমাৰ সহনশীলতাৰ অভাৱ! বাৰে বাৰে এই প্ৰশ্নটোৱে মনটো জোকাৰি যায়। কেৱল মইয়ে নহয় আৰু বহুতেও চাগে নিজকে এবাৰৰ কাৰণে সুধিবলৈ বাধ্য হয় এই কথাটো। আজিকালি যেতিয়াই ফেচবুকটো খোলো তেতিয়াই এনেকুৱা লাগে মই যেন ফেচবুকৰ সলনি বেলেগ ক'ৰবাতহে সোমালো।

আগতে টিভিৰ নিউজ চেনেলকেইটাৰ টক শ্ব'ত অথবা টিভিত লাইভ কৰি থাকিলে পাৰ্লিয়ামেণ্টতহে দেখিছিলো ইমান তৰ্ক বিতৰ্ক। আজিকালি আৰু এটা মাধ্যম বাঢ়িল সেইটো হ'ল ছচিয়েল মিডিয়া। বিশেষকৈ ফেচবুক‌। নিঃসন্দেহে ফেচবুকে বহুত ধৰণে বহুতক সহায় কৰিছে, অথবা নিজৰ ভাৱ প্ৰকাশ কৰিবলৈ এখন মজিয়া দিছে। সংযোগ হেৰাই যোৱা মানুহ সমূহৰ মাজত আকৌ যোগাযোগ স্থাপন কৰিছে (ফেচবুকৰ উদ্দেশ্যই সেইটো আছিল।)

কিন্তু আজিকালি ফেচবুকত মানুহে এনেকুৱা এখন মজিয়া বনাই লৈছে য'ত কাৰোবাৰ ব্যক্তিগত জীৱনক লৈ হেতালি খেলিবলৈ সংকোচ নকৰে। পাহৰি কিয় যায় যে ফেচবুকখন এখন 'ডিজিটেল চ'চাইটি'। আপুনি কি কৰে , কি কয় বাকী হাজাৰজনে দেখি আছে। ঠিক আপোনাৰ গাঁৱত বা চহৰত আপোনাক দেখাৰ দৰে। পাহৰি নাযাব কোনোবাই কৈ থৈ গৈছিল 'আপোনাৰ ব্যৱহাৰেই আপোনাৰ পৰিচয়।' ঠিক তেনেদৰে ফেচবুকত আপোনাৰ মন্তব্যই আপোনাৰ পৰিচয়।

কথাতে কয় 'হস্তীৰো পিছলে পাৱ, সজ্বনৰো বুৰে নাৱ' তেনেক্ষেত্ৰত কাৰোবাৰ জিভা পিছল খাই কিবা এটা ওলোৱাটো একো ডাঙৰ কথা নহয়। কিন্তু সেই কথাটোকে কিছুমান মানুহে ইমান ডাঙৰ কৰি পেলাই যে তেওঁৰ ব্যক্তিগত জীৱনক সামৰিও কথা ক'বলৈ নাপাহৰে। তেওঁৰ গুৰি গোষ্ঠীয়ে উঘালি আনি গোটেই সমাজৰ আগত পাত পাত কৰিলেহে শান্তি পায়। কিছুমান এনেকুৱা কমেণ্টো চকুত পৰে যিখিনি দেখি সেই কমেণ্ট কৰা মানুহজনৰ প্ৰফাইলটো নাচালেও গম পোৱা যায় তেওঁৰ মানসিকতা কেনেকুৱা হ'ব পাৰে।

এইবোৰ দেখিলে শুনিলে এনেকুৱা লাগে আমি মানুহবোৰ ক'লৈ গৈ আছো। এখন শিক্ষীত সমাজত বাস কৰি এনেকুৱা কিছুমান নিকৃষ্ট ভাষা ব্যৱহাৰ কৰি আমি কি বুজাব বিচাৰো। কেতিয়াবা এনেকুৱাওটো হ'ব পাৰে মানুহজনে/গৰাকীয়ে ক'লে কিবা এটা আপুনি বুজিলে কিবা এটা। যদি তেওঁ ন'কবলগীয়া কথাই কৈছিল তেন্তে তেওঁৰ লগত ভালদৰে আলোচনা কৰি বুজাই নিদিলে কিয়? এটা কথা সদায় মনত ৰখা উচিত সমালোচনা আৰু বিতৰ্ক একেই নহয়। সমালোচনা যদি সুস্থ হয়, ই বহুতৰ জীৱনত ধনাত্মক প্ৰভাৱ পেলায়। কিন্তু আজিকালি হিতে বিপৰীতহে হোৱা দেখা যায়। সমালোচনাৰ নামতে যিহকে তিহকে কৈ নিজৰ লগতে আনৰো প্ৰতিচ্ছবিখন কিয় বেয়া কৰে।

এই ঘটনাৰ প্ৰয়োভৰ দিনে দিনে বাঢ়ি গৈছে। আজি যদি কোনোবা এজনৰ ফটো বা ষ্টেটাচত আক্ৰমণ কৰিলে কাইলৈ আকৌ আন এজনৰ। এইবোৰ দেখি-শুনি কেতিয়াবা এনেকুৱা লাগে যে কোনোবাই কাৰোবাৰ লগত প্ৰতিশোধ লোৱাৰ মাধ্যম হিচাপেহে ফেচবুকক লৈছে। এইবোৰৰ জৰিয়তে তেঁওলোকে কি বুজাবলৈ যায় তেঁওলোক একোজন বিজ্ঞ নে তেঁওলোক লগাতকৈ বেছি আৱেগ। নে কোনোবাখিনিত  আমাৰ সহনশীলতাৰ অভাৱ ঘটিছে। এখন সুস্থ সমাজত বাস কৰি কথাবোৰো সুস্থভাৱে ভাবো আহকচোন। তেতিয়াই আমি আকৌ আমাক আমাৰ মাজত ঘূৰাই পাম।