আমিবোৰ বেছি আৱেগিক নে আমাৰ সহনশীলতাৰ অভাৱ!

আমি বেছি আৱেগিক নে আমাৰ সহনশীলতাৰ অভাৱ! বাৰে বাৰে এই প্ৰশ্নটোৱে মনটো জোকাৰি যায়। কেৱল মইয়ে নহয় আৰু বহুতেও চাগে নিজকে এবাৰৰ কাৰণে সুধিবলৈ বাধ্য হয় এই কথাটো। আজিকালি যেতিয়াই ফেচবুকটো খোলো তেতিয়াই এনেকুৱা লাগে মই যেন ফেচবুকৰ সলনি বেলেগ ক'ৰবাতহে সোমালো।

আগতে টিভিৰ নিউজ চেনেলকেইটাৰ টক শ্ব'ত অথবা টিভিত লাইভ কৰি থাকিলে পাৰ্লিয়ামেণ্টতহে দেখিছিলো ইমান তৰ্ক বিতৰ্ক। আজিকালি আৰু এটা মাধ্যম বাঢ়িল সেইটো হ'ল ছচিয়েল মিডিয়া। বিশেষকৈ ফেচবুক‌। নিঃসন্দেহে ফেচবুকে বহুত ধৰণে বহুতক সহায় কৰিছে, অথবা নিজৰ ভাৱ প্ৰকাশ কৰিবলৈ এখন মজিয়া দিছে। সংযোগ হেৰাই যোৱা মানুহ সমূহৰ মাজত আকৌ যোগাযোগ স্থাপন কৰিছে (ফেচবুকৰ উদ্দেশ্যই সেইটো আছিল।)

কিন্তু আজিকালি ফেচবুকত মানুহে এনেকুৱা এখন মজিয়া বনাই লৈছে য'ত কাৰোবাৰ ব্যক্তিগত জীৱনক লৈ হেতালি খেলিবলৈ সংকোচ নকৰে। পাহৰি কিয় যায় যে ফেচবুকখন এখন 'ডিজিটেল চ'চাইটি'। আপুনি কি কৰে , কি কয় বাকী হাজাৰজনে দেখি আছে। ঠিক আপোনাৰ গাঁৱত বা চহৰত আপোনাক দেখাৰ দৰে। পাহৰি নাযাব কোনোবাই কৈ থৈ গৈছিল 'আপোনাৰ ব্যৱহাৰেই আপোনাৰ পৰিচয়।' ঠিক তেনেদৰে ফেচবুকত আপোনাৰ মন্তব্যই আপোনাৰ পৰিচয়।

কথাতে কয় 'হস্তীৰো পিছলে পাৱ, সজ্বনৰো বুৰে নাৱ' তেনেক্ষেত্ৰত কাৰোবাৰ জিভা পিছল খাই কিবা এটা ওলোৱাটো একো ডাঙৰ কথা নহয়। কিন্তু সেই কথাটোকে কিছুমান মানুহে ইমান ডাঙৰ কৰি পেলাই যে তেওঁৰ ব্যক্তিগত জীৱনক সামৰিও কথা ক'বলৈ নাপাহৰে। তেওঁৰ গুৰি গোষ্ঠীয়ে উঘালি আনি গোটেই সমাজৰ আগত পাত পাত কৰিলেহে শান্তি পায়। কিছুমান এনেকুৱা কমেণ্টো চকুত পৰে যিখিনি দেখি সেই কমেণ্ট কৰা মানুহজনৰ প্ৰফাইলটো নাচালেও গম পোৱা যায় তেওঁৰ মানসিকতা কেনেকুৱা হ'ব পাৰে।

এইবোৰ দেখিলে শুনিলে এনেকুৱা লাগে আমি মানুহবোৰ ক'লৈ গৈ আছো। এখন শিক্ষীত সমাজত বাস কৰি এনেকুৱা কিছুমান নিকৃষ্ট ভাষা ব্যৱহাৰ কৰি আমি কি বুজাব বিচাৰো। কেতিয়াবা এনেকুৱাওটো হ'ব পাৰে মানুহজনে/গৰাকীয়ে ক'লে কিবা এটা আপুনি বুজিলে কিবা এটা। যদি তেওঁ ন'কবলগীয়া কথাই কৈছিল তেন্তে তেওঁৰ লগত ভালদৰে আলোচনা কৰি বুজাই নিদিলে কিয়? এটা কথা সদায় মনত ৰখা উচিত সমালোচনা আৰু বিতৰ্ক একেই নহয়। সমালোচনা যদি সুস্থ হয়, ই বহুতৰ জীৱনত ধনাত্মক প্ৰভাৱ পেলায়। কিন্তু আজিকালি হিতে বিপৰীতহে হোৱা দেখা যায়। সমালোচনাৰ নামতে যিহকে তিহকে কৈ নিজৰ লগতে আনৰো প্ৰতিচ্ছবিখন কিয় বেয়া কৰে।

এই ঘটনাৰ প্ৰয়োভৰ দিনে দিনে বাঢ়ি গৈছে। আজি যদি কোনোবা এজনৰ ফটো বা ষ্টেটাচত আক্ৰমণ কৰিলে কাইলৈ আকৌ আন এজনৰ। এইবোৰ দেখি-শুনি কেতিয়াবা এনেকুৱা লাগে যে কোনোবাই কাৰোবাৰ লগত প্ৰতিশোধ লোৱাৰ মাধ্যম হিচাপেহে ফেচবুকক লৈছে। এইবোৰৰ জৰিয়তে তেঁওলোকে কি বুজাবলৈ যায় তেঁওলোক একোজন বিজ্ঞ নে তেঁওলোক লগাতকৈ বেছি আৱেগ। নে কোনোবাখিনিত  আমাৰ সহনশীলতাৰ অভাৱ ঘটিছে। এখন সুস্থ সমাজত বাস কৰি কথাবোৰো সুস্থভাৱে ভাবো আহকচোন। তেতিয়াই আমি আকৌ আমাক আমাৰ মাজত ঘূৰাই পাম।