দেওলগা গছ

কাষৰ সুসজ্জিত ঘৰদুটাক ঘেৰি ৰখা ওখ ওখ দেৱাল দুখনৰ মাজত থকা অকমানি খেৰী ঘৰটো মানুুহৰ ভালকৈ চকুত নপৰে। নপৰিবৰে কথা, সেই ওখ ঘৰ দুটাৰ উপৰিও ঘৰটোৰ আগফালে প্ৰকাণ্ড এজোপা জামুগছ। দেওলগা গছ বোলে সেইজোপা। লাহে লাহে জহিবলৈ ধৰা ঘৰটোৰ চাৰিওফালে বনৰীয়া গছ লতিকা গজি একেবাৰে হাবিৰ দৰে হৈ গৈছে। মাজে মাজে ঘৰটোৰ পৰা মানুহ এজনী ওলাই দৌৰ মাৰে পিছে পিছে ছোৱালী এজনী গৈ ঘূৰাই লৈ আনে। এইটো নৈমিত্তিক ঘটি থকা ঘটনা। সন্ধ্যালগাৰ পিছত ল'ৰা এটা আহে কান্ধতে মোনা এখন পেলাই।

প্ৰকাণ্ড জামুজোপা ক'ৰ কেতিয়া কোনে ৰুলে কাৰোৰে মনত নাই আনকি মাকণৰ শহুৰেকেও এইটো উত্তৰ দিব পৰা নাছিল। কিন্তু দেখাতে গম পাই এইজোপা যে বহুবছৰ পুৰণি গছ। মাকণ এইখন ঘৰলৈ বোৱাৰী হৈ অহাৰ পিছত জামুজোপাৰ তলখন দেখি খং উঠি গৈছিল। জামু, পাত গেলি ইমান লেতেৰা হৈ থাকে জামুজোপাৰ তলখন। অৱশ্যে মাইকী মানুহ নোহোৱা ঘৰ ক'তনো আৰু ইমান চাফা হ'ব।

মাকণৰ বেয়া লাগে লেতেৰা হৈ থাকিলে কিয়নো বাটৰুৱাবিলাক আহি গৰমত গছজোপাৰ তলতে জিৰণি লয়। সৰু ল'ৰা-ছোৱালীবিলাকে জামু খাবলৈ আহি তলতে বহি লৈ মেল মাৰে। জামু নলগা দিনতো গছজোপাৰ আহৰি নাই। গৰু-ছাগলী, মানুহ সকলোৱে আহি ছাঁ লয়। জেওৰাখনৰ ভিতৰত মানুহ আৰু বাহিৰত গৰু-ছাগলী। তাই অহাৰ আগলৈকে সকলো জেওৰাখনৰ সিটো পাৰতে ৰৈছিল। কিন্তু মাকণৰ ভাল নালাগে তেনেকৈ মানুহবিলাকক ৰ'বলৈ দিবলৈ। যিহেতুকে চোতালখনো ডাঙৰ সেয়ে গিৰিয়েকৰ হতোৱাই বাঁহ দুডালমানেৰে মানুহ বহিব পৰাকৈ জামুজোপাৰ তলতে চাংখন সাজি দিয়ালে। লগতে তাঁতশালখনো বহাই ল'লে। যিয়ে মন যায় আহি এখন্তেক বহে সময় থকাসকলে দুআষাৰমান কথাও পাতে। মাকণৰ কাম দেখি শহুৰেকে ভালেই পালে অন্তত: তেওঁৰ ডেকাকালৰ বীৰত্বৰ কাহিনী মানে মাকণহঁতৰ ভাষাত সাধুকথা বাটৰুৱাকো শুনাব পাৰিব।

কেতিয়াবা মাকণে গিৰিয়েক মেহেঙা পিয়ন মানে মহিমক অবিশ্বাসৰ সুৰত সোধে দেউতাকৰ সঁচাকৈয়ে ইমান সাহস আছিল নেকি। মেহেঙাই মেহেঙা-মেহেঙি কৰি কৈ থৈছিল 'আগতে ইমান সাহস আছিল যদিও সিহঁতে সেই সাহ কাহানিও দেখা পোৱা নাছিল।' গিৰিয়েকৰপৰা কথাখিনি শুনাৰ পিছত শহুৰেকে কাহিনী আৰম্ভ কৰিলেই মাকণৰ মুখেদি মিচিকিয়া হাঁহি এটা ওলাই যায়।তথাপিও তাই কাহিনীবোৰ বৰ মনোযোগৰে শুনে। মেহেঙাৰ আচলতে নাম আছিল মহিম। কিন্তু তাৰ নামটো মেহেঙালৈ কেনেকৈ কেতিয়া পৰিৱৰ্তন হ'ল সিও নাজানে।

গিৰিয়েক আৰু ল'ৰা-ছোৱালী দুটা স্কুললৈ ওলাই যোৱাৰ পিছত মাকণৰ বৰ বিশেষ কাম নাথাকে। সেয়ে ঘৰৰ কামবিলাক কৰি মাকণ তাঁতত বহে আৰু ওচৰতে শহুৰেক লগত বহি থাকে। এনেকৈ বহিবলৈ পালে শহুৰেকে আৰু সুবিধা পায় তেওঁৰ কাহিনী শুনাবলৈ। কোনোবা বাটৰুৱা আহিলে তাই ভালেই পাই অলপ সময় দেউতাকৰ লগত কথাৰ জুটি ল'বলৈ দি তাই পানী অনাৰ চলেৰে ভিতৰ পাইগৈ।

শহুৰেকৰ একেবোৰ কথা শুনি আমনি পাইছিল যদিও শহুৰেকৰ অনুপস্থিতিয়ে এতিয়া ঘৰখন শেষ কৰিলে। যদিও শহুৰেকে কোৱাৰ দৰে তেওঁৰ সাহস দেখা নাছিল, কিন্তু পুতেক মেহেঙাই অত্যন্ত ভয় কৰিছিল দেউতাকক। দেউতাকক সমীহ কৰি চলা পুতেকৰ আচল ৰূপ তেওঁৰ মৃত্যুৰ পিছতহে ওলাইছিল। শহুৰেক জীয়াই থকা হ'লে চাগে আজিও জামুগছৰ তলত বাটৰুৱাৰ ভিৰ লাগিলহেঁতেন। কিন্তু কেনেকৈ কাহিনী বিলাকে ওলোটা খৰ মাৰিলে কোনোৱে গমেই নাপালে। তাইৰ কি ভুল আছিল আৰু গিৰিয়েকে কি ভুল কৰিলে ভাবিলে আচৰিত লাগে!

সাজি সাজি ফু মাৰি ভাত খাব পৰা কৰি থোৱা জামুগছৰ তলখিনিত আজি কেইবামাহো হ'ল বাঢ়নিৰ আচোৰ নপৰা। আজিকালি তলছোৱা গছৰ পাতে, গেলা জামুৰে, চৰাই-চিৰিকতিৰ গুৱে ভৰ্ত্তি হৈ থাকে। গৰু-ছাগলীৰ অবাধ বিচৰণ হ'বলৈ ধৰিছে চোতালখনত। পুৰণা ঘৰটোৰ আগফালে নতুনকৈ পকাৰে ঘৰ এটা সাজিবলৈ লৈছিল মেহেঙাই। কিন্তু ফাউণ্ডেচনলৈকে উঠাৰ পিছত সেইটো তেনেকৈয়ে পৰি থাকিল। এতিয়া বনৰীয়া গছ-লতাৰ ঘৰ হৈছে। জপনাৰ ওচৰৰপৰা ভালকৈ যদি লক্ষ্য নকৰে সেই জেগাখিনিত মানুহ থকা ঘৰ এখন আছে বুলি গম নাপায়। বৰষুণৰ পানী পৰি সেউজীয়া হৈ আহিবলৈ ধৰা সৌডাল বাঢ়নী লাং খাই পৰি আছে পিৰালিতে আৰু কাষতে আউল বাউল চুলিৰে মাকণ। আগৰ মাকণ আৰু এতিয়াৰ মাকণৰ মাজত আকাশ-পাতাল পাৰ্থক্য‌।

দেউতাক ঢুকোৱাৰ পিছৰেপৰা মেহেঙাৰ সন্ধিয়াৰ পিছত এটুপি নিগিলিলে তাৰ গা শাত নপৰা হ'ল। আগতে তামোলখন খালেও বেয়া পোৱা মানুহটোৱে লগ ল'বলৈ ল'লে জুৱাৰী-মদাহীৰ। স্কুলৰ পিয়নৰ চাকৰিৰে ঘৰ সাজিবলৈ ৰখা সাঁচতীয়া ধনখিনি জুৱাৰ নামত উৰুৱালে। স্কুলৰপৰা নটিচ জাৰি কৰিছে চাকৰিত অনিয়মীয়া হোৱাৰ কাৰণে। এদিন প্ৰধান শিক্ষক মেহেঙাক ঘৰ পালেহি। মেহেঙাক ঘৰতে পাই বুজাই থৈও গ'ল কিন্তু লাভ ন'হল। লাহে লাহে ঘৰ গুচি সেইখন বাঁহতললৈ পৰিৱৰ্তন হ'ল। আগৰ বাটৰুৱাসকল বহাৰ জেগাকণ মেহেঙাৰ জুৱাস্থলীলৈ পৰিণত হ'ল। নিজৰ চকুৰ আগত ঘটি থকা ঘটনাবোৰ দেখি মাকণে কি কৰিব একো উপায় ভাবি নাপালে। কাণৰ কাষতেই নিজৰ ঘৰখনৰ ধ্বংসৰ কোলাহল শুনিবলৈ পালে। ল'ৰা-ছোৱালীকেইটা ডাঙৰ হৈ আহিছে, দেউতাকৰ এই গতি হ'লে সিহঁতক মানুহ কেনেকৈ কৰিব।

মেহেঙা পিয়নে পিয়নৰ চাকৰিলৈ যোৱা বাদ দি জামুতলতে জুৱা-মদৰ আদ্দা পাতিলে। জুৱাৰী, ভঙুৱাৰ বাদে বেলেগ বাটৰুৱা আহি বাঁহৰ চাঙত বহিবলৈ এৰিলে। বৰ বেছি ভাগৰ লাগিলে জেওৰাৰ সিটো পাৰেই গছৰ ছাঁ লয়, কিন্তু জুৱাৰীৰ মুখৰপৰা যিকেইটা শব্দ আখৈ ফুটা দি ফুটে মানুহবোৰে লাজেই পায় ৰ'বলৈ।

কাণিমুণি বেলিকা মাকণে হাতলেম্পটো জলাবলৈ গৈ দেখিলে তলিতে অকণমান কেৰাছিন তেল লাগি আছে। সেইকণেদি ফিটাডাল তিয়াবও নোৱাৰে। কেইবামাহো বিল নিদিয়াৰ কাৰণে সেইদিনা ইলেকট্ৰিচিটিৰ মানুহ আহি লাইটোও কাটি দিলে। ইফালে পোৱালিকেইটাই পেটৰ ভোকতে কৰা থেনথেননিয়ে তাইৰ মূৰটো খাইছে। আবেলিতে দুয়োটা ল'ৰা-ছোৱালীয়ে খুচুৰাপইচা গোটাই ৰখা টেকেলি দুটা ভাঙিলে। ডাঙৰ ল'ৰাটোৰ টেকেলিত বোলে দুটকা এটা বেছি ওলাল। সেয়ে ছোৱালীজনীয়ে মাকক লাগি আছে দুটকা এটা দিবলৈ। মাকে ক'ৰপৰা দিয়ে, জুৱাৰী দেউতাকৰপৰা আজিকালি এটকা এটাও পৰি নাথাকে। আগতে দৰমহা যিকেইটকা পাই তাৰে অলপ মাকণক দিয়ে ঘৰ চলাবলৈ। সেই পইচাৰে চেকিমেলি নিজেই ৰাখে কেতিয়াবা দৰকাৰ হয় বুলি। কিন্তু মানুহটো বেয়া হোৱাৰ পৰা সেইখিনিও নোপোৱা হ'ল। সেইদিনা তাইৰ সাঁচতীয়া টকাকেইটা দেখি তাৰ চকুত টোপনি নোহোৱা হ'ল। টানি-আজুৰি দকা হকা দি লৈ গৈ জুৱা খেলিলে। জুৱাত হাৰি আহি মাকণৰ পিঠিত ঔ তুলিলেহি‌। এতিয়া ছোৱালীজনীক ক'ৰপৰা দিয়ে দুটকা।

বাপেকৰ এই অৱস্থা হোৱাৰে পৰা সিহঁতে নতুন বস্তুৰ মুখ নেদেখাই হ'ল। ছোৱালীজনীক বুজাব নোৱাৰি মাক মাকণে ঢেকীঘৰৰ খুটা এটাতে সাঁচি থোৱা পইচাকে দিব বুলি তাইক নিচুকাই থ'লে। সেই খুটাৰ পইচাকেইটা আকৌ তাইৰ শহুৰেকে গাঁৱৰে নাম-প্ৰসংগত পোৱা। সেইবোৰ তাইকে দিয়ে নাতিনীয়েক দুটাক কিবা এটা কিনি দিবলৈ। সেইদিনা খুটাটো তাই কাটিম বুলি ভাবিয়েই আছিল ন'হলে পেটৰ ভাত মুঠি গোটাওতেই অসুবিধা। বেলেগৰ ঘৰত কাম কৰা কথা ক'লে মেহেঙাৰ সন্মানত লাগে, সেয়ে সেইফেৰা কামো কৰিব পৰা নাই। তাই পেটত গামোছা মাৰি থাকিব পাৰিলেও ল'ৰা-ছোৱালীকেইটাক নোৱাৰে নহয় তেনেকৈ থাকিবলৈ দিবলৈ।

গিৰিয়েক নাথাকোঁঁতেই খুুটাতো কাটি ল'ব পাৰিলে ভাল নহ'লে যিকেইটকা আছে সি হাত কৰিব। সেয়ে হাতলেম্পটো জ্বলাব নোৱাৰি কেৰাছিন তেলৰ চাকিটোকে লৈ খুটাটো কাটিবলৈ ঢেকীঘৰ পালেগৈ। তাইৰ অনুমানতকৈ পইচাকেইটামান অলপ বেছিকৈ ওলালে এইবাৰ পূজা বুলি ৰঙা চাদৰ এখন ল'ব। যিমান হ'লেও তাইৰো মন যায়, নতুন চাদৰ কেতিয়া কিনিছিল মনতেই নাই। পইচাকেইটা উলিয়াই ল'ৰাটোক পঠাই দিব আলিকাণৰ দোকানখনৰ পৰা ৰাতিৰ সাজৰ জোখাৰে চাউল কেইটামান আনিবলৈ। বাকীখিনি তাই যৌতুকত অনা কাঠৰ বাকচতে থৈ দিব এনেও দৰকাৰ পৰিলে উলিয়াবই লাগিব। কথাবোৰ ভাবি খুটাটো কাটি থাকোঁঁতেই ভেটকৈ মুখখন মেলি ছোৱালীজনী দৌৰি আহিল পিছে পিছে ল'ৰাটো। আকৌ সিহঁতৰ কাজিয়া লাগিল বুলি খংটো ভমককৈ উঠিল। কিন্তু কথা এইবাৰ উলোটা। দেউতাক আহি বোলে সিহঁতৰ হাতত থকা টকাকেইটা দেখি থাপ মাৰি লৈ দৌৰ মাৰিলে।এইবাৰ মাকণৰ সঁচাকৈয়ে ধৈৰ্যৰ সীমা চেৰাল। হাতত থকা দাখনকে লৈ জুৱা খেলি থকা মেহেঙাৰ লগতে লগৰ কেইটাকো খেদি গ'ল। তাইৰ ৰুদ্ৰমূৰ্ত্তি দেখি গোটেইকেইটাই ফৰিং চিটিকা দিলে। 

কি সোমাইছিল সেইদিনা সিহঁতৰ ঘৰখনত! মাকৰ এই ৰূপ কাহানিও নেদেখা ল'ৰা-ছোৱালী কেইটাৰ পেটতে হাত-ভৰি লুকাল। সেইদিনা মাকৰ গাত সাইলাখ গোঁসানীহে লম্ভিছিল যেন। দেউতাক মাকৰ ভয়তে ৰাতি ঘৰলৈ ঘূৰি নাহিল। সিহঁতেও কৰবাত জুৱা খেলি পৰি আছে বুলি বিচাৰ নকৰিলে। সেইদিনা মাকৰে লগতে সিহঁতহালৰো লঘোণ হ'ল। ভোক লাগিছিল যদিও মাকৰ ভয়তে শুই থাকিল দুয়োটা। ছোৱালীজনীটো মাকৰ ভয়ত ঘৰত নাথাকো বুলিও কৈছিল। কিন্তু ককায়েকৰ কথা শুনি থাকিল। সিহঁতহালক বুকুতে লৈ মাক শেষনিশালৈ টোপনি গ'ল। পুৱানিশা চৰাই কিচিৰ-মিচিৰ মাত আৰু মানুহৰ হুলস্হূলত সাৰ পাই মাকণ আহি বাহিৰ পালেহি। জামুজোপাৰ তলত মানুহৰ জুমটো দেখি আগুৱাবলৈ ধৰোঁঁতেই দেখিলে গছৰে ঠাল এটাত ওলমি থকা মেহেঙাক। পিন্ধি থকি লুঙিখন টেটুতে গাঠি দি ওলমি আছে। সেই নিশাটো সিহঁতৰ কাৰণে আছিল কালৰাত্ৰি। কালনাগ আহি দংশি গ'ল সকলোকে। জুৱাৰী মদাহী মেহেঙা পিয়নৰ এই কাণ্ডত সকলোৱে তাইকে দোষাৰোপ কৰিলে আৰু সকলোকে শীতল বতাহ দিয়া জামুজোপাক নাম দিলে 'দেওলগা গছ'। 

তাইৰ গাত বোলে দেওলগা গছৰপৰা দেও লাগিছিল। সেইদিন ধৰি মাকণৰ ঘৰলৈ কোনেও ঘূৰি নোচোৱা হ'ল। ৰাস্তাৰ কাষেদি গ'লেও ভগৱানৰ নামলৈহে যোৱা হ'ল। ল'ৰা-ছোৱালীকেইটাৰো বিলৈ নোহোৱা হ'ল; দেওলগা মাকৰ সন্তান। গিৰিয়েকে এইটো কাম কৰাতকৈ সেইদিনা তাই দাখনৰ সৈতে চোঁচা লৈ আহোঁঁতে উভতি ধৰি তিনিওকে ঠেকেচা মাৰি মাৰি থোৱা হ'লেই ভাল আছিল। তেতিয়া অন্তত্ব মাকণ এই বদনামৰ ভাগি হ'ব লগা ন'হলহেঁতেন। জুৱাৰী গিৰিয়েকে ঢাৰৰ বোজা সহিব নোৱাৰি এই অঘটন ঘটাই সকলোবোৰ অপবাদ জীয়াই থকাকেইটাৰ ওপৰত জাপি থৈ গ'ল।

বাটৰুৱাই ভিৰ কৰা জামুজোপাৰ তলখন এতিয়া নিমাত নিতাল। সন্ধিয়া কেইটামান শুনিবলৈ বেয়া চৰাইৰ মাতত জয়াল হৈ পৰে পৰিৱেশটো। কেইবামাহো নসজা চোতাল, নিজৰ ইচ্ছামতে গজি উঠা বনৰীয়া গছ-বনবোৰ খাবলৈ অহা গৰু-ছাগলীৰ অবাধ বিচৰণ। জহি-খহি যাবলৈ ধৰা ইকৰাৰ বেৰখনত মুৰটো থৈ আউল-বাউল চুলিৰে কাপোৰ পিন্ধাৰ কোনো হিচাব নোহোৱা মাকণ। মাজে মাজে কেইটামান চিঞঁৰ 'আহ আহ গছৰ তলত বহিবি আহ....জামু খাবি আহ।'

অনুভৱ (The Feeling)

লতাই সেইদিনাহে তাইৰ নিজৰ ল'ৰা ছোৱালী নোহোৱা কথাটো বাৰুকৈয়ে অনুভৱ কৰিলে আৰু লগতে মানুহৰ ঠেক চিন্তা ধাৰাৰো উমান পালে যেতিয়া সৰুৰ পৰাই নিজৰ সন্তানৰ নিচিনাকৈ ডাঙৰ কৰা বৰজনাকৰ ল'ৰা প্ৰীতমৰ জোৰোণৰ দিনা কৰিবলগীয়া নীতি নিয়মসমূহ কৰিবলৈ যাওঁতে ওচৰতে বহি থকা প্ৰীতমৰ মাহীয়েকে ল'ৰা ছোৱালী নোহোৱা মানুহবিলাকে পবিত্ৰ কামবিলাকত আগ ভাগ ন'ললে নহয় নেকি বুলি কাষৰ কাৰোবাক মনেমনে কোৱা কথাষাৰ কাণত পৰোতে ।

টুকী আৰু জেকৰ কাহিনী (A Story of Jack & Tuky)

জেকৰ চিন্তাতে তেঁওৰ টোপনি অহা নাই। ক'ত বা আছে! যদি সি একেবাৰে ঘূৰিয়েই নাহে টুকটুকীক তেওঁ কি উত্তৰ দিব। কিমান মৰমৰ আছিল জেক তাইৰ। সি অহাৰ পৰা ইমান দিনটো টুকীয়ে তাক চম্ভালি আছিল। এতিয়া তাই এই গৰমৰ বন্ধ দিনকেইটা আইতাকৰ লগত কটাবলৈ যাওঁতেই অঘটনটো হ'বলৈ পালেনে! এইবোৰ ভাবি ভাবি টুকীৰ মাকৰ টোপনি নহা হ'ল। টুকী আইতাকৰ ঘৰলৈ যোৱাৰ দুদিন পিছৰ পৰাই জেক ঘৰলৈ অহা নাই। ইমানদিনে চিন্তা কৰা নাছিল, কিন্তু গৰমৰ বন্ধ খুলিবলৈ যিমান ওচৰ চাপি আহিছে সিমান মাকৰ চিন্তা বাঢ়ি আহিছে। তাই যোৱাৰ পৰা মাকলৈ ফোন কৰাই প্ৰতি জেকৰ কথা সুধি আছে। মাকেও মিছাকৈ আছে বুলি কৈ থৈ দিছে ন'হলে তাই কি কৰিব ঠিক নাই। এইকেইদিন জেক নহা কাৰণে মাকে বৰ এটা বেয়া পোৱা নাছিল কিয়নো তাইৰ নিচিনাকে মাকে ইমান লাগি থাকিব নোৱাৰে। টুকীয়ে মৰম কৰি কৰি জেকক বেয়া কৰি পেলাইছে, বৰ বেছি ঠেঁহ পেচ ধৰা হ'ল আজিকালি। কিন্তু এতিয়াযে তাই আহি তাক নাপালে কি অঘটন ঘটাব ঠিক নাই।

ক'ৰ পৰা যে গোটাই লৈছিল, মাকৰ খঙেই উঠি যায়। স্কুলৰ বাছৰ পৰা নামি ছয় সাত মিনিট খোজকাঢ়ি আহিব লগা ৰাস্তাটোৱেদি ঘৰ আহি পাঁওতে যে তাইৰ কিমান সময় লাগে ঠিক নাই। মাকে আকৌ বিচাৰি যাব লাগে। ৰাস্তাত কুকুৰ-মেকুৰী,গৰু-ছাগলী চাই চাই আহোতেই তাই পাহৰে ঘৰ এখন যে আছে। সেইবোৰ দেখি আহি ঘৰত সদায় আপত্তি তাইক সকলোবিলাক জীৱ-জন্তু আনি দিব লাগে। মাক-দেউতাকে কোনোমতে বুজাই-মেলি ৰাখে। কিন্তু এদিন স্কুলৰ পৰা আহোঁতে লগত লেৰেলা চেপেটা কুকুৰ পোৱালি এটা তাইৰ পিছে পিছে কু কু কৈ আহি আছে। সেইদিনা যে কি আনন্দ তাইৰ। কোনোবাই চাগৈ ৰাস্তাত এৰি থৈ গৈছিল।টুকীয়ে চাগে তাক অলপ মৰম কৰিলে ৰাস্তাত পাই, সিও সেই মৰমতে তাইৰ পিছ ল'লে। তেতিয়া তাই তৃতীয় শ্ৰেণীৰ ছাত্ৰী আৰু সেইদিন ধৰি আজি দুবছৰে স্কুলীয়া সময়খিনি বাদ দি জেকক এৰি দিয়া নাই অকলে। এইবাৰ বন্ধতহে এনেকৈ জেকক এৰি আছে।

খাবলৈ নাপাই হাড়ে চালে লগা পোৱালীটো দেখি মাকৰ খঙ উঠিছিল। তাইৰ যি মৰম লাগিলে নিজৰ ভাগৰে খোৱাব। কিন্তু তাই তাৰ ইমান যত্ন লৈছিল যে অতি কম দিনতে সি গতলৈ আহিছিল। পিছত এনেকুৱা হৈছিল স্কুল বাছত উঠাবলৈও জেক যায় আৰু আনিবলৈও যায়। টুকী বাছত উঠাৰ আগে আগে সি পেটটো ওপৰলৈ দি পৰি থাকিব তাই ভৰিটোৱেদি অলপ মোহাৰি নিদিয়ালৈকে। তাৰ ভাষা যেন অকল টুকীয়েহে বুজি পায়।মাকে বৰ এটা ভাল নাপায় ইমান লাগি থকাটো যিমান হ'লেও জন্তু। তেতিয়া টুকীৰ খঙ উঠি মাকক কয় জন্তু হ'লেও সি মৰম বুজি পায়। মৰম কৰিলে চবেই মৰম দিব। এতিয়া জেক তাই যোৱাৰ পিছৰ পৰা যে ঘৰত নাই কেনেকৈ ক'ব। মাকে সেইদিনা যে খঙতে বকি দিছিল সেইটো কেনেবাকৈ বাৰু সি বুজি পালে নেকি। তেতিয়াৰ পৰা সি ঘৰত নাই, মাকৰ এতিয়াহে মনত পৰিল। কিন্তু ঘৰ এৰি সি ক'তনো যাবগৈ। যদি ৰাস্তালৈ ওলাই যাঁওতে গাড়ী মটৰে খুন্দিয়াই থৈ গ'ল! মাকৰ কথাটো ভাবি বুকুখন ধমহকৈ মাৰিল। টুকীৰ মৰমতেই নে এই দুইবছৰে ঘৰত ৰাখি নজনাকৈ কিবা এটা মৰম সোমাই যোৱাৰ কাৰণেই গম নাপায়, কিন্তু যি হ'লেও মাকৰ দুখ লাগি আহিল। নাই কাইলে টুকী অহাৰ আগতেই কিবা এটা কৰিব লাগিব বুলি ভাবি শুই থাকিল। পিছদিনা সকলোতে বিচাৰিও জেকৰ সন্ধান উলিয়াব নোৱাৰিলে। মাকে কি কৰিব একো ভাবি নাপালে। আবেলি গেটখন খোলাৰ শব্দ শুনি বাহিৰলৈ ওলাই আহি দেখিলে ককাকৰ লগত টুকী আৰু পিছে পিছে নিশকতীয়া জেক ঠিক দুবছৰৰ আগতে প্ৰথমদিনা যি ৰূপ লৈ আহিছিল সেই একেদৰেই। কিন্তু ইমানদিন জেক আছিল ক'ত! তেওঁ বেছি সময় ভাবিব লগা ন'হলেই।

মা জানানে মই যোৱাৰ দুদিনৰ পিছতেই বোলে জেক গজেনৰ দোকানৰ পিছফালে থাকিবলৈ লৈছিল। গজেনৰ দোকানৰ বিস্কুট খাইয়ে ইমানদিন থাকিল।চোৱাচোন কেনেকৈ খিনাই গ'ল সি। আজিও তেনেকৈ বিস্কুট খাই থাকোতে মোক দেখি কোনোমতে উঠি আহি পেটটো ওপৰলৈ দি পৰি দিছিল। বেচেৰাটোৰ অৱস্থাই নাই বুলি কৈ টুকীয়ে কান্দিয়ে দিলে। এই ছোৱালীজনী বৰ বেছি ভাল পাই ঔ জীৱ-জন্তু বিলাক। উপায় নাই আৰু তাইৰ পৰা।মাকে তাইক কেনেকৈ ক'ব যে কেৱল তেওঁৰ কাৰণেই যে জেক গুচি গৈছিল ঘৰৰপৰা। সঁচাকৈয়ে টুকীয়ে ঠিক কথাই কৈছিল যে মৰমেহে মৰম বুজি পায়।

আঙুঠি (Ring)

মোবাইলত দি থোৱা এলাৰ্মটোৰ কৰ্কশ শব্দই সুন্দৰ পুৱাটোৰ গোটেই মাদকতাখিনি মোহাৰিহে পেলাব এতিয়া। কোনোমতে খেপিয়াই খেপিয়াই টোপনিৰ জালতে এলাৰ্মটো বন্ধ কৰিবলৈ চেষ্টা কৰিলে। কিন্তু তাই গাৰু তলতে থৈ দিয়া মোবাইলটো বিচাৰিয়ে পোৱা নাই। ইফালে ৰুমমেট দুজনীয়ে যে অশান্তি পাইছে সেইটো মুখেৰে ফুটাই ন'কলেও কিছুমান শব্দ কৰি আকাৰে ইংগিতে জনাই দিলে। এই পাঁচবছৰীয়া হোষ্টেলীয়া জীৱনে তাইক বহুত কথাই শিকালে যিবোৰ এতিয়া আকাৰ ইংগিততে বুজিব পৰা হ'ল। মোবাইলটো খেপিয়াই কোনোমতে বিচাৰি পালে যিটো সেই সৰু যেনেতেনে এজনী মানুহ শুব পৰাকৈ বনোৱা বিচনাখনৰ সিটো মূৰত আঁঠুৱাখনত কথমপি নপৰাকৈ উলমি আছে।এলাৰ্মটো অফ কৰি তাই এঙামুৰি কেইটামান মাৰি অনামিকা আঙুলিটোত পিন্ধি থকা আঙুঠিটো আকৌ এবাৰ চাই ল'লে। চাই থাকি যেন হেঁপাহেই নপলাব, কালি সন্ধিয়া হোষ্টেলত সোমোৱাৰ পিছৰ পৰা অকল আঙুঠিটোৱেই চাই আছে। ৰাতি শুবলৈ বিচনাত পৰা পিছতো চকু আঙুঠিটোতে। ৰুমমেটৰ কোনোবা এজনীয়ে শুই থাক ন'হলে এলাৰ্ম শোৱাৰ আগতেই বাজিব বুলি লাইটটো অফ কৰি দিলে। তথাপিও তাই টোপনি যাব পৰা নাই মাজে মাজে মোবাইলটোৰ পোহৰতো চাই আছে। ইমান মৰম লগা আঙুঠিটো সৰু পান এখিলাতে কাঁড় চিন এডাল আৰু মাজতে এটা অকণমানি বগা পাথৰ।  সেইটোকে চাই চাই কেতিয়া টোপনি গ'ল তাই গম নাপায় আৰু টোপনিতে মোবাইল ক'ত পৰি থাকিল খবৰ নাই। আচলতে দিনটো ঘূৰি থকাৰ কাৰণে টোপনি অহাৰ পিছত একেবাৰে এলাৰ্মৰ শব্দতহে সাৰ পালে প্ৰণামীয়ে।

আঙুঠিটো চাই থাকোতে পাহৰিয়ে গৈছিল তাই সোনকালে উঠাৰ কাৰণতো। সময়টো চাই দেৰিয়েই হ'ল বুলি প্ৰণামী লৰালৰিকৈ গা ধুবলৈ গ'ল। আজি বাস্তৱ দিল্লীলৈ যাবগৈ গতিকে তাই কালিয়ে কৈ থৈছে তাই তাক এয়াৰপৰ্টত থ'বলৈ যাব। সি ইমান পুৱাতেই তাই কষ্ট নকৰিলেও হ'ব বুলি কোৱাৰ পিছতো তাই নামানে। আকৌ বা কেতিয়া লগ পাব ঠিক নাই, পালেও ছমাহ সাতমাহৰ মূৰত। এইকেইদিন তাইৰ ইমান ভাল লাগিছিল, এইপোন্ধৰটা দিন কেনেকৈ হাতৰ মুঠিতে গ'ল গমেই নাপালে। ভাল লগা মূহূৰ্তবিলাক আহে আৰু যায় দুখৰ দিনবিলাকহে নাযায় নুপুৱায়। এতিয়া ছমাহলৈ বাট চাই থকাটো কিমান কষ্টকৰ তাইতকৈ ভালকৈ কোনে জানিব,একেবাৰে ছয়বছৰ যেন লাগে।

চাৰে তিনিবছৰীয়া সিহঁতৰ সম্পৰ্কটোলৈ প্ৰণামীৰ মাজে মাজে চিন্তাও হয়, ভালে থাকিবতো! এই 'সম্পৰ্ক' নামটো একেবাৰে থুনুকা, সযতনে আলফুলে ৰাখিলেও কেতিয়া ভাঙি যায় গমেই নাপায়। কিন্তু কালিৰেপৰা যেন সম্পৰ্কটো আৰু অলপ গাঢ় হ'ল। তাইৰ অনামিকা আঙুলিত সোণৰ আঙুঠিটো সোমোৱাই দি সি কোৱা কথাখিনিয়ে আৰু অলপ বিশ্বাস বঢ়াইহে দিলে। লগতে কথাও দিলে ছমাহৰ পিছত আহি ঘৰে ঘৰে চিনাকি হৈ সম্পৰ্কটো আৰু অলপ আগবঢ়োৱাৰ। ইমানদিনে সিহঁত দুয়োহে জানে এইবাৰ আহিলে দুয়ো ঘৰতে জনাব লাগিব। সি আকৌ অহালে তাইৰ এম এৰ লাষ্ট ছেমিষ্টাৰ শেষ হ'বগে। কথাবিলাক মনতে পকতিয়াই থাকোতে বাস্তৱ ইতিমধ্যে তাইৰ হোষ্টেলৰ ওচৰ পাই ফোন কৰিলে তেতিয়াহে তাই ওলাই যে যাব লাগে মনলৈ আহিল।

তাক এয়াৰপৰ্টত থৈ আহি প্ৰণামীৰ মনটো কিবা এটা বেয়া লাগি আছে। ক্লাছ যাবলৈ মন নকৰি ৰুমতে ক্লাছৰ কিবাকিবি অলপ কৰি থাকোতে টোপনি গ'ল। শুই উঠি দেখে হোৱাটচআপত কেইবাটাও মেছেজ তাৰ মাজতে এটা বাস্তৱৰ 'জাষ্ট ৰীচদ, কল ইউ লেটাৰ'। মেচেজটো দিয়া অলপ সময় হ'ল তাই চাইচেহে দেৰিকৈ। ফোন এটাকে কৰো বুলি তাই ফোনটো লগালে। 'অ প্ৰণা মই আহি পাইয়ে অফিচ আহিব লগা হ'ল ৰাতি কল কৰি আছো।' বুলি কৈ তাইক ক'বলৈ একো সুবিধা নিদি ফোনটো কাটি দিলে। তাইৰ এইবোৰ কথাতে খং উঠে দিল্লীত থাকিলে তাৰ যে কথা পাতিবলৈ সময় নাথাকে ইমান ব্যস্ত হৈ যায়। এইবাৰ ছেমিষ্টাৰ শেষ হ'লে তাইও যাবগৈ দিল্লীলৈ তেতিয়া চাবচোন কিমান ব্যস্ত সি। ঘৰলৈ আহিলে দেখোন এৰি দিবই মন নকৰে, তাই তাৰ কাৰণে ক্লাছো বাং মাৰিব লগা হয় কেতিয়াবা। উপায় নাই ইমান দিনৰ মূৰত আহে আৰু যিহে সৰু ল'ৰাৰ নিচিনা আবদাৰ তাইৰ মৰম লাগি যায়। কথাবিলাক ভাবি ভাবি তাইৰ আকৌ আঙুঠিটোলৈ চকু গ'ল।

ইচ্ ইমান দামী আঙুঠি দিয়াৰ কি প্ৰয়োজন! ইমান ডাঙৰ উপহাৰ জীৱনত এইবাৰেই প্ৰথম পাইছে তাই। প্ৰথমতে ল'বলৈ বেয়া পাইছিল যদিও তাৰ অভিমানী কথাত সন্মত হৈ ল'ব লগা হ'ল।

প্ৰণামীৰ আঙুঠি সৰুকালৰে পৰা প্ৰিয়। এতিয়া ইমান দামী সোণৰ আঙুঠি পাই আনন্দত ক'ব নোৱাৰা হৈ আছে। সৰুতে আঙুঠি পিন্ধাৰ বৰ চখ আছিল তাইৰ। মাকে উপায় নাপায় নাৰিকল গছৰ পাতেৰে ন'হলে বনগুটি জাতীয় কিবাৰে পকাই মেলি আঙুঠি বনাই দিয়ে। সেইটোকে নোপোৱালৈকে মাকক হাৰাশাস্তি কৰি দিয়ে কান্দি কান্দি। অলপ ডাঙৰ হোৱাৰ পিছত যেতিয়া স্কুল যাবলৈ আৰম্ভ কৰিলে তেতিয়া তেতেলীত পোৱা আঙুঠি পিন্ধিবলৈ ল'লে। কিমান যে ভাল পাই গোটেই কেইটা আঙুলিতে ৰঙা নীলা আঙুঠি কেইটা পিন্ধি। লাহে লাহে তেতেলীৰ আঙুঠি ভাল নলগা হৈ আহিল। কিন্তু আঙুঠি পিন্ধাৰ চখটো হ'লে মৰা নাই। অলপ ডাঙৰ হোৱাৰ পিছত মাকৰ আঙুঠিটো আজুৰিবলৈ ল'লে যিটো দেউতাকে মাকক বিয়া কৰাই আনোতেই দিয়া। সেইটো মাকে ইমান সযতনে ৰাখে, তাইক পিন্ধিবলৈ দিবলৈ মন নকৰে। নিদিয়াৰ কাৰণো নোহোৱা নহয়, প্ৰথম কথা বিয়াত দেউতাকে দিয়া আঙুঠি আৰু দ্বিতীয়তে এইটো হেৰুৱালে বেলেগ এটা যে ল'ব পাৰিব সেইটো সম্ভৱ নহয়। কিন্তু তাইক লাগিবই ইমান আঁকোৰগোজীয়া ছোৱালী। উপায় নোহোৱাত কৰবালৈ গ'লে মাকে আঙুঠিটো উলিয়াই দিয়ে লগতে সকিয়াইও দিয়ে নেহেৰুৱাবলৈ।

দেউতাকৰ এল পি স্কুলৰ চাকৰিটোৰ দৰমহাৰে সিহঁত ছোৱালী দুজনী আৰু ভায়েকটোক পঢ়োৱাৰ পৰা ঘৰ চলোৱালৈকে সহজ কথা নহয়। গতিকে সোণৰ আঙুঠি পিন্ধাটো সিহঁতৰ কাৰণে বিলাসিতাৰ নিচিনা আছিল। যিমান পাৰে মাকৰটো পিন্ধিয়ে চখ পূৰাইছিল যদিও এদিন কেনেবাকৈ সেইটো তাইৰ আঙুলিৰপৰাই নোহোৱা হ'ল। কেনেকৈ কি হ'ল তাই নিজেও গম নাপালে। আঙুঠিটো হেৰাওতে মাকৰ মুখখন যে কেনেকুৱা হৈছিল এতিয়া মনত পৰিলেও তাইৰ দুখ লাগি আহে। তেতিয়াৰ পৰাই তাই শপত খালে যেতিয়ালৈকে নিজৰ বুলি নাথাকে তেতিয়ালৈকে তাই আঙুঠি নিপিন্ধে। আঙুঠিটো চাই কথাবিলাক ভাবি থাকোতে তাই কেতিয়া সন্ধিয়া লাগিল গমেই নাপায়। ফোনটো বাজোতেহে তাই বাস্তৱলৈ উভতি আহিল। মাকক ক'ব নেকি আঙুঠিটোৰ কথা, নালাগে থাকক মাকে বা কেনেকৈ লয় কথাটো ঠিক নাই।

এনেকৈয়ে প্ৰণামীৰ দিনবিলাক গৈ আছে। পৰীক্ষা ওচৰ পোৱাত একো ভাবিবলৈ সময় নোহোৱা হৈছে। ভাল ৰিজাল্ট এটা কৰিব লাগিব তেতিয়াহে তাইক মাক দেউতাকে দিল্লীলৈ পঠাব। ভাল চাকৰি এটা পালে ভায়েকক পঢ়োৱাৰ দায়িত্ব তাইয়ে ল'ব, দেউতাকে অলপ হ'লেও সকাহ পাব। কিমাননো কৰিব দেউতাকে অকলে অকলে, বেয়াও লাগে তাইৰ।

আজি তাইৰ পৰীক্ষা শেষ আৰু এসপ্তাহৰ পিছতে বাস্তৱ আহিব। কথাটো মনত পৰি পুৱাৰেপৰা তাইৰ ভাল লাগি আছে। পৰীক্ষাটো দি সি অহাৰ আগতেই কেইদিনমানৰ কাৰণে ঘৰৰ পৰা আহিব লাগিব। আজিৰ পেপাৰখন ভাল হ'লেই হ'ল বাকী কেইখনৰ নিচিনাকৈ বুলি ওলাই গ'ল পৰীক্ষালৈ।

শেষৰটো ছেমিষ্টাৰৰ শেষ পৰীক্ষা সেয়ে হোষ্টেল পাঁওতে অলপ দেৰিয়েই হ'ল। পৰীক্ষাৰ কাৰণে এইকেইদিন বাস্তৱৰ লগত ভালকৈ কথাই পাতিব পৰা নাই আজি অলপ পাতিব লাগিব। কাইলৈ পুৱাই আকৌ ঘৰলৈ যাব গতিকে কাপোৰ-কানি বিলাকো ঠিক কৰিব লাগিব। তাই হোষ্টেল পাইয়ে বাস্তৱক ফোন লগালে, সেই একেই উত্তৰ ব্যস্ত আছে পিছত ফোন কৰিব। তাই ঘৰলৈ যোৱাৰ কথাটো কঁওতে ইমান গুৰুত্ব নিদিলে। তাইৰ আজি সঁচাকৈয়ে বেয়া লাগিল ইমান ব্যস্ত থাকেনে মানুহ। সি ফোন নকৰালৈকে তাইও নকৰে বুলি তাই বস্তুবিলাক ঠিক কৰাত লাগিল। কিন্তু বাৰে বাৰে চকু মোবাইলত। নাই তাইৰ অপেক্ষাক যেন ফোনটোৱেও ভেঙুচালি কৰি হাঁহিলে। পিছদিনা  পুৱাই উঠি প্ৰণামী খৰখেদাকৈ ঘৰলৈ বুলি ওলাল। কিন্তু তাইৰ অপেক্ষিত ফোনকলটো এতিয়াও নাহিল। তাই বাছত ঘৰলৈ গৈ আছে যদিও মুকলি হ'ব পৰা নাই। মনত কিছুমান নাভাবিব লগা কথাই আহি আউল লগালে। কি যে কৰিব, আকৌ এবাৰ ফোন কৰি চাব নেকি বুলি ভাবোতেই ফোনটো বাজি উঠিল। স্ক্ৰীণত জিলিকি উঠা নামটো দেখি অলপ অভিমানো হ'ল আৰু ভালো লাগিল। ৰিচিভ কৰো নকৰোকৈ ৰিচিভৰ বুটনটো ডবাওতেই সিফালৰ পৰা চিঞঁৰি উঠিল ' ৰিচিভ কৰোতে ইমান সময় লাগে নে, কি কৰি থাকা ইমান।' কালি ৰাতিৰ পৰা খবৰেই নাই এতিয়া আকৌ তেওঁৰ উৎপাতটো বেছি। খংটো উঠি আহিছিল যদিও প্ৰণামীয়ে নিজকে সম্বৰণ কৰি ঘৰলৈ যোৱাৰ খবৰটো দিলে। কথাটো শুনি সি যেন খুব ভাল পাইছে তেনেকুৱা কৰি ক'লে 'যোৱা থাকি আহা মই গৈ তোমাক লৈ আহিম' ফোনত সি কোৱা কথাকেইটাই যেন তাইক নতুনকৈ জীৱনহে দিলে। যিমান খং আছিল তাৰ ওপৰত সকলোবোৰ নিমিষতে মাৰ গ'ল। আনন্দতে পখিলীজনী হৈ তাই ঘৰ পালেগে। ঘৰত তাই তাৰ লগত ইমান ভালকৈ কথা পাতিব পৰা নাই যদিও যি পাৰে পাতিছে, প্ৰণামীয়ে এইবাৰ ঘৰত কথাবিলাক অলপ অচৰপকৈ  কাণ চোৱাইছে। গতিকে সি আহিম বুলি কঁওতে মাক-দেউতাকে ভাল পাইছে যি হ'লেও ল'ৰাটো লগ পালে গম পাব কেনেকুৱা প্ৰকৃততে।

কিন্তু আজি দুদিনমানৰ পৰা দেখোন তাৰ মোবাইলটো অফ। সিটো পৰহিয়েই অহা কথা ঘৰলৈ, তাৰপিছত সিহঁতৰ ঘৰলৈ আহি তাইক লৈ যোৱাৰ কথা।ফেচবুকটো মেচেজ কৰিছে কোনো ৰিপ্লাই নাই। তাই কেইদিনমান বাট চালে কিন্তু নাই কোনো শুংসূত্ৰই নাই। তাইৰ খুবেই চিন্তা হ'ল এনেকুৱাতো কাহানিও নকৰে। কেতিয়াবা কিবা কথাৰ কটাকটি হ'লে এদিনমান এনেকুৱা কৰে কিন্তু পিছত ঠিক হৈ যায়। কিবা বিপদ আপদ হোৱা নাইতো, কথাটো মনলৈ অহাত তাই শংকিত হৈ উঠিল। নাই কাইলৈ পুৱাই তাই যাবগৈ হোষ্টেল। কিন্তু এতিয়া কাৰ ওচৰত খবৰ ল'ব তেনেকুৱা তাৰ লগৰ চিনাকিও কোনো নাই। ফোনটোত কেনেবাকৈ কাৰোবাৰ নম্বৰ থাকিব পাৰে বুলি ফোন লিষ্টখন চাই থাকোতে তাৰ মাকৰ নম্বৰটো চকুত পৰিল। বাস্তৱে এদিন তাইলৈ এইটো নম্বৰৰ পৰা ফোন কৰোতে মাকৰ নম্বৰ বুলি কোৱাত তাই চেভ কৰি থৈ দিছিল। তাই নম্বৰটো উলিয়াই কৰো নকৰোকৈ এইটোতে ডাইল কৰিলে, বহুত সময় ৰিং কৰাৰ পিছত ৰিচিভ কৰিলে।

'হেল্ল কোনে ক'লে?' সিফালৰপৰা মাকৰ মাতটো শুনি তাই থতমত  খালে যদিও সোধো নোসোধোকৈ ক'লে ' মই মানে বাস্তৱৰ লগৰ, তাৰ ফোনটো নোপোৱাৰ কাৰণে' তাইৰ কথাখিনি শেষ কৰিবলৈ নাপাওঁতেই মাকে কৈ গ'ল 'বাস্তৱে ড্ৰাইভ কৰি আছে আৰু আজি দিনটো সি ব্যস্ত আছিল যে, এতিয়া তাৰ কইনাৰ আঙুঠি পিন্ধাই ঘৰলৈ আহি আছো, গৈ পাই.....' মাকে উৎসাহেৰে আৰু কি কি কৈ আছিল তাইৰ শুনিবলৈ ধৈৰ্য্য নাছিল। ভৰিৰ তলৰ মাটিবোৰ ফাটি তাই যেন তললৈ সোমাই গৈ আছে, চকুৰে ধোৱা-কোৱা দেখিলে। কি হৈছে তাইৰ এইবোৰ কাণখনো গধুৰ হৈ আহিল।

বাস্তৱে আঙুঠি পিন্ধালে আজি, কিন্তু কাক? তাইক ছমাহৰ আগতে যে বিয়া কৰোৱাৰ প্ৰতিশ্ৰুতিৰে পিন্ধাই গৈছিল সেইয়া কি মিছা আছিল নেকি? কিন্তু সেই আঙুঠিৰ সাক্ষী কেৱল বাস্তৱ আৰু তাই আছিল। কিন্তু আজি সকলোকে সাক্ষী কৰি বেলেগ এগৰাকীক জীৱন লগৰী কৰা প্ৰতিশ্ৰুতি দি আহিল। কথাবোৰ যিমান মনলৈ আহিল তাইৰ নিজৰ ওপৰতে ঘৃণা উপজিবলৈ ধৰিলে। কিয় তাই তাৰ মিঠা কথাত ভোল গৈ কেইদিনমানৰ চিনাকিতে বহুত দূৰলৈকে ভাবিবলৈ ধৰিলে। নামত সিহঁতৰ সম্পৰ্কটো আছিল চাৰে তিনিবছৰীয়া কিন্তু এইকেইটা বছৰত তাই তাৰ চলাহী কথাবোৰ বুজি কিয় নাপালে। সেই নিজান দুপৰীয়াৰ ক্ষণটো যিতো তাইৰ জীৱনৰ ভাললগা মূহূৰ্তবিলাকৰ এটা বুলি ভাবিছিল আজি সেই ক্ষণটোৱে তাইৰ বুকুতে কামোৰটো মাৰিলে।

আঙুঠিটো তাইৰ আঙুলিত পিন্ধাই সি তাইৰ উষ্ম ওঁঠত আঁকি দিয়া চুমাকেইটা এই মূহূৰ্তত এটা বিষাক্ত পৰুৱাই কামোৰ মৰা যেন লাগিল। ধীৰ গতিত তললৈ নামি অহা তাৰ হাতখন বিজলুৱা কুমজেলেকুৱা এডাল তাইৰ গাত বগাই গোটেই গাটো লেতেৰা কৰা নিচিনা লাগিল, যি তাই বাৰম্বাৰ ধুইও চাফা কৰিব নোৱাৰে। যিটো মূহূৰ্তত সি দিয়া আঙুঠিটো পিন্ধি আনন্দত ক'ব নোৱাৰা হৈছিল, আজি সেই আঙুঠিটোৰ বিনিময়ত হেৰুৱাই পেলোৱা অমূল্য সম্পদৰ কথা ভাবি তাই শিয়ৰি উঠিল। যিটো আঙুঠি চাই থাকিও হেঁপাহ পলোৱা নাছিল, আজি সেইটোৱে যেন বাস্তৱৰ ৰূপেৰে তাইলৈ চাই দাঁত নিকটাই বিকৃত হাঁহিৰে উপলুঙাহে কৰি আছে। আঙুঠিটোলৈ চকু যাঁওতেই সেইটো খুলি দলিয়াই পেলালে, যাক পিন্ধি চাই থাকোতে বাস্তৱৰ বাস্তৱ ৰূপটো দেখা পোৱা নাছিল। কিন্তু আঙুঠিটো দলিয়াই পেলালে কি হ'ব, তাই জানো বাস্তৱে প্ৰেমৰ নামত দেহে-মনে বহাই যোৱা কামোৰৰ দাগবিলাক আঁতৰাব পাৰিব! সৰুৰে পৰা আঙুঠি পিন্ধি ভালপোৱা ছোৱালীজনীৰ এতিয়া 'আঙুঠি' শব্দটো শুনিবলৈও বেয়া পোৱা হ'ল।

আন্ধাৰ (Darkness)

'বিলত তিৰেবিৰাই পদুমৰ পাহি অই.......' গানটো গাইয়ে তাই লৰালৰিকৈ হেড্ বাইদেউৰ ওচৰলৈ গ'ল। ইমান দেৰি হ'ব বুলি জনা হ'লে তাই গানটো গাবলৈ নাথাকিলেই হেঁতেন কিন্তু উপায় নাই চাৰ-বাইদেউহঁতে ইমান জোৰ কৰাৰ পিছত নোগোৱাকৈ কেনেকৈ থাকিব। আগতে বিদ্যালয় সপ্তাহৰ বঁটা বিতৰণী অনুষ্ঠান দিনতে শেষ হৈ যায় কিন্তু এইবাৰ সকলোৱে ছাত্র ছাত্ৰীয়ে নেৰা নেপেৰাকৈ লগা কাৰণে সাংস্কৃতিক সন্ধ্যাৰো আয়োজন কৰিছে সেয়ে অলপ দেৰি হৈছে।

 'বাইদেউ মই নাথাকো যাওঁগে, আন্ধাৰো হৈ আহিছে আৰু মোৰ গাঁৱলৈ যোৱা বেলেগ ল'ৰা-ছোৱালী নাই গতিকে বেছি দেৰিলৈকে থাকিলে মোৰ ভয় লাগিব' সুগন্ধিয়ে গৈ হেড বাইদেউক ক'লে। কিন্তু হেড বাইদেউয়ে তাইক ঘৰলৈ যাবলৈ দিবলে মন কৰা নাই কিয়নো তাই বৰ ভাল গান গাই আৰু ইমান মনোমোহা কণ্ঠ যে শুনিলে শুনি থাকিব মন যায়, সেয়ে অনুষ্ঠানৰ সামৰণি মাৰিবলৈও তাইৰ কাৰণে এটা গানৰ প্ৰগ্ৰেম  থৈ দিছে।

'একো নহয় দিয়া সুগন্ধি আজি তুমি আমাৰ ঘৰতে থাকি দিবা, ঘৰলৈ মই খবৰ পঠাই দিম' বুলি কৈ বাইদেউ নিজৰ কামত লাগিল। কথাটো শুনি সুগন্ধিয়ে হেড বাইদেউৰ ওপৰত ক'বলৈও সাহস গোটাব পৰা নাই কিন্তু ঘৰখনৰ অৱস্থা যিহে তাই ন'গলে কিযে হ'ব! হেড বাইদেউৱে অলপ অচৰপকৈ জানে যদিও বৰ বিশেষ নাজানে সুগন্ধিৰ ঘৰৰ কথা। নাই তাই যেনেকে হ'লেও যাবই লাগিব ঘৰলৈ, বাইদেউৱে যদি বেয়া পাই কাইলৈ দেখা যাব। কাইলৈ পুৱা এনেও মাক হেড বাইদেউৰ ঘৰলৈ আহিবই কাম কৰিবলৈ, গতিকে কিবা গণ্ডগোল হ'লে তাই গম পাই যাব আৰু তাৰপিছত ভাবিব কি কৰে।

কথাবোৰ মনতে পাগুলি তাই বাইদেউক আৰু একো নকৈ চাইকেলখন লৈ ওলাই গ'ল। ইফালে আন্ধাৰ হ'বলৈও বেছি দেৰি নাই কোনোমতে মাছৰ বজাৰখন পাৰ হৈ পথাৰখন পাৰ হ'ব পাৰিলেই তাই নিজৰ গাঁওখন পাব। তাৰপিছত দেৰি হ'লেও চিন্তা নাই গাঁৱৰ চিনাকি মানুহ পাই যাব কোনোবাই তাইক ঘৰলৈকে আগবঢ়াই দিব পাৰিব। কথাবোৰ ভাবি ভাবি তাই যিমান পাৰে সিমান জোৰকৈ পেডেল ঘূৰাবলৈ ধৰিলে। আঁতৰৰপৰাই মাছৰ বজাৰত ধিমিক ধামাককৈ জ্বলি থকা চাকিবিলাক তাইৰ চকুত পৰিল মানে সন্ধ্যা লাগিলেই। তাইৰ এতিয়াহে মনত পৰিল মাকে কোৱা কথাটোলৈ, কিন্তু তাইহে বেছি ওস্তাদি মাৰি তিনি বেটেৰী টৰ্ছটো ঘৰতে থৈ আহিল। যিমান হ'লেও তাই এতিয়া নৱম শ্ৰেণীৰ ছাত্ৰী লাজ বুলি কথা এটা আছে নহয়, হ'ল বুলিনো দিনৰ পোহৰতে সেই মস্ত টৰ্ছটো লৈ আহিব পাৰি নেকি আৰু প্ৰৱালে দেখিলে কি ক'ব। দশম শ্ৰেণীৰ ছাত্র প্ৰৱালৰ কথা মনত পৰাৰ লগে লগে তাইৰ মুখখনে লাজতে বৰণেই সলাই পেলালে, মিচিকিয়া হাঁহি এটাও ওলাই গ'ল। কৰবাৰ পৰা এজাক শীতল বতাহেও তাইক চুমি যেন জোকাই থৈ গ'ল। কি যে হয় আজিকালি প্ৰৱালক দেখা পালে!

ইসৰাম তাই এইবিলাক কি কৰিছে পোহৰ হৈ থকা হ'লে মানুহে তাইক দেখি অকলে হাঁহি থকাৰ কাৰণে পাগল বুলি ক'লেহেঁতেন। প্ৰৱালক দেখা পালে তাইৰ কিবা হাত ভৰিবিলাক ঠাণ্ডা পৰি যায় বুকুখনৰ ঢপঢপনিও বেছি হয়। কিয় যে ইমান মৰম লাগে ল'ৰাটো তাই নিজেই নাজানে। প্ৰৱালৰ কথা ভাবি ভাবি আহোতে কেতিয়া মাছৰ বজাৰ পাৰ হৈ পথাৰখন পালেহি তাই গমেই নাপালে। ঘটংকৈ শব্দ হৈ চাইকেলখন ৰৈ যাওঁতেহে তাই দিঠকলৈ ঘূৰি আহিল।

'এইখনৰ আকৌ এতিয়াহে চেইন পৰিবলৈ পালে মানে বিপদ আহিলে চব একেলগে আহে' বুলি ভোৰভোৰাই তাই চাইকেলখনৰ চেইন উঠোৱাত লাগিল। পুৰণাও হৈছে নহয় তাতে তাই যিমানহে ঘূৰাই ফুৰাই, ছেকেণ্ডহেণ্ড হেড বাইদেউৰ ছোৱালীজনীৰ আছিল তাই নচলোৱা হোৱাৰ পিছত এনে পৰি থকাতকৈ তাইকে দি দিলে। হেড বাইদেউজনী এনে ভালেই খংটো উঠিলেহে ভয় লাগে। কেনেবাকৈ যদি প্ৰৱালৰ প্ৰতি থকা দুৰ্বলতাৰ কথা গম পায় সুদাই নেৰিব তাইক, সুগন্ধিৰ ঘৰ আৰু প্ৰৱালৰ মানে হেড বাইদেউৰ ঘৰৰ অৱস্থা আকাশ পাতাল পাৰ্থক্য। কিন্তু কেনেকৈনো গম পাব, কথাটো দেখোন তাইৰ বাদে কোনোৱে নাজানে আনকি প্ৰৱালেও। অহ্ কোনোমতে চেইনডাল উঠিল এতিয়া আৰু ৰ'বলৈ নাই ধাই ধাই যাব লাগে বুলি পেডেল ঘূৰালে।

আন্ধাৰ লাহে লাহে নামি আহিছে আৰু গোটেই পথাৰখনক যেন এইমূহুৰ্ততে গ্ৰাসহে কৰি পেলাব। ৰাতি দিন হৈ থাকিব প্ৰকৃতিৰ নিয়মানুসাৰে, তাইৰ জীৱনতহে পোহৰৰ ৰশ্মি কেতিয়া পৰে ঠিক নাই। এই চৈধ্য-পোন্ধৰৰ বয়সতে ইমানবোৰ বোজা বব লগা হৈছে আগলৈবা আৰু কত কি আছে। আন্ধাৰ যিমান হৈ আহিছে তাইৰ গাঁৱখন বেছি দূৰ যেন অনুভৱ হৈছে, আৰু অলপ দূৰ গ'লেই পাবগৈয়ে বুলি নিজকে সান্তনা দি আহি থাকোতে দেখিলে ৰাস্তাটোৰ কাষতে কিবা এটা পৰি আছে। আন্ধাৰে মুন্ধাৰে আঁতৰৰপৰা ধৰিব পৰা নাই যদিও মানুহ বুলিয়েই অনুমান কৰি আহি ওচৰ পাই দেখিলে তাই যিটো ভয় খাই আছিল সেইটোৱে হ'ল মদাহী দেউতাক লাং খাই পৰি আছে হুঁচ একেবাৰেই নাই। আজি যে তাই ঘৰত নাই দেউতাক ওলাই আহিবলৈ সুবিধা পালে আৰু এতিয়া এই অৱস্থা। কি কৰিব তাই একো ভাবি নাপায় মূৰ তুলি চাওতেই দেখিলে টৰ্ছ মাৰি কোনোবা সিহঁতৰ গাঁৱৰফালৰ পৰাই আহি আছে। কোন ধৰিব নোৱাৰিলেও কোনোবা চিনাকি হ'ব বুলি বহি থাকিল কিয়নো এনেকৈ দেউতাকক এৰি থৈও যাব নোৱাৰে আৰু ইফালে তাই অকলে লৈ যাবও নোৱাৰে। তাইৰ কেতিয়াবা নিজৰ ওপৰতে খং উঠে কি আগৰ জনমত কিবা পাপ কামেই কৰিছিল নেকি। টৰ্ছৰ পোহৰটো ওচৰ পাওঁতেহে মাক বুলি মণিব পাৰিলে, দেৰি হোৱাৰ কাৰণে তাইকে বিচাৰি আহিছিল নে দেউতাককে তাই গম নাপালেও মুঠতে মাকে দুয়োকে একেলগে লগ পালে।

'এতিয়া কি কৰ? এই মদাহীক লৈ শান্তি নোহোৱা হৈছে, মৰিনো নাথাকে কিয় জানো এটা গ'লেও শান্তি হ'ব।' মাকৰ মুখত একেটা কথাই শুনি শুনি তাইৰ কাণ পকি গৈছে। উপায়টো নাই মাকৰো অকলে ঘৰেই চম্ভালিব নে মানুহকেই। লোকৰ ঘৰে ঘৰে কাম কৰি ঘৰ চলি থকা মাকৰ খীনাই শুকাই জেং খৰি নিচিনা হৈ যোৱা শৰীৰটোৰে যে ইমানখিনি টানিব পাৰিছে।

'দাদা নাই নেকি তাকেই পঠাব পাৰিলিহেঁতেন' নোসোধো বুলিও তাইৰ মুখেদি ওলাই গ'ল। ককায়েকৰ কথা শুনি মাকৰ যেন জ্বলা জুইত ঘিউহে ঢালিলে 'ক'ত যাব ভঙুৱা, ঘৰতে ভাং খাই বহি আছে আৰু একো কাম বন নাইয়ে।' এটা মদাহী, এটা ভঙুৱা আৰু মানসিকভাৱে অসুস্হ ককাক আছেই। এই গোটেইবোৰকে চম্ভালোতে মাক জীয়েকৰ অৱস্থা কাহিল হয়, ইমান বেয়া ভাগ্য লৈ এই পৃথিৱীলৈ আহিব লাগে নে সুগন্ধিৰ ভাবিলে কেতিয়াবা কৰবালৈ গুচি যাবলৈ মন যায়।

ককায়েকে আধাতে স্কুল বাদ দি কাম কৰিবলৈ যোৱাৰ নামত গোটেই দিনতো ভাং খাই পৰি থাকে। দেউতাকৰ চাকৰি এটা আছিল পিছে থাকিলে কি হ'ব মদেই মানুহটোক শেষ কৰিলে, মদৰ জালত ক'ত কি ফুৰে ঠিক নাই কাৰণে মাকে জীয়েকে ঘৰতে বন্ধ কৰি থৈ দিয়ে কিন্তু আজি মাকে ককাকৰ লগত লাগি থাকোতে, জীয়েক নথকাৰ সুযোগ লৈ মদ খাবলৈ গৈ পৰি আছে ৰাস্তাত। মাকে জীয়েকে কোনোমতে মানুহটোক থিয় কৰাই কেকো জেকোকৈ আনি ঘৰ পোৱালেহি। সুগন্ধি পঢ়া-শুনাত ভাল, ঘৰত পঢ়াৰ পৰিৱেশ নাই যদিও যি পাৰে পঢ়িবলৈ চেষ্টা কৰে বাকীখিনি স্কুলতে পঢ়ে, পঢ়া-শুনা কৰি ভাল কিবা এটা কৰিবলৈ মন তাইৰ, ভাল গানো গাই সেয়ে স্কুলৰ সকলো শিক্ষক শিক্ষয়িত্ৰীৰে মৰমৰ। মাকে কেতিয়াবা কয় আমাৰ নিচিনা মানুহৰ মন থাকিলেওনো কি কৰিব পাৰিবি তথাপিও যিমান পাৰি চেষ্টা কৰাত কি যায়। হেড বাইদেউজনীয়েও বৰ মৰম কৰে সেয়ে আজি অবাধ্য কৰি অহাৰ ইচ্ছা নাছিল যদিও উপায় নোহোৱাত আহিল। হেড বাইদেউৰ কথা মনত পৰোতে আকৌ প্ৰৱালৰ মুখখন মনত পৰি গ'ল। ইমান ধুনীয়া, ভদ্ৰ, পঢ়া-শুনাতো চোকা ল'ৰাটোলৈ তাইৰ কিয় জানো কেইদিনমানৰ পৰা বেলেগ কিবা অনুভৱ হয়, যিটো ভাল লগা ভাবিলে ভাবি থাকিবলৈ মন যায়, আচলতে বয়সটোৱেই এনেকুৱা। কিন্তু প্ৰৱালে দেখোন তাইলৈ ঘূৰিও নাচায়, ক'তনো চাব সিঁহতৰ ঘৰত কাম কৰা বাইৰ জীয়েকক আৰুনো কি বেলেগ দৃষ্টিৰে চাব। ঠিকেই হেড বাইদেউৱে তাইক মৰম কৰিলে বুলিয়েই তাই কিয় পাহৰি যায় যে মদাহী দেউতাক, ভঙুৱা ককায়েক, মানসিকভাৱে অসুস্হ ককাকৰ সৈতে তাইৰ ঘৰৰ অৱস্থা।

ভাগৰত লেবেজান সুগন্ধি প্ৰৱালৰ কথা মনত পৰোতে যিমান প্ৰাণ পাই উজলি উঠিছিল ঘৰৰ অৱস্থাটোৱে পথাৰখনক আন্ধাৰে গিলাৰ দৰে তাইৰো ভাৱবোৰক গিলি থ'লে। কি যে দুৰ্কপাল সুগন্ধিৰ, ভাল লগা মূহূৰ্তবোৰো নিজৰ মতে উপভোগ কৰিবলৈ শক্তি নাই সকলোবোৰৰে শেষত যেন আন্ধাৰ নামৰ ৰাক্ষসটোহে ৰৈ থাকে তাইলৈ।

সন্তান

নাগেৰা, খোল-তালৰ শব্দ ভাঁহি আহিছে ওচৰৰ নামঘৰৰপৰা, অলপ পিছতেই নাম প্ৰসংগ আৰম্ভ হ'ব। গোটেইখন খোলে-তালে, চাকি-বন্তিয়ে মুখৰিত হৈ উঠিছে জন্মাষ্টমী। সৰু সৰু ল'ৰা-ছোৱালীবিলাকক দেখিবলৈ যে ইমান মৰম লগা হৈছে সকলো ৰাধা কৃষ্ণৰ ৰূপত। বৃন্দাবন যেন লাগিছে পৰিৱেশটো।

বিনিৰ ঘৰতো উখল-মাখল পৰিৱেশ, বিনি আৰু তাইৰ আঠমহীয়া ভায়েকো ৰাধা কৃষ্ণ ওলাই নামঘৰলৈ যাব। বিনিক লৈ চিন্তা নাই ভায়েকৰ কাৰণেহে দিগদাৰ, বৰ অশান্তি পাই সি কাপোৰ খোলা মেলা কৰি থাকিলে কিন্তু বিনিয়ে নেৰে যেনেকৈ হ'লেও সিহঁত দুয়ো ৰাধা কৃষ্ণৰ নিচিনাকৈ ওলাবই। ইমানদিনৰ পৰা কৈ থকা হেতুকে মাকে দুয়োলৈকে ৰাধা কৃষ্ণৰ কাপোৰ আৰু যি যত লাগে আগদিনাই বজাৰ কৰি থৈ দিছে।

বিনিৰ গাত তত্ নাই ৰাধা হ'ব লগতে এইবাৰ ভায়েকো থাকিব। আগৰ কেইবাৰ লগৰবিলাকে ভায়েক ভনীয়েকক লগত লৈ আনে আৰু তাই অকলে মাক-দেউতাকৰ লগত যায় কম দুখ লাগে নেকি তাইৰ। এইবাৰ তাইও দেখুৱাই দিব ভায়েকৰ লগত গৈ। মাকে ঘৰত জন্মাষ্টমীৰ আয়োজন কৰাৰ পৰা ভায়েকৰ লগত লাগিব লগা হোৱাৰ কাৰণে তাইৰ খবৰ ল'বলৈ আহৰি পোৱা নাই। অৱশ্যে তাইক লৈ চিন্তা নাই বুজি পোৱা হৈছে কথাবিলাক নিজেই নিজৰ কামখিনি কৰিব পাৰিব সেয়েহে মাকে আজিকালি বৰ বেছি তাইৰ লগত লাগি নাথাকে। তাইৰ মাজে মাজে ঠেঁহ নলগাও নহয় ভায়েক হোৱাৰে পৰা বোলে মাক-দেউতাকে তাইক মৰম নকৰা হৈছে। কিন্তু ভায়েকৰ হৃদয় জুৰোৱা হাঁহিটোৱে, তাৰ কোমল কোমল আঙুলিকেইটাৰ পৰশে তাইৰ সকলো ঠেঁহ পেছ নোহোৱা কৰি পেলাই।

ঘৰৰ জন্মাষ্টমীৰ কাম-বন কৰি ল'ৰাক উলিয়াই মেলি সাজু কৰোতেহে মনত পৰিল দুপৰীয়াৰ পৰা ছোৱালীজনী দেখা নাই দেখোন। ইমান সময় মাকৰ মনলৈকে অহা নাছিল, লগৰ ল'ৰা ছোৱালীৰ লগত ঘৰৰ তলতে থকা বুলি ভাবিছিল। বেলকনীলৈ ওলাই আহি তলত আছে নেকি চালে তাইৰ লগৰ কাকো নেদেখিলে। তেতিয়াহে লক্ষ্য কৰিলে কাম কৰা ছোৱালী জীনাও নাই দেখোন। জীনাৰ ফোনটোলৈ কল কৰোতে দেখিলে তাইৰ ফোনটো ঘৰতে আছে। বিনিৰ মাকৰ বুকুখন ঢিপিংকৈ মাৰিলে দুইজনী নোহোৱা হ'ল যে, নামঘৰলৈ ওলাই যোৱা দেউতাকৰ লগতো থাকিব পাৰে বুলি সন্দেহ কৰি খবৰ ল'লে কিন্তু তেওঁৰ লগতো যোৱা নাই। ইফালে বিনিয়ে জন্মাষ্টমীত পিন্ধিবলৈ অনা কাপোৰ তেনেকৈয়ে বিছনাতে পৰি আছে। লগৰ ছোৱালীৰ ঘৰত থাকিব পাৰে বুলি কেইবাঘৰতো খবৰ ল'লে কিন্তু ক'তো নাই। তেন্তে গ'ল কলৈ নাই বুলিয়েই নোহোৱা হ'ল যে আজিকালি যিহে দিনকাল পৰিছে, কিবা এটা ভাবি মাক চাদৰ ওপৰলৈ গ'ল। চাদৰ কোণা এটাত ধিমিক ধামাককৈ অহা জলি থকা মমডাল মাকৰ চকুত পৰিলে আৰু তাৰ কাষতে বিনি জীনা দুইজনী বহি থকা দেখা পোৱাতহে মাকৰ জীৱটো ঘূৰি আহিল। এনেকৈ বহি থকাৰ কাৰণটো কি জানিবলৈ সিহঁতৰ ওচৰলৈ যোৱাৰ আগতেই জীনাই আগতেই বিনিৰ মাকৰ ওচৰলৈ দৌৰি আহি ক'লেহি ' চাওকচোন বাইদেউ বিনিক মই টানি টানি ভিতৰলৈ নিব পৰা নাই, দুপৰীয়াৰে পৰা সুধি আছে কৃষ্ণই মোমায়েক কংসক কিয় আৰু কেনেকৈ মাৰিলে। মই ভালকৈ নাজানো কাৰণে ক'ব পৰা নাই আৰু নোকোৱালৈকে বোলে মোক ঘৰৰ ভিতৰলৈ যাব নিদিয়ে। আপোনাক সুধিবলৈ যাওঁতে বোলে ভাইটিক শুৱাই থকা কাৰণে পিছত ক'ম  বুলি পঠাই দিলে।' তেতিয়াহে বিনিৰ মাকৰ মনত পৰিল ভায়েকক শুৱাই থাকোতে তাই কিবা এটা সুধিবলৈ গৈছিল পিছত ক'ম বুলি তাইক ঘূৰাই পঠালে আৰু সেইটো কথাত ঠেঁহ লাগি চাগে এতিয়া জীনাৰ লগত লাগি আছে।

বিনিৰ মাকৰ কিয় জানো এনেকুৱা লাগিল ল'ৰাটো হোৱাৰ পৰা যেন তাইৰ প্ৰতি গুৰুত্ব অলপ হ'লেও কমি গৈছে।  জন্মৰ তিনি দিনৰ পৰাই যিজনী ছোৱালীক নিজৰ বুকুৰ মাজত ৰাখি নিজৰ পেটৰ সন্তানৰ দৰে ডাঙৰ দীঘল কৰিছিল এতিয়া সেইজনী ছোৱালীকে সঁচা মাতৃত্বৰ আনন্দত মতলীয়া হৈ আঁতৰাই পঠাইছে নেকি বাৰু? কথাটো ভাবি বিনিৰ মাকৰ নিজৰ ওপৰতেই ধিক্কাৰ জন্মিল, নাই নজনাকৈ যদি মৰমৰ ভাগ বাটোৱাৰা হৈ গৈছিল এনেকুৱা মাৰাত্মক ভুল তেওঁ কোনোপধ্যেই আৰু হ'বলৈ দিব নোৱাৰে। দুয়ো সন্তান তেওঁৰ বাবে সমান ইয়াৰ মাজত নিজৰ পৰৰ কোনো শব্দক আহিবলৈ দিব নোৱাৰে বুলি ঠেঁহ ধৰি থকা ৰাধেমা আৰু কানাই দুয়োকে ধুনীয়াকৈ সজাই পৰাই নামঘৰলৈ লৈ গ'ল।

A glimpse of Arunudoi (Orunodoi)

RIMJHIM BORTHAKUR

 
In the middle of 19^th century, the American Baptist missionaries brought a modern press to Assam. The press was not brought only for business purpose but to spread Christianity among Assamese people too and they established a press in Sivasagar district of Assam in 1841. Before starting a glorious history of print media in Assam they were engaged in written and translating the Assamese book into the English and vice-versa. (Arunodoi, 1983)

In 1845 the missionaries had decided to publish the first Assamese monthly paper in the general meeting of Sivasagar Baptist and it was a historic decision for Assamese print media. In January 1846 the missionaries were able to create a new era to the Assamese journalism world and published the first edition of Arunodoi from Sivasagar. The first editor of Arunudoi was Dr. Nathan Brown.

The word 'Arunodoi' has its roots in the Sanskrit language. It comprises of ‘Arun’ and ‘Udoi’. 'Arun' means the 'sun' and 'Udoi' stands for 'rising', hence "Sun Rise" in English. The Missionaries may have correctly envisioned the future of the magazine while naming it "Arunudoi, as it turned out to be the rising sun of glorious journalism history of Assam.

The first tagline was ‘The Arunodoi, a monthly paper, devoted to religion, science, and general intelligence'. It was printed and published by Oliver Thomas Cutter at Baptist Missionary printing press situated on the bank of Dikhow river. American missionaries were the pioneer of Assamese journalism.

Arunodoi had two forms, one was a newspaper and other was magazine or 'store of knowledge'. The size of the magazine was approximately 27x18cm and the number of pages was between 8 & 16.

According to Dr. Maheswar Neog ‘Many of us do not know or do not venture to know or do not get to hear that Arunodoi had two forms, newspaper, and magazine.' Both forms were circulated at least more than eight years i.e till 1854. The editors of this newspaper were Dr. Nathan Brown, A.H Danforth, S.M Whiting, William Ward, E.W.Clerk, Smt. Susan R Ward, A.K.Garney. Though the main aim of the magazine was to spread Christianity, but it also published current affairs, Science, Astrology, History, and trivia. It opened a way for Assamese people to know about the western world. Ananda Ram Dhekialphukan, Hemchandra Barua, Nidhi Linai Pharowal were three notable Assamese authors at that time. M

There is the difference of  opinion among the scholars regarding the lifespan of Arunodoi. No one is sure of the exact time of its demise, for some scholars, it was closed in 1880 and for other authors, the magazine's publishing ended when the printing press was sold in 1883.

  

*sources: Axomiya sahityar Rooprekha by Dr. Maheswar Neog, Wikipedia.