ভালপোৱা ( The Love)

'তোমাতকৈ আৰু মোৰ জীৱনত ডাঙৰ সম্পত্তি একোৱে নাই' বুলি কৈ থৈ অফিচলৈ ওলাই যোৱা গিৰিয়েক বিধানৰ মুখখন বাৰে বাৰে মনত পৰি থকা বৰষাৰ নিজকে আকৌ এবাৰ অপৰাধী যেন লাগিল; কিছুমান স্থাৱৰ সম্পত্তিৰ লগত তাৰ অকৃত্ৰিম ভালপোৱাক তুলনা কৰি উপহাস কৰা কাৰণে। হয়, বিধানে ধনে-সোণে এগালমানৰে তাইক পুতি ৰাখিব নোৱাৰিলেও বৰষাক বাৰে বাৰে তাৰ প্ৰেমত পেলাব পৰাকৈ বিধান আজি সফল।

বিগেষ্ট ফেন অৱ জুবিন!

অসমীয়া পৰীক্ষা হে আছে। ইমান টোপনি ক্ষতি কৰি নপঢ়িলেও হ'ব। অংক, ইংৰাজী থকাৰ দিনা কথাটো বেলেগ। সেইকেইটালে অৱশ্যে ভয় লাগি থাকে ভালকৈ নোৱাৰো যে। তথাপিও এইটো সাধাৰণ পৰীক্ষা নহয় কিন্তু এনেকৈ ইমান সহজ কৈ ল'বলৈ। মেট্ৰিক মেট্ৰিকেই ইয়াত সহজ বুলি একো নাই সকলোবোৰ বিষয়েই একেই সমানেই পঢ়িব লাগিব। এইবোৰ বহুত দিনৰেপৰা শুনি অহা কথা বৰ বেছি গুৰুত্ব নিদিলেই হ'ল। নিজেই জানো নহয় কোনটো বিষয় কিমান পঢ়িব লাগে। বেলেগ বিষয়কেইটা থকাৰ আগদিনা ৰাতি শুবই নোৱাৰি।নিজৰ ভাষাটোও যদি ইমান টোপনি ক্ষতি কৰি পৰীক্ষা দিব লাগে তেন্তে ইমান বছৰেনো কি শিকিলো। আজি মই অলপ সোনকালে শুম বুলি ভাবিছো তাতো খেচখেচনি। এইবোৰৰ পৰা হাত সাৰিবলৈ ৰুমতে মিহিকৈ বাহিৰলৈ শব্দ নোযোৱাকৈ জুবিন দাৰ 'পাখি পাখি এই মন' গানটো লগাই লৈ বিছনাখন ঠিক কৰি ল'লো।

'কি হে এতিয়াই শুবলৈ ল'লা যে কাইলৈ পৰীক্ষা নাই?' পিছলৈ ঘূৰি চাই মই চকুৰে কিবা জলক তবক দেখিলো। কি এইয়া! মই শুম বুলি ভাবিছিলোহে কিন্তু শুৱাৰ আগতেই মই সপোন দেখিলো নেকি? নিজৰ আগতে চিকুট এটা মাৰি চালো। অ মা এইয়া সঁচা দেখোন! মোৰ মৰমৰ জুবিন দা আমাৰ ঘৰত মোৰ ৰূমত। কেনেকৈ সম্ভৱ এইটো! মই কিবা ক'ম বুলিও মেলা মুখ মেলাতেই থাকিল তাৰ আগতেই জুবিন দাই বাজি থকা গানটো বন্ধ কৰি অসমীয়া কিতাপখন লৈ মোৰ বিছনাত বহি ল'লে।

আৰে মই কি বুৰ্বকৰ নিচিনা কৰি আছো। মোৰ ঘৰত জুবিন দা উপস্থিত আৰু মই বহিবলৈ দিব লাগে যে সেইটো কথা অধমৰ মূৰত খেলোৱাই নাই। কি সুধিম কি নুসুধিমকে দেখোন মুখখন মেলিবই পৰা নাই। কি হৈছে মোৰ!

'হ'ব ইমান ভাবি থাকিব নালাগে কি কি পঢ়িলা তাকে কোৱা।' মই কোৱা নোকোৱাৰ দোমোজাত থাকোতে জুবিন দাই আকৌ মাত দিলে। মানে কি মোক এতিয়া পঢ়া ধৰিবলৈহে আহিল নেকি। আহিছেও আহিছে পৰীক্ষাৰ আগদিনা গান এটা শুনো বুলিলেও শুনিব নোৱাৰো আৰু তাতোকৈ আচৰিত কথা জুবিন আহিছে বুলি যে আমাৰ ঘৰত কাৰো হাল্লা নাই। মানে চবেই আগতেই লগ ধৰি ল'লে মই ৰূমত সোমাই থকাতেই গ'ল। বাৰু যি কি নহওক এনেকৈ থাকিলে ন'হব ওচৰতে বহোগে। এখোজ দুখোজকৈ গৈ তেওঁৰ ওচৰতে বহিলোগৈ। কিন্তু জুবিন দাই মোক বেলেগ কিবা সোধাৰ সলনি ওৰাই ঘূৰাই অকল কি পঢ়িলো কি কথা এইবোৰহে সুধি আছে। মাজে মাজে আকৌ ব্যাকৰণো সুধিবলৈ পাহৰা নাই কিন্তু মইহে একোৰে উত্তৰ দিব পৰা নাই। পঢ়াতটো ঠিকেই পঢ়িছিলো কিন্তু এতিয়াহে মনলৈ একো অহা নাই। আচলতে জুবিন দাক কাষতে পাই অলপ নাৰ্ভাছ ফিল কৰিছো চাগে ন'হলেতো এইবোৰ মই চব পাৰিছিলো। তথাপিও কিন্তু মই কম নহয়, একো নোৱাৰিলেও অকণো ভয়-ভীত নোহোৱাকৈ জুবিন দাৰ মৰম লগা মুখখনলৈ চাই থাকোতেই গৈছে। ইফালে তেওঁ যে মোক সোধা কিতাপৰ প্ৰশ্নৰ এটাৰো উত্তৰ দিব পৰা নাই। লাজ পাব লগীয়া কথা, তথাপিও মোৰ কেৰেপ নাই। এইবোৰ মায়ে গম পাব লাগিলে মোক দিব এপালি।

'জুবিন দা গান এটা গাওকনা।'অৱশেষত বহুত চেষ্টাৰ মূৰত মাত এটা ওলাল।

কি কোনে গান গাব লাগে বুলি যিটোহে মাত মোৰ কাণত বাজিল ভয়ত চক্ খাই বহাৰপৰা উঠি গ'লো আচলতে বহাৰপৰা নহয় শোৱাৰপৰাহে ঠতমত খাই উঠি গ'লো। টোপনিৰ জলাকলাতে 'মা জুবিন দা.....' বাকী খিনি মুখেৰে ভালকৈ ফুটিবলৈ নাপালেই 'কালিও সোনকালে শুই গৈছ আৰু এতিয়া জুবিনৰ গান শুন, উঠ যা সন্ধি, সমাসখিনি আকৌ এবাৰ চাই ল পৰীক্ষা শেষ কৰি জুবিনৰ লাইভ চাৱ গান শুন যি কৰ কৰি থাকিবি' বুলি মাৰ কেছেটখন বাজি উঠিলেই। এইখন কেছেট বৰ ভাল একো কষ্ট নকৰাকৈয়ে বাজি উঠে।

শুবলৈ বুলি লৈ যে গানটো লগাই ল'লোহে একেবাৰে জুবিন দা সাক্ষাত আহি ঘৰ পালেহি। মইও জুবিন দাৰ মৰম লগা মুখখনলৈ চাই থাকোতে ৰাতি পুৱাল আৰু একেবাৰে মাৰ মাততহে জুবিন পৰা আঁতৰি অসমীয়া পৰীক্ষালৈ মনত পৰিল। হায় হায় এনেকুৱা 'বিগেষ্ট ফেন অফ জুবিন' হ'লে দেখোন দিগদাৰেই আছে।

বয়সবোৰো যে!

'সেই কলেজীয়া দাদা-বাইদেউ কেইজনৰে ভাল দেই ক্লাছ কৰিব লাগিব বুলি একো চিন্তা নাই নিজৰ মতে ক্লাছ কৰিলেই হ'ল। হোমউৰ্ৱকো নকৰিলেও চলি যায়।' বাহুত বাহু লগাই গা ঘেলাই গৈ থকা কলেজীয়া ল'ৰা-ছোৱালীকেইটালৈ চাই চাই নিজৰ মাজতে ভোৰভোৰাই আবিৰ স্কুললৈ গৈ থাকিল। সঁচাকৈ সি যে কেতিয়া ডাঙৰ হ'ব কেতিয়া কলেজ পাবগৈ! সদায় স্কুল, হোমউৰ্ৱকবিলাকে তাৰ নগুৰ-নাগতি বাহিৰ কৰি দিছে। নিজৰমতে কিবা এটা কৰিবলৈও মাক-দেউতাকৰ ৰঙা চকুকেইটায়ে যিহে চাৱনি দিব! দূৰতে বিদূৰ হ'ব লগা হয়। আদিত্য দাদাৰো ভাল এতিয়া ঘৰলৈ আহিছে  পঢ়িবও নালাগে, বৰমা-বৰতাইও একো নকয় দেৰিলৈকে বাহিৰত ঘূৰি থাকিলে। সকলোৱে সোধে এতিয়া কি কৰিবা মানে নিজৰমতে চব কৰিলেই হ'ল যি কৰে।

***

আবিৰৰ বৰদেউতাকৰ ল'ৰা আদিত্য। এইবাৰ ইঞ্জিনীয়াৰিংৰ শেষ ছেমিষ্টাৰ দি ঘৰলৈ আহিছে। কেইদিনমান ঘৰত থাকি যাবগে আকৌ। ৰিজাল্ট ওলোৱালৈকে আছে। সেয়েহে এইকেইদিন অলপ লগৰ ল'ৰাৰ লগত ঘূৰা-পকা কৰি স্ফূৰ্টি কৰাৰ কথা ভাবিছে। কিন্তু সি কাৰো ঘৰলৈকে যাব নোৱাৰা হৈছে এটা প্ৰশ্নই তাৰ সকলোবোৰতে চেঁচা পানী ধালি দিয়ে। 'হেৰা ডেকা ল'ৰা এতিয়া পিছে কি কৰিম বুলি ভাবিছা?' নাই একেবাৰেই শান্তি নাই অ' এইবোৰৰ পৰা। এই প্ৰশ্নটোৱে তাক থকা-সৰকা কৰি দিয়ে। জীৱনৰ আধাবয়স পঢ়ি থাকোতেই গ'ল এতিয়া ভাবিছিলে অলপ শান্তি পাব কিন্তু এইটো সময়ৰ সমান মাৰাত্মক আৰু একো নাই। তাতকৈ সৰু হৈ থকাই ভাল আছিল আবিৰৰ নিচিনাকৈ! 'তই ডাঙৰ ন'হবি আবিৰ থাক এনেকৈয়ে বহুত শান্তিত আছ।' একো চিন্তা মূৰত নোলোৱাকৈ স্কুল যোৱা, খেলা, খোৱা, শোৱা।

***

অদিতিৰ আকৌ বেলেগ এটা কথাৰ কাৰণে আজিকালি ক'তো ওলাই যাব মন নোযোৱা হৈছে। মাষ্টাৰ ডিগ্ৰী কমপ্লিট কৰা এবছৰেই হ'ল। এতিয়া নেটৰ কাৰণে লাগি আছে। জে আৰ এফটো লগাব পাৰিলে ভাল আছিল। কিন্তু ওচৰ-চুবুৰীয়াৰ চকুত তাই বুঢ়ী হৈ গ'ল। 'অকল পঢ়িয়েই থাকিবানে বিয়া-বাৰুৰ কথা ভাবিবা' এই প্ৰশ্নটোত তাই বিৰাতেই বিৰক্ত হৈ পৰিছে। নিজৰ কেৰিয়াৰৰ কথা ভাবি তাই যেন  এটা পাপকামহে কৰিছে। মাষ্টাৰো কমপ্লিট কৰিলে তথাপিও বিয়া হোৱা নাই মানে ন'হবই চাগে! মানুহবিলাকে যেন এইটো কথাহে আকাৰে-ইংগিতে বুজাবলৈ যায়। কি যে হ'ব! সেয়ে আজিকালি বৰ বিশেষ প্ৰয়োজন ন'হলে তাই বৰকৈ ওলাই-মেলি নুফুৰে। বিয়া-বাৰু কৰি এটামান ল'ৰা-ছোৱালীৰ মাক হ'লেহে যেন ওচৰ-চুবুৰীয়াৰ মুখখন বন্ধ হ'ব!

***

আবিৰৰ ককাকৰ বয়স হৈ আহিছে আজিকালি আগৰ নিচিনাকৈ ঘূৰি-ফুৰি থাকিব নোৱাৰে। কাৰোবাৰ লগত মনৰ কথা দুআষাৰমানো পাতিব মন যায়। কিমাননো আৰু চকীখনতে বহি থাকি ৰাস্তাৰ মানুহবিলাকক চাই থাকিব। তেওঁৰ লগত কথা পাতিবপৰাকৈ লগৰবিলাক এজন এজনকৈ ওপৰৰজনাই নিছেই আৰু বাকীথকাকেইজন ঢাৰি-পাতি লৈছে। গতিকে তেওঁৰো লগ-সংগবোৰ কমি আহিল। আবিৰ অলপ সৰু থাকোতে ককাকৰ লগ লৈছিল, খাটনি ধৰিছিল সাধু শুনাবলৈ। কিন্তু সিও স্কুললৈ যাবলৈ লোৱাৰপৰা তেওঁৰ ওচৰলৈ অহাটোও কমিল। আবেলি সময়কণ খেলিবলৈ ওলাই যায়, সন্ধিয়া পঢ়িবলৈ বহে গতিকে সময়ৰ নাটনি হোৱাটো স্বাভাৱিক। সেয়ে ককাকৰ বাটৰ মানুহ চোৱা বাদ দি আৰু বিশেষ কৰিবলগা নাই। মানুহবোৰকে চাই নিজৰ অতীত ৰোমন্থন কৰি যায়। আবিৰ, আদিত্যৰ বয়সত তেওঁ কি আছিল আৰু এতিয়া কি হ'ল। কথাদুটামান পাতিবলৈ শ্ৰোতাৰ অভাৱ।

হোমউৰ্ৱকৰ ভয়ত ডাঙৰ হ'বলৈ মন যোৱা, মানুহৰ প্ৰশ্নবাণৰপৰা হাত সাৰিবলৈ সৰু হ'বলৈ মন যোৱা আৰু এটা বয়স এনেকুৱা যে কৰিবলৈও একো নাই, কথা পাতিবলৈও লগ নাই কেৱল নিজৰ অতীত ৰোমন্থন কৰাক বাদ দি উপায়ইও নাই।