চাইড-এফেক্টচ

ৰিমঝিম বৰঠাকুৰ

বৰষুণজাকে আকৌ চিপচিপাবলৈ আৰম্ভ কৰি দিলে। কিমান সময়নো হৈছিল এৰিবৰ আকৌ আহিলেই। কালিৰেপৰা নেৰানেপেৰাকৈ লাগিছে, দুদিনত যে এৰিব একো আশা দেখা নাই। প্ৰথম জাক বৰষুণ ভাল লাগে! জিৰজিৰকৈ বলি থকা বতাহচাতিয়ে চিপচিপ বৰষুণজাকক উৰাই লৈ যাঁওতে গালে-মুখে চিটিকাই থৈ যোৱা টোপালবোৰ! আহ, কি যে এক ধুনীয়া অনুভূতি। কিন্তু ভাল লগা অনুভৱবোৰো খন্তেকীয়া। যেতিয়া বিচৰাতকৈ অধিক হৈ যায় সেই ভাল লগাবোৰো নোহোৱা হৈ যায়।

এনেকুৱা কিনকিনিয়া বৰষুণজাকৰ লগতে ঠাণ্ডা ঠাণ্ডা লগা বতৰতো। ঘৰৰপৰা বাহিৰ হ'বৰ মন নোযোৱা বতৰ, কিন্তু সেই বৰষুণতে ভিজি ভিজি ৰাতিৰ সাঁজ কোনোমতে উলিয়াবলৈ অবাধ্য বৰষুণকো আওকাণ কৰি ৰাস্তাৰ কাষত বহি থকা আমাৰ মৰমৰ কেঁচাচানা বেছা খুড়াজন। কেঁচাচানাৰ কথা মনত পৰোতেই খাবলৈ জিভাখন লকলকাই উঠিল। এতিয়া যেন সেই পিয়াজ, জলকীয়া, ধনীয়া দি চটপটা কৰি থোৱা চানাখিনি চোবাবলৈ নাপালে ঠাণ্ডা নমৰিবই। ইফালে বৰষুণ, ঠাণ্ডাকো আওকাণ কৰি চানাৱলা খুড়াজনৰ অপেক্ষা 'আজি যেন গ্ৰাহক অলপ বেছিকৈয়ে আহক যাতে মাংস অকণমান ঘৰলৈ নিব পাৰে। বতৰতোৰ লগত মিলাই ঘৈণীয়েকে জালুক দি ৰন্ধা মূৰ্গীমাংসখিনি এদিন খাই, সেইখিনিকে মনত পেলাই এমাহলৈ দালি-ভাতখিনিও সুখেৰে খাব পাৰিব।'

এনেকুৱা বতৰত গৰম গৰম ধোঁৱা ওলাই থকা ৰাস্তাৰ কাষৰ মম' খাবলৈও বেয়া নহয়। লগতে সৰু ডিজপজেল গ্লাছটোত দিয়া চুপখিনি। সেইখিনি এবাৰ পেটত পৰিলে ঠাণ্ডাই অলপ দেৰিলৈকে পাত্তাই নাপায়। মম'ৰ কথা মনলৈ আহোতে জিভাখন ৰ'বই পৰা নাই। নিজেই নজনাকৈয়ে 'সালৌপ সালৌপ' শব্দ বাহিৰ হ'বলৈ ধৰিছে। অহ চিঙৰাও বেয়া ন'হব দেখোন! লগতে পদিনা, নহৰু, আদা, জলকীয়াৰ চাটনিকণ পৰিলেতো কথাই নাই। 'গাখীৰতে মহৰ খুটি' বুলিবই পাৰি। এহ্ মজা, আজি তেন্তে দকচাহে কথা! পিছে আজি চিঙৰা পাঁও নে নাই ঠিক নাই। আজি কেইবাদিনো হ'ল চিঙৰা বেছা দাদাজন দেখা নাই। গতিকে এইটো বতৰত যে আহিব আশা নাই।

 কি কৰা যায়! কি কৰা যায়! ভাবিয়ে পোৱা নাই। নাই ইমান খিনি ভবাৰ পিছত আৰু ৰৈ থাকিব নোৱাৰি। ছাতিতো লৈ ওলাইয়ে যাঁও। কেঁচাচানা, মম' যি পাঁও চব উঠাই আনি আজি ৰাজভোগ কৰিম। এনজয় কৰিম এই বৰষুণৰ বতৰ। চাঁওচোন বৰষুণজাকেনো কেনেকৈ কিমান আমনি লগাব পাৰে। কাষৰ ৰুমত থকা বাকীকেইজনী যাব নেকি সুধিবলৈ যাবলৈ লেপৰ তলৰপৰা উঠি যাব মন যোৱা নাই। মেছেজ এটা কৰিয়ে কনফাৰ্ম হৈ নিজেই ওলাই যাম। ফোনটো ক'ত মোৰ? আৰে মোৰ ফোনটো ক'ত?

ফোনটো বিচাৰি থাকোতেই সি কৰ্কশ ৰিংটনটোৰ সৈতে এনেকুৱাকৈ বাজি উঠিল যে সেইটো ৰিংটন নহৈ বেলেগ কিহবাই মোৰ কাণত চিঞৰিলে।

'হেল্লে'

'হাই, গুডমৰ্ণিং। আৰ ইউ কামিং টু ডি অফিচ টুডেই?'

অলপ দেৰিলৈকে কি হৈ আছে একো গম পোৱা নাই। হাহ? এইয়া কি? ক'ত মোৰ বিছনা, ক'ত মোৰ হোষ্টেল? কিন্তু বৰষুণজাক! সেইজাক ঠিকেই আহি আছে। কালি আবেলিৰেপৰা, গোটেই ৰাতিতো আৰু আজি এতিয়ালৈকে। কালি অফিচৰপৰা ঘূৰি কেবখনত বহি ভাবি অহা কথাবোৰৰ এইয়া 'চাইড এফেক্টচ'হে যিবোৰ দেখি সপোনতে সালৌপ সালৌপ মাৰি আছিলো।

বিয়া (Wedding)

ৰিমঝিম বৰঠাকুৰ

শইকীয়ানীয়ে কেইবাযোৰাও কাপোৰ উলিয়াই থৈছে ঘৰৰ ওচৰৰ বিয়াখনৰ ৰিচিপচনখনলৈ পিন্ধি যাবলৈ। দুযোৰমান উলিয়াই থৈ আকৌ সোমোৱাই থ'লে সেইকেইযোৰ বোলে আগতে দুখনমান বিয়াত পিন্ধিছে। পুনৰ যদি পিন্ধে 'গোট'ৰ লগৰকেইজনীয়ে দেখিলে সেইটোকে হ'বলগীয়া মিটিংখনৰ আলোচনাৰ বিষয় হ'ব। কাকতিৰ ঘৈণীয়েকে দেখিলেতো হ'লেই আৰু। এনেই বহল মুখখন আৰু অলপ ডাঙৰকৈ মেলি সকলোৱে শুনাকৈ কৈয়েই পেলাব আগতে কাপোৰযোৰ তেওঁ ক'ত পিন্ধা দেখিছিল। তেতিয়া 'গোট'ৰ ধন্য-মান্য সম্পাদিকা শইকীয়ানীয়ে মুখখন ক'ত লুকুৱাব জেগাই বিচাৰি নাপাব।

কি কৰিব কি নকৰিব বিচাৰি নাপায় ৰিমাৰ মাককে সোধো বুলি ফোনতো লগাবলৈ ধৰি দেখিলে বেলেঞ্চো নাই। কি যে নহয় এইবোৰ! সৰু ছোৱালীজনী মাকৰ মোবাইলটোত খুব লাগি থাকে নহয় তাইয়ে শেষ কৰিলে চাগে। হোৱাটচাপতে মেছেজ এটা কৰি সোধা যাঁওক। মানুহজনী এইবিলাকত বৰ এক্টিভ, মেছেজ কৰাৰ লগে লগে ৰিপ্লাই কৰে। মেছেজটো পঠিয়াই শইকীয়ানীয়ে বাকী থকা কামকেইটা কৰি আজৰি হৈ ল'বলৈ বুলি কামত ধৰিলেগৈ। লগতে তিয়াই থৈ দিয়া মচুৰ দালিকণো গালদুখনত লেপি ল'ব লাগিব। পাৰ্লাৰৰ মুখ নেদেখা শইকীয়ানীয়ে ক'ৰবাত বিয়াখাবলৈ যোৱাৰ আগতে এইফেৰা কাম নকৰিলে নহয়েই। লগৰকেইজনীৰ আগত আকৌ কোনোবা এখন ভাল পাৰ্লাৰৰ নামতো কৈ ফুটনি মাৰিবলৈ কেতিয়াও নাপাহৰে।

অলপ সময়ৰ পিছত আহি মোবাইলটো চাই দেখে তেওঁৰ মেছেজৰ কোনো ৰিপ্লাই নাই। ৰিমাৰ মাকে যে মেছেজটো চাইছে সেই কথা শইকীয়ানীয়ে খাটাংকৈ গম পালে নীলা হৈ পৰা চিনকেইডাল দেখি। মেছেজটো চাই থৈছে কিন্তু ৰিপ্লাইটো কৰিবলৈ ইমান সময় নাইনে? শইকীয়ানীৰ বিৰাতেই খং উঠিল ৰিমাৰ মাকৰ কাণ্ড দেখি। ৰিপ্লাই কৰিবলৈ মনো নকৰিব পাৰে যিহে হিংসাকুৰীয়া মানুহ, শইকীয়ানীক কেনেবাকৈ সিহঁত গোটেইকেইজনীতকৈ ধুনীয়া লাগিব বুলি ভয়ো খাব পাৰে। খংৰ ভমকত নিজেই নিজকে বকি বকি বাকী থকা মচুৰ দালিখিনি পিচি ল'লে। বকি থাকোতেহে মনলৈ আহিল যে বিয়াঘৰীয়া ৰিমাৰ মাকৰ কিবা সম্পৰ্ক লাগে গতিকে তেখেত চাগে তাতে ব্যস্ত হৈ আছে। আকৌ এবাৰ ফোনটো লৈ মেছেজ কৰিবলৈ ধৰোতেই ৰিমাৰ মাকৰ ফোনটো আহিল।

'শইকীয়ানী ন'কব আৰু বুজিছেনে বিয়াঘৰত যিহে অঘটন ঘটিল, সেইবোৰত লাগি থাকোতে আপোনাক ৰিপ্লাই কৰিবই পৰা নাই। এতিয়া এটা কথা জানি থওক যে বিয়াখন ন'হল বাকীখিনি আবেলি গৈ কৈ আছো।' কথাখিনি একে উশাহে কৈ ফোনটো থৈ দিলে। শইকীয়ানীয়ে ৰিমাৰ মাকৰ কথাখিনি শুনিলেহে কিন্তু একোৱে বুজি নাপালে। কি হ'ল হঠাতে! বিয়াখন দেখোন পৰহিয়ে হোৱা কথা আছিল মন্দিৰত আৰু আজি ৰিচিপচন। কিন্তু ৰিমাৰ মাকৰ কথাখিনিৰ মতেতো বিয়াখন ন'হলেই যেতিয়া ৰিচিপচন কেনেকৈ হ'ব।

'এস কি যে নহয় এইবিলাক। কথাখিনিও ভালকৈ ক'ব নোৱাৰে' শইকীয়ানীৰ এনেই খং উঠি আছিল এতিয়া কথাবোৰ ভালকৈ নোকোৱাৰ বাবে খংৰ ভমক আৰু একোব চৰিল। যিমান খং উঠিলেও এটা কথা সঁচা যে তেওঁ ইমানকৈ সাজি-কাঁচি থাকি লাভ নাই, তথাপিও পিচি থৈ দিয়া দালিকণ নলগাবনে!

আবেলি চাৰিটামান বজাত ৰিমাৰ মাক শইকীয়ানীৰ ঘৰ ওলালহি। শইকীয়ানীৰতো তেওঁলৈ বাট চাই চাই চকু বিষাল। এনেই লোকৰ কথা শুনি ভালপোৱা মানুহ, তাতে আকৌ হ'বলগা বিয়া ভাঙিছে। গতিকে ইয়াতকে বেছি চৰ্চাৰ কথা কি থাকিব পাৰে। কথা শুনিবলৈ থিয় হৈ থকা কাণদুখনে ৰিমাৰ মাকৰ উপস্থিতিতহে শান্তি পাইছে। অকণো পলম নকৰি শইকীয়ানীয়ে ৰিমাৰ মাকক প্ৰশ্নৰ বাণেৰে ধাৰাসাৰ কৰিলে।

'কিনো ক'ব এইবোৰ মানে দীঘল কাহিনী.....' বুলি ৰিমাৰ মাকে আৰম্ভ কৰি গ'ল। কথাখিনি যিমান শুনি গৈছে শইকীয়ানীয়ে যেন সিমান ৰস পাইছে।

দেখাই-শুনাই বৰ মৰম লগা ছোৱালী এজনীৰ লগত ঘন ভূঞাৰ ল'ৰাতোৰ বিয়া ঠিক কৰিছিল। ধনীৰ দুলাল ভূঁঞাৰ ক'বলৈ গ'লে আগে-পিছে একোটিয়েই ল'ৰা। যিমানখিনিহে ধনৰ গৰাকী এটা ল'ৰাই যে খাই ধুকুৱাব পাৰিব সেইয়া কোৱাতো অলপ কঠিন। সেয়ে পুতেকে সৰুৰেপৰা যিটোকে বিচাৰে সেইটোকে দিবলৈ চেষ্টা কৰিছিল। যাতে পুতেকে কাহানীও বাপেকক ক'ব নোৱাৰে যে টকা থাকিও তাৰ কাৰণে একো কৰিব নোৱাৰিলে। এনেকৈ ডাঙৰ হোৱা ল'ৰা এটা সময়ত ইমানেই উদণ্ড হ'ল যে মৰম কি, সন্মান কি, অভাৱ কি একো বুজি নোপোৱা হ'ল। তাৰ মতি-গতি দেখি ভূঁঞা-ভূঁঞানীয়েও নিজৰ ভুলতো বুজিবলৈ ধৰিলে কিন্তু ইতিমধ্যে দেৰি হ'লেই। পুতেকতো যে এনে বদমাছ হ'ল একেবাৰে এৰাল চিঙা গৰুৰ দৰে অৱস্থা তাৰ। ল'ৰাটোৰ কাৰণে মাক-দেউতাককো কোনো ওচৰ-পাজৰে থকা মানুহেও ভাল নোপোৱা হৈছিল।তাৰ উৎপাতত ছোৱালী-বোৱাৰী কোনো শান্তিত থাকিব নোৱাৰে। ইমান টকা-পইচাৰ মালিক হোৱা স্বতেও বিয়াৰ বয়স হৈ যোৱাৰ পিছতো তাৰ কাৰণে ছোৱালী বিচাৰি পোৱাতো টান হৈ পৰিছে। তাৰ নাম শুনাৰ পিছতেই ছোৱালী দিয়া মানুহ আহিও ঘূৰি যায়। কিন্তু হঠাতে জানো বিয়াখন কেনেকৈ ঠিক হ'ল, ভূঁঞা-ভূঁঞানীয়ে একেবাৰে বিয়াৰ নিমন্ত্ৰণী চিঠি লৈ আহোতেহে সকলোৱে গম পালে। আনকি সম্পৰ্কীয় মানুহবিলাকেও সময়তহে গম পালে।

ছোৱালীজনীৰ ঘৰ অলপ দূৰত, এদিনতে অহা-যোৱা কৰিব নোৱাৰি। বৰ মৰম লগা আৰু বয়সো বোলে বেছি নহয়। ইমান ভাল ছোৱালী এজনী তাৰ নিচিনা ল'ৰা এটাই ক'ত পালে সেইটোহে সকলোৰে মুখে মুখে। কিছুমানৰ মতে সি আগতকৈ ভাল হোৱাৰ কাৰণে পালে চাগে, কিছুমানৰ মতে আকৌ মিছা কথা কৈ মন ভোলালে চাগে। কিন্তু যিয়েই নহঁওক ভূঁঞাৰ ঘৰত বিয়া খাবলৈ যোৱাৰ মজাই বেলেগ হ'ব। ধনৱানৰ ধন বিয়াখনতে খৰছ নকৰি কৰিব ক'ত? মাছে-মাংসই এগালমান খোৱাব! ল'ৰা কেনেকুৱা আছিল সেইটো কথা নহয়, দগৰি এসাজ খাবলৈ পোৱাটোহে কথা। তেনেকৈয়ে ভাবি শইকীয়ানীও ৰচকিজনী হৈ আছিল। কিন্তু বিয়াখন ভাগিহে...!!

ঘৰত অতকে ডাঙৰ চোতালখন থকাৰ পিছতো বিয়াখন ঘৰত নাপাতি মন্দিৰত পাতিবলৈ গৈছিল। লগত পিছে দহ-বাৰজন মানুহতকৈ বেছি মানুহ নিয়া নাই। বাকী মানুহক ৰিচিপচনৰ কাৰণেহে মাতিছিল। কিন্তু দগৰি ৰিচিপচন খোৱাৰ আশাত থকাবিলাকৰ আশাত চেঁচা পানী পৰিল। বিয়া পাতিবলৈ গৈ তেঁওলোক এনেকুৱা সমস্যাত পৰিল যে বিয়া নাপাতি গুচি আহিবলগাত পৰিল। কেনেবাকৈ অচিনাকি ছোৱালী এজনী পায় ফাকি-ফুকা দি বিয়াখন ঠিক কৰিছিল যদিও ছোৱালীৰ বোলে সোতৰ বছৰো হোৱা নাই। গতিকে মন্দিৰৰ কমিটীৰ কৰ্তৃপক্ষই বিয়াখন পাতিবলৈ অনুমতি দিব নোৱাৰে ছোৱালীৰ বিয়াৰ বয়স নোহোৱাকৈ। সেই কথা গম পায় লগত যোৱা কেইজনেও সেই বিয়াৰ বিৰুদ্ধে মাত মাতিলে। ইফালে কইনাৰ ঘৰে তেতিয়াহে ভূঁঞাৰ পুতেকৰ আচল কথা গম পালে। সা-সম্পত্তিৰ লোভত পৰি বিবাহ উপযুক্ত নোহোৱাকৈয়ে বিয়া দিবলৈ ওলোৱা মাক-দেউতাকে মানুহৰ ককৰ্থনা শুনি সেই ঠাই এৰি ঘৰলৈ বাট ল'লে। এনেকে ফাঁকি দি বিয়া কৰোৱাৰ মজা ওলাই গ'ল দৰাৰ। নিজেতো অধোপতনে গ'লেই, ইফালে ফাকি দি বিয়া পাতি ফুলকুমলীয়া ছোৱালীৰো জীৱনতো শেষ কৰিলেহেঁতেন!

'ব'লকচোন বাইদেউ আমিও ল'ৰাতোক এসেকা দি আহো যাতে গোটেই জীৱনলৈ সি মনত ৰাখে। এই ছোৱালীজনীৰ মাক-দেউতাককো লগ পালে ভাল আছিল টকাৰ লোভ উলিয়াই দিলোহেঁতেন সিহঁতক। পঢ়া-শুনা কৰোৱাবলৈ খবৰ নাই খালী বিয়াৰ কথা উপযুক্ত নৌ-হওতেই।' কথাবোৰ শুনি থাকি হঠাতে শইকীয়ানী এনেকুৱাকৈ ভমককৈ জলি উঠিল যে ৰিমাৰ মাকেও ভয় খাই গ'ল।

মৰমৰ ৰেডিঅ'টো (Radio)

ৰিমঝিম বৰঠাকুৰ

বেয়া হৈ থকা ৰেডিঅ'টো ভাল কৰিবলৈ নি উদাস মনেৰে উভতি আহিল মহেন শইকীয়া। দুনাই বোলে আৰু ভাল হোৱাৰ আশা নাই, বহুত পুৰণি হ'ল যে ভিতৰৰ বস্তু সকলো বেয়া হ'ল। কথাষাৰ শুনি শইকীয়াৰ নিজৰ কাৰোবাৰ মৃত্যুৰ বাতৰি শুনাতকৈও বেচি দুখ পালে। কোনোবাই যেন আহি বুকুখনত শেল এপাতহে বহুৱাই থৈ গ'ল। ৰেডিঅ'টো নাছিল কি তেওঁৰ কাৰণে?

'অলপ আৰু চেষ্টা কৰি চাব নোৱাৰিবা নে যদি কেনেবাকৈ ঠিক হয়েই' অতি আশাৰে মেকানিকজনৰ মুখলৈ চাই ৰ'ল যেন তেওঁ এতিয়া সত্তৰবছৰ বয়সৰ বৃদ্ধ নহয় এটা সাতবছৰীয়া ল'ৰাহে, যিয়ে নিজৰ লোভৰ বস্তুটোলৈ মুখ মেলি আশাপালি ৰৈ আছে। কিন্তু লাভ ন'হল যিটো মোনাত লৈ আহিছিল সেইটো মোনাতে মেকানিকজনে ৰেডিঅ'টো ভৰাই দি শইকীয়াক বিদায় দিলে।

হঠাতে একেবাৰে অমাত হৈ পৰা তেওঁৰ মৰমৰ ৰেডিঅ'টো কোলাতে লৈ টিকটিকিয়া ৰ'দত ঘামি-জামি শইকীয়া ঘৰ পালেহি। ৰ'দত ভাগৰে-জোগৰে আহি পোৱা শহুৰেকক আতৌ পিতৌকৈ নেমু পানীকণ দিবলৈ গৈ বোৱাৰীয়েকে দেউতাকৰ মৰহা মুখখন দেখিয়েই বুজিলে ঘটনাটো কি। তথাপিও নজনাৰ দৰেই ওচৰলৈ গৈ নেমু পানীকণ দিয়াৰ চলেৰে কথাৰ উম ল'বলৈ ওচৰতে বহিল। কিন্তু দেউতাকৰ শুকাই যোৱা মুখখন দেখি সোধো বুলিও একো সুধিব নোৱাৰি অলপ সময় তেওঁৰ ওচৰতে উচপিচাই থাকি গুচি আহিল। আজি পুৱাই বন্দনা শুনিবলৈ গৈ ৰেডিঅ'টো বহুত চেষ্টা কৰিও বজাব নোৱাৰি শহুৰেকৰ যিহে অৱস্থা হৈছিল তাকে দেখি পুতেকে অফিচলৈ যাওঁতেই ৰেডিঅ'টো লৈ গৈ গাঁৱৰপৰা অলপ দূৰত থকা ৰেডিঅ', ঘড়ী ভাল কৰা দোকানখনতে ঠিক কৰিবলৈ দি থৈ গ'ল। ভাল হয় যদি হওক, এইটো ন'হলে যে দেউতাকৰ কি দশা হ'ব জনা আছে। আকৌ ঘূৰি আহোতে লৈ অনাৰ কথা আছিল। কিন্তু শইকীয়াই পুতেকলৈ বাট চাব নোৱাৰিলে, পুতেক অফিচলৈ যোৱাৰ পিছতেই ছাতিটো লৈ ওলাই গ'ল। ভাল কৰি একেবাৰে লগতেই লৈ আনিব। বোৱাৰীয়েকে হাজাৰ মানা কৰাৰ পিছতো কথা নুশুনি খাওখাও ৰূপ লৈ থকা ৰ'দডালতে দোকান পালেগে। সেই তেতিয়াৰ পৰা দোকানখনতে বহি থাকি ভাল কৰিব নোৱাৰা যন্ত্ৰবিধ লৈ আনি ঘৰ পাইছেহি।

ৰেডিঅ'টো একেবাৰে বেয়া হৈ যোৱাৰ কাৰণে বোৱাৰীয়েকে ভালেই পাইছে। ন'হলে ৰেডিঅ'ৰ উৎপাতত না তাই ভালকৈ শুব পাৰে না ভালকৈ প্ৰিয় হিন্দী চিৰিয়েল কেইখন চাব পাৰে। যেতিয়াই টিভিটো লগাব তেতিয়াই শহুৰেকে ৰেডিঅ'টো লগাই ওচৰতে বহি ল'ব। কেতিয়াবা তাইৰ ক'বলৈ মন যায় টিভি চাই যদি টিভি চাওক ন'হলে ৰেডিঅ' শুনক। কিন্তু মন গ'লেও ক'ব নোৱাৰে, খংতে টিভিটো অফ কৰি উঠি গ'লেও পিছে পিছে শহুৰেক আহি ৰেডিঅ'ৰ সাৰমৰ্ম ক'বলৈ উঠি পৰি লাগিব। অলপো বুজি নাপায় মানুহে যে অশান্তি পায়। পুৱাবেলাৰ কথাটো ক'বই নালাগে পুৱাটো হ'বলৈ পায় নে নাপায় সিফালে শহুৰেকৰ আকাশবাণী কেন্দ্ৰ বাজিবলৈ আৰম্ভ কৰেই। এতিয়াৰ পৰা অলপ হ'লেও এইবোৰৰপৰা মুক্তি পাব। এতিয়া সোনকালে দুপৰীয়া সাজ খোৱাই বোৱাই চিৰিয়েল কেইখন চাব পৰাকে আজৰি হৈ লও বুলি লৰালৰিকৈ ভাতকেইটা বাঢ়িবলৈ গ'ল।

ভাতকেইটা আগত লৈ আছে যদিও দুখতে তেওঁ এগৰাহো মুখলৈ নিব পৰা নাই। সুখে-দুখে যিটো তেওঁৰ লগৰী আছিল আজি সেইটোও নিমাত হৈ ৰ'ল। যি পাৰে ভাতকেইটা কোনোমতে শেষ কৰি পাতৰপৰা উঠি গৈ আগফালৰ বাৰান্দাখনতে বহিল। যেতিয়া তেওঁ স্কুলত শিক্ষকতা কৰি আছিল তেতিয়া তেওঁক কোনোদিনেই ঘড়ী চাবলৈ আৱশ্যক হোৱা নাছিল। ৰেডিঅ'টোৱে সকলোবোৰ আছিল। ৰেডিঅ'ৰ অনুষ্ঠান  অনুসৰি সময় কিমান হৈছিল গম পাই গৈছিল। কেৱল তেওঁৱে নহয় তেওঁৰ পত্নীও একেই আছিল। ৰেডিঅ'টো লগাই থৈ কাম কৰি থাকিছিল যদিও সময়ৰ খিয়াল ৰাখি তেওঁক, ল'ৰা ছোৱালী কেইটাক সময়মতে স্কুললৈ উলিয়াই পঠাব পাৰিছিল। পুৱাৰ 'বন্দনা' অনুষ্ঠানটোৱে দিনটোৰ কাৰণে যেন মনলৈ কিবা এক শান্তিহে কঢ়িয়াই আনে। 'আজি-পুৱা' আৰম্ভ হৈ যায় মানে ঘৈণীয়েক তৰুলতাই য'ৰ কাম তাতে পেলাই লৰালৰিকৈ গা-ধুবলৈ সোমাই ন'হলে সময়ত ভাতকেইটা হোৱাব নোৱাৰিলে গোটেইমখাই পেটৰ ভোক পেটতে ৰাখি স্কুল যাব লাগিব। লেহেমীয়া গতিত ষ্টাইল কৰি স্কুললৈ ওলাই থকা জীয়েক মামণিও পুৱাৰ আঞ্চলিক বাতৰি শুনি খৰ-খেদা কৰি ওলাই যায়। সকলোকে স্কুললৈ পঠিয়াই শইকীয়া মাষ্টৰৰ ঘৈণীয়েকে অতি আগ্ৰহেৰে ৰৈ থাকে 'আইদেউৰ বুলনি'লৈ।

'আহ্ কি যে এক ভাল লগা মূহূৰ্ত আছিল, কিন্তু এতিয়া...' পুনৰ তেওঁৰ মনটোৱে উচাট বিচাট কৰিবলৈ ধৰিলে।

'আজি ন'হলে বাবাকে ক'ব লাগিব, কেনেবাকৈ টাউনলৈ যোৱা মানুহ আছে নেকি খবৰ কৰিবলৈ। তেতিয়া তেওঁৰ হাততে ৰেডিঅ'টো ভাল কৰিবলৈ দিব পাৰিব' কথাকেইটা মনতে পাগুলি পুতেক কেইটামানত পাবহি সুধিবলৈ বোৱাৰীয়েকৰ ওচৰ পালেগৈ। আপোনভোলা হৈ চিৰিয়েল চাই থকা বোৱাৰীয়েকক দেখি শইকীয়াৰ ঘৈণীয়েকলৈ বৰ মনত পৰিল। আজি যদি ঘৈণীয়েক তেওঁৰ কাষত থকা হ'লে ৰেডিঅ'টো বেয়া হোৱা বুলি গম পোৱা হ'লে কম দুখ পালেহেতেন নে। যিকোনো প্ৰকাৰে ভাল কৰোৱাৰ চেষ্টা চলালেহেঁতেন, তেওঁ কাৰ আগত প্ৰকাশ কৰিব তেওঁৰ বেদনা কিমান ৰেডিঅ'টোৰ কাৰণে। চিৰিয়েলত মছগুল হৈ থকা বোৱাৰীজনীক কিবা ক'লে যে তাই এতিয়া মন দিব শইকীয়াৰ নালাগিল। সেয়ে বাৰাণ্ডাখনতে বহি পুতেক অহালৈ বাট চাই ৰ'ল।

আজি তেওঁৰ নিজকে বৰ অকলশৰীয়া যেন অনুভৱ হৈছে। আগতে তেওঁৰ লগত কথা পাতিবলৈ মানুহ নাথাকিলেও ৰেডিঅ'টো বজাই থ'লে কিবা এটা ভাল লাগি থাকে। কিন্তু আজি একেবাৰে মুদাই মৰি থাকিল। কেতিয়াবা পুতেক-বোৱাৰীয়েকে তেওঁক ৰেডিঅ'ৰ কাৰণে কথা নুশুনোৱাকৈও থকা নাই। কিন্তু তেওঁ সেইবোৰলৈ কাণ নিদিয়ে কেতিয়াবা পুতেকক ক'বলৈহে মন যায় আগতে দেখোন সেইটোৱে সকলো আছিল। এতিয়া টিভি, এফ এম নে কি সেইডাল হোৱাৰপৰা ৰেডিঅ'টো এলাগী হৈ পৰিল। সৰুকালত আকৌ 'অকণিৰ মেল' শুনিবলৈ ককায়েক ভনীয়েক দুয়োৰে যি উৎপাত, বুধবৰীয়া নাটকখন নুশুনিলে সিহঁত এটাৰো ভালেই নালাগিছিল এতিয়া আকৌ কয় ৰেডিঅ'টো বেয়া হৈ থকায়েই ভাল।  সন্ধ্যা লাগিবৰ হ'ল এতিয়াও পুতেক আহি পোৱা নাই, বোৱাৰীয়েক টিভিৰ ওচৰৰপৰা উঠাই নাই। পুতেক আহি নোপোৱালৈকে শান্তিত বহি থাকিব নোৱাৰি চোতালখনতে পাইচাৰি কৰি থাকিল। সন্ধ্যাৰ আঞ্চলিক বাতৰি শুনিবলৈ তেওঁ উচপিচাই আছে, এবাৰ ভিতৰলৈ গৈ ৰেডিঅ'টো আনি এনেই লিৰিকি বিদাৰি চালে কেনেবাকৈ মাত ওলাইয়ে নেকি। বেয়া হোৱা ৰেডিঅ'টো কোলাতে লৈ তেওঁ ভাবৰ সাগৰত ইমানেই বুৰ গ'ল যে কাষেদি পুতেক পাৰ হৈ যোৱাও গম নাপালে।

ৰেডিঅ'ৰ বেদনাত দগদগ মাষ্টৰ কাইলৈ নিজেই টাউনলৈ যাবলৈ ওলাল, এনেকৈ লোকলৈ আশা কৰি থাকিলে চাউল নিসিজে। আজি ৰাতিটো কেনেবাকৈ পাৰ হওক কাইলৈ পুৱাই কাৰোবাক সোধ-পোছ কৰি লৈ যাব তেওঁৰ দেহলাওটোৰ মাতটো ঘূৰাই আনিবলৈ। সুখ-দুখৰ লগৰী ৰেডিঅ'টোৰ মাতটো ঘূৰি নাহিলে যে তেওঁ একেবাৰেই অকলশৰীয়া হৈ পৰিব।